Read Persian New Millenium Version مزامیر 78 Bible Online

مزامیر 78 - Persian New Millenium Version bible

مزامیر 78

¹قصیدۀ آساف. ای قوم من، به شریعت من گوش بسپارید؛ و به سخنان دهانم گوش فرا دهید!

²دهان خود را به مَثَل خواهم گشود و معماهای کهن را بر زبان جاری خواهم کرد؛

³آنچه را که شنیده و دانسته‌ایم، و پدرانمان به ما بازگفته‌اند.

⁴آنها را از فرزندان ایشان پنهان نخواهیم داشت، بلکه کارهای ستودۀ خداوند را، به نسل آینده باز خواهیم گفت؛ همچنین قدرت او را، و شگفتیهایی را که به انجام رسانده است.

⁵او شهادتی در یعقوب بر پا داشت و شریعتی در اسرائیل قرار داد؛ و پدران ما را امر فرمود که آنها را به فرزندان خویش بیاموزند؛

⁶تا نسل بعد آن را بدانند، یعنی فرزندانی که زین پس زاده می‌شوند، و ایشان نیز برخیزند، و آنرا به فرزندان خویش بازگویند؛

⁷تا ایشان نیز بر خدا توکل کنند و کارهای خدا را از یاد نبرند، بلکه فرامین او را نگاه دارند؛

⁸و همچون پدران خود نباشند که نسلی گردنکش و یاغی بودند؛ دلِ خویش را استوار نداشتند، و جانشان به خدا وفادار نبود.

⁹بنی‌اِفرایِم، هرچند مسلح و کمان‌کش بودند، در روز نبرد روی گرداندند!

¹⁰آنان عهد خدا را نگاه نداشتند و از سلوک به شریعت وی سر باز زدند.

¹¹کار‌های او را فراموش کردند، عجایبی را که بدیشان نمایانده بود.

¹²در برابر چشم پدرانشان کارهای شگفت کرده بود، در سرزمین مصر، در دیار صوعَن؛

¹³دریا را بشکافت و ایشان را از میان آن گذرانید؛ و آبها را چون پشته بر پا داشت.

¹⁴در روز ایشان را به ابر هدایت فرمود، و تمام شب، به نورِ آتش.

¹⁵در بیابان صخره‌ها را بشکافت و ایشان را گویی از ژرفاها به فراوانی نوشانید؛

¹⁶از دلِ تخته‌سنگ چشمه‌ها بیرون آورد و آب را چون نهرها جاری ساخت.

¹⁷اما ایشان باز هم بیشتر به او گناه ورزیدند، و در بیابان بر آن متعال شوریدند!

¹⁸با مطالبۀ خوراکی که در هوس آن بودند خدا را در دلهای خویش آزمودند.

¹⁹بر ضد خدا به سخن آمده، گفتند: «آیا خدا قادر است در بیابان سفره‌ای بگسترد؟

²⁰هان صخره را زد، و آب فوران کرد و سیلابها جاری شد. اما آیا نان نیز توانَد داد؟ یا گوشت برای قوم خود مهیا تواند کرد؟»

²¹پس چون خداوند این را شنید، به‌غایت خشمگین شد؛ آتشی بر یعقوب افروخته گشت، و خشم او بر اسرائیل مشتعل گردید.

²²زیرا به خدا ایمان نداشتند، و بر نجات وی اعتماد نکردند.

²³با این حال، افلاک برین را فرمان داد و درهای آسمان را بگشود؛

²⁴بر آنها ’مَنّا‘ بارانید تا بخورند، و غلّۀ آسمانی بدیشان عطا فرمود.

²⁵آدمیان نان فرشتگان را خوردند؛ و برایشان آذوقه فرستاد تا سیر شدند.

²⁶باد شرقی را در آسمانها وزانید، و به نیروی خویش باد جنوبی را پیش راند.

²⁷همچون غبار بر ایشان گوشت بارانید، و بسان ریگ دریا، مرغان بالدار را!

²⁸آنها را در میان اردوگاه ایشان فرود آورد، و گرداگرد مسکنهای ایشان.

²⁹تا توانستند خوردند و سیر شدند، زیرا آنچه را در هَوَسش بودند بدیشان داد.

³⁰اما پیش از آنکه هوس آنها ارضا شود، و در حالی که خوراک هنوز در دهانشان بود،

³¹خشم خدا بر ایشان مشتعل گردید؛ تنومندترینشان را کشت، و جوانان اسرائیل را به زیر افکند.

³²با این همه، باز گناه ورزیدند و به عجایب او ایمان نیاوردند!

³³پس روزهای ایشان را در بطالت به سر آورد، و سالهایشان را در ترس!

³⁴هرگاه ایشان را می‌کشت، او را می‌جُستند، و بازگشت کرده، خدا را به جِدّ می‌طلبیدند!

³⁵به یاد می‌آوردند که صخرۀ ایشان خداست، و خدای متعال، ولیّ آنهاست.

³⁶اما آنگاه به دهان خود تملق او را می‌گفتند، و به زبان خویش به او دروغ می‌گفتند؛

³⁷دلهایشان با او نبود، و به عهدی که با ایشان بسته بود، وفا نکردند.

³⁸اما او که رحیم است تقصیر ایشان را کفاره کرد و هلاکشان نساخت. بارها خشم خود را مهار کرد و تمام غضب خویش را برنیانگیخت.

³⁹به یاد آورد که ایشان بشرند، بادی که می‌وزد و دیگر بازنمی‌گردد.

⁴⁰چند مرتبه در صحرا بر او تمرّد ورزیدند و در بیابان، وی را غمگین ساختند!

⁴¹بارها و بارها خدا را آزمودند، و قدوس اسرائیل را آزردند!

⁴²دست او را به خاطر نداشتند، و نه روزی را که ایشان را از چنگ خصم فدیه کرد؛

⁴³آنگاه که آیات خویش را در مصر به نمایش گذاشت، و عجایب خود را در دیار صوعَن.

⁴⁴نهرهای ایشان را به خون بدل ساخت، آن‌سان که نتوانستند از چشمه‌های خود بنوشند.

⁴⁵انبوه پشه‌ها در میانشان گسیل داشت که ایشان را فرو خوردند، و قورباغه‌ها که به فلاکتشان افکندند.

⁴⁶محصولشان را به آفت سپرد، و دسترنجشان را طعمۀ ملخ ساخت.

⁴⁷تاکهایشان را به تگرگ از میان برد و درختان انجیرشان را به بوران.

⁴⁸رمه‌هایشان را به تگرگ سپرد، و احشامشان را به صاعقه.

⁴⁹خشم سوزان خود را بر ایشان گسیل داشت، غضب و غیظ و تنگی را، با فرستادن فرشتگان نابودی!

⁵⁰راه را بر خشم خویش هموار ساخت، و جان ایشان را از مرگ در امان نداشت، بلکه آن را به طاعون سپرد.

⁵¹همۀ نخست‌زادگان مصر را زد، نوبرِ قوّت ایشان را در خیمه‌های حام.[۱۰۹]

⁵²اما قوم خویش را همچون گوسفندان کوچ داد، و چون گله از میان بیابان هدایت کرد.

⁵³ایشان را در امنیت راهبری فرمود تا نترسند؛ اما دریا دشمنانشان را پوشانید.

⁵⁴پس آنان را به حدود مقدس خود آورد، به این کوه که به دست راست خویش فتح کرده بود.

⁵⁵قومها را از پیش روی ایشان بیرون راند، میراث را میان آنها به ریسمان تقسیم کرد، و قبایل اسرائیل را در خیمه‌های‌شان سکنی داد.

⁵⁶اما آنان خدا را آزمودند و بر خدای متعال شوریدند و شهادات او را نگاه نداشتند؛

⁵⁷بلکه همچون پدرا‌نشان مرتد شدند و خیانت ورزیدند، و چون کمانِ خطاکننده، نامطمئن گردیدند.

⁵⁸با مکانهای بلند خود، او را به خشم آوردند؛ و با بتها‌یشان غیرت او را برانگیختند.

⁵⁹چون خدا شنید، به‌غایت خشمگین شد، و اسرائیل را به تمامی رد کرد.

⁶⁰مسکن خود را در شیلوه ترک نمود، خیمه‌ای را که در آن، میان آدمیان سکونت گزیده بود.

⁶¹قوّت[۱۱۰] خویش را به اسیری داد، و جمال خود را به دست خصم سپرد.

⁶²قوم خود را به شمشیر تسلیم کرد، و بر میراث خویش به‌غایت غضبناک گردید.

⁶³جوانانشان را آتش در کام کشید، و دخترانشان را سرود عروسی نبود؛

⁶⁴کاهنانشان به دم شمشیر افتادند، و بیوه‌هایشان زاری نکردند.

⁶⁵آنگاه خداوندگار همچون کسی که در خواب باشد، بیدار شد همچون جنگاوری که از باده نعره برکشد.

⁶⁶خصمان خویش را واپس راند، و آنان را به رسوایی ابدی دچار ساخت.

⁶⁷خیمۀ یوسف را رد کرد، و قبیلۀ اِفرایِم را برنگزید؛

⁶⁸اما قبیلۀ یهودا را برگزید، و کوه صَهیون را که دوست می‌داشت.

⁶⁹قُدس خود را چون آسمانهای رفیع بنا کرد، و همچون زمین که آن را جاودانه پی نهاد.

⁷⁰خدمتگزار خویش، داوود را برگزید و او را از آغل گوسفندان برگرفت؛

⁷¹از پس میشهای شیرده، وی را آورد، تا قوم او یعقوب را شبانی کند، و میراث او اسرائیل را.

⁷²و او ایشان را با دلی راست شبانی کرد، و با دستانی ماهر هدایت نمود.