Read Persian New Millenium Version اِرمیا 51 Bible Online

اِرمیا 51 - Persian New Millenium Version bible

اِرمیا 51

¹خداوند چنین می‌فرماید: «اینک بر بابِل و بر ساکنان لِب‌کامای،[۶۱] بادی ویرانگر[۶۲] بر خواهم انگیخت.

²من کسان به بابِل گسیل خواهم داشت، تا آن را بر باد افشانند، و زمینش را تهی سازند، آنگاه که در روز بلا، از هر سو به ضد وی برآیند.

³کمانگیر کمان خویش را زِه نکند، و زره‌پوش بر پای نایستد. بر جوانانش رحم مکنید، و سپاهش را به نابودی کامل بسپارید.

⁴آنان مقتول بر زمینِ کَلدانیان خواهند افتاد، و مجروح، در کوچه‌هایش.

⁵زیرا اسرائیل و یهودا از سوی خدای خویش، خداوند لشکرها، وانهاده نشده‌اند، هرچند سرزمینشان آکنده از تقصیراتی است که به قدوس اسرائیل ورزیده‌اند.

⁶«از بابِل بگریزید! هر یک جان خویش برهانید! به سبب گناهان بابِل هلاک مشوید، زیرا که موعد انتقام خداوند فرا رسیده و او بابِل را سزا خواهد داد.

⁷بابِل در دست خداوند پیاله‌ای زرین بود که تمامی جهان را مست می‌ساخت؛ قومها از باده‌اش نوشیدند، و از آن رو دیوانه گشتند.

⁸بابِل به‌ناگه سقوط کرد و در هم شکست؛ بر او شیون کنید! برای زخمهایش بَلَسان آورید، تا مگر شفا یابد.

⁹خواستیم بابِل را درمان کنیم، اما شفا نمی‌پذیرفت. پس ترکش کنید؛ بیایید هر یک به موطن خود بازگردیم، زیرا که محکومیتش سر به فلک کشیده، و تا به آسمانها رسیده است.

¹⁰خداوند حقانیت ما را آشکار ساخته است؛ پس بیایید تا کارهای یهوه خدایمان را در صَهیون اعلام کنیم.

¹¹«تیرها را تیز کنید! سپرها را به دست گیرید! خداوند روحِ پادشاهان ماد را برانگیخته است، زیرا قصد وی برای بابِل، نابودی آن است؛ این است انتقام خداوند، انتقام به جهت معبدش.

¹²«بر حصارهای بابِل بیرقها برافرازید؛ حِراست آن را تقویت کنید. نگهبانان قرار دهید، کمینگاه‌ها را آماده سازید؛ زیرا خداوند آنچه را دربارۀ ساکنان بابِل گفته بود، هم تدبیرکرده و هم به اجرا گذاشته است.

¹³ای که در کنار آبهای فراوان ساکنی و خزائن بسیار داری، پایانِ کار تو فرا رسیده، و رشتۀ حیات تو گسسته است.

¹⁴خداوند لشکرها به ذات خود قسم خورده است که: به‌یقین تو را از مردان جنگی همچون انبوهِ ملخان پر خواهم ساخت، و آنان بر تو بانگ پیروزی سر خواهند داد.

¹⁵«اوست که زمین را به نیروی خویش بساخت، و جهان را به حکمت خویش استوار کرد، و آسمانها را به عقل خویش گسترانید.

¹⁶چون ندا در می‌دهد، غوغای آبها در آسمان پدید می‌آید؛ او ابرها را از کرانهای زمین برمی‌آورد. او برق آذرخش برای باران می‌سازد، و باد از خزانه‌های خویش بیرون می‌آورَد.

¹⁷آدمیان جملگی ابلهند و نادان؛ هر زرگری از تمثالهای تراشیدۀ خویش سرافکنده خواهد شد، زیرا بتهای ریخته‌شده‌اش دروغین است، و هیچ نَفَسی در آنها نیست.

¹⁸آنها بی‌ارزشند و اسباب تمسخر، و در روز محاکمه‌، نابود خواهند شد.

¹⁹اما آن که نصیب یعقوب است مانند آنها نیست، زیرا اوست که همۀ موجودات را سرشته است؛ اسرائیل قبیلۀ میراث اوست؛ نام او خداوند لشکرهاست.

²⁰«تو گُرز و اسلحۀ جنگ من هستی! با تو قومها را در هم می‌شکنم، با تو حکومتها را نابود می‌کنم.

²¹با تو اسب و سوارش را در هم می‌شکنم، با تو ارابه و سوارش را خُرد می‌کنم.

²²با تو مرد و زن را در هم می‌شکنم، با تو پیر و جوان را خُرد می‌کنم. با تو مرد و زنِ جوان را در هم می‌شکنم،

²³با تو شبان و گله‌اش را خُرد می‌کنم.» با تو برزگر و گاوانش را در هم می‌شکنم، با تو حاکمان و والیان را خُرد می‌کنم.

²⁴خداوند می‌فرماید: «بابِل و همۀ ساکنانِ کَلدِه را به سبب تمامی بدی که به صَهیون کرده‌اند، در برابر دیدگان شما سزا خواهم داد.»

²⁵خداوند چنین می‌گوید: «ای کوه ویرانگر که تمامی جهان را ویران می‌کنی، من بر ضد هستم. من دست خود را بر تو دراز کرده، از فراز صخره‌ها تو را به زیر خواهم غلتانید، و تو را همچون کوهی سوخته خواهم ساخت.

²⁶از تو هیچ سنگی برای سرِ زاویه نخواهند گرفت، و نه هیچ سنگی برای پیِ بنا»؛ زیرا، خداوند می‌گوید، «تو تا به ابد متروک خواهی ماند.

²⁷«بیرقها بر زمین برافرازید؛ در میان قومها کَرِنا بنوازید. قومها را برای جنگ با او آماده سازید؛ ممالک را علیه او بسیج کنید، آرارات، مینّی و اَشکِناز را. سرداری بر ضد وی برگمارید؛ اسبانِ بی‌شمار همچون انبوه ملخان برآورید!

²⁸قومها را برای جنگ با او آماده سازید، پادشاهان ماد را با والیانشان و معاونان آنها و تمامی سرزمینهایی که بر آنها حکم می‌رانند.

²⁹زمین به لرزه درآمده، از درد به خود می‌پیچد، زیرا تدابیر خداوند بر ضد بابِل تغییر نمی‌پذیرد، تا سرزمین بابِل را به ویرانه‌ای بدَل سازد، که کسی در آن مسکن نگزیند.

³⁰جنگاوران بابِل از نبرد دست برکشیده‌اند؛ آنان در دژهای خود می‌مانند. نیرویشان تمامی گرفته، و همچون زنان گشته‌اند. مسکنهایش در آتش می‌سوزد، و پشت‌بندهایش شکسته است.

³¹پِیک از پی پِیک، و قاصد از پی قاصد می‌دود، تا پادشاه بابِل را خبر دهد که شهرش از هر سو تسخیر شده است.

³²معابر به تصرف درآمده‌اند، نی‌‌زارها در آتش سوخته‌اند، و جنگاوران هراسانند.»

³³زیرا خداوند لشکرها، خدای اسرائیل، چنین می‌گوید: «دختر بابِل همچون خرمنی است به هنگام کوبیده شدن؛ اما پس از اندک زمانی وقتِ دِروی آن خواهد رسید.»

³⁴«نبوکدنصر پادشاه بابِل مرا خورده و لِه کرده است. او مرا ظرفی تهی ساخته، و همچون اژدهایی مرا فرو بلعیده است؛ شکم خود را از لذایذ من انباشته، و مرا چِلانده و به دور افکنده است.»

³⁵ساکنان صَهیون بگویند: «باشد خشونتی که بر من و بر خویشانم رفته دامنگیر بابِل شود!» اورشلیم بگوید: «خون من بر گردن ساکنان کَلدِه باد!»

³⁶از این رو خداوند چنین می‌گوید: «اینک به دفاع از تو برمی‌خیزم و انتقامت را می‌ستانم. دریای او را خواهم خشکانید، و چشمه‌اش را کور خواهم کرد.

³⁷بابِل به تَلی از خاک بدَل خواهد شد، به مسکن شغالان و مایۀ حیرت و انگشت به دهان ماندن، و احدی در آن ساکن نخواهد گشت.

³⁸مردمانش جملگی همچون شیران خواهند غرّید، و به‌سان شیربچگان نعره خواهند زد.»

³⁹و خداوند می‌فرماید: «آنگاه که گرم شوند، از بهرشان بزمی به پا خواهم کرد، و مستشان خواهم ساخت، تا به وجد آیند، و آنگاه به خواب ابدی فرو روند، و هرگز از آن برنخیزند.

⁴⁰آنان را همچون بره‌‌ها به کشتارگاه خواهم آورد، همچون قوچها و بزهای نر.

⁴¹«ببینید بابِل[۶۳] چگونه تسخیر شده، و آن که افتخار تمامی جهانیان بود چگونه به تصرف درآمده است! چگونه بابِل در میان قومها مایۀ دِهشَت گشته است!

⁴²دریا بر بابِل برآمده، و امواج پرتلاطمش آن را پوشانیده است.

⁴³شهرهایش مایۀ دِهشَت گشته، و به زمین خشک و بیابان بدَل شده است، زمینی که هیچ انسانی در آن ساکن نشود، و بنی‌آدم از آن عبور نکند.

⁴⁴من ’بِل‘[۶۴] را در بابِل جزا خواهم داد، و آنچه را فرو بلعیده، از دهانش بیرون خواهم کشید. قومها دیگر به زیارت او نخواهند رفت، و حصارهای بابِل فرو خواهد ریخت.

⁴⁵«ای قوم من، از میانش بیرون آیید، و هر یک جان خویش از خشم آتشین خداوند برهانید!

⁴⁶دل شما ضعف نکند، و از خبرهایی که در این دیار به گوشتان می‌رسد مهراسید؛ یک سال خبری پخش می‌شود و سال دیگر، خبری دیگر؛ در این سرزمین، خشونت حکمفرماست، و حاکمی بر ضد حاکم دیگر است.

⁴⁷بنابراین، هان روزهایی می‌آید که من بتهای بابِل را جزا خواهم داد؛ تمامی سرزمین بابِل شرمگین خواهد شد، و کشتگانش جملگی در میانش خواهند افتاد.

⁴⁸آنگاه آسمان و زمین و هر چه در آنهاست، بر بابِل فریاد شادمانی سر خواهند داد»؛ زیرا خداوند می‌فرماید: «ویرانگران از شمال به ضد او بر خواهند آمد.

⁴⁹بابِل باید به سبب کشتگانِ اسرائیل بیفتد، همان‌گونه که کشتگانِ تمامی جهان به سبب بابِل افتادند.

⁵⁰ای شما که از شمشیر جان به در برده‌اید، بروید و درنگ مکنید! از سرزمین دور خداوند را به یاد آورید، و به اورشلیم بیندیشید.

⁵¹«”ما خجل گشته‌ایم، زیرا که بر ما اهانت رفته، و رسوایی روی ما را پوشانیده است، زیرا بیگانگان به مکانهای مقدسِ خانۀ خداوند داخل گشته‌اند.“»

⁵²بنابراین خداوند می‌گوید: «اینک روزهایی می‌آید که بتهای بابِل را جزا دهم، و در سراسر سرزمینش زخمیانْ ناله سر خواهند داد.

⁵³اگرچه بابِل تا به فلک سر بَرکِشَد و دژهای بلندش را مستحکم سازد»، اما خداوند می‌فرماید، «ویرانگران از جانب من به ضد او بر خواهند آمد.

⁵⁴«صدای فریادی از بابِل می‌آید! صدای شکستی عظیم از سرزمین کَلدانیان به گوش می‌رسد!

⁵⁵زیرا خداوند بابِل را ویران می‌کند و آواز عظیمش را خاموش می‌گرداند. امواج ایشان همچون آبهای بسیار می‌خروشد، و صدای آوازشان به گوش می‌رسد،

⁵⁶زیرا ویرانگری بدان برمی‌آید، یعنی به بابِل؛ پهلوانانش گرفتار شده‌اند، و کمانهایشان شکسته است؛ زیرا یهوه خدایی است جَزادهنده، و بی‌گمان مکافات خواهد رسانید.»

⁵⁷پادشاه که نامش خداوند لشکرهاست می‌گوید: «من صاحبمنصبان و حکیمان بابِل را مست خواهم ساخت، نیز والیان و سرداران و پهلوانانش را، تا به خواب ابدی فرو روند و دیگر برنخیزند.»

⁵⁸خداوند لشکرها چنین می‌فرماید: «دیوارهای ضخیم بابِل با خاک یکسان خواهد شد، و دروازه‌های بلندش به آتش خواهد سوخت. قومها بیهوده محنت می‌کشند، و ملتها به جهت آتش خود را خسته می‌سازند.»

⁵⁹این است کلامی که اِرمیای نبی به سِرایا پسر نیریا، پسر مَحسِیا، امر فرمود، آنگاه که سِرایا همراه صِدِقیا پادشاه یهودا، در چهارمین سال سلطنت وی، به بابِل می‌رفت. سِرایا مسئول تدارکات بود.

⁶⁰اِرمیا شرح همۀ بلایایی را که می‌بایست بر بابِل بیاید بر طوماری بنوشت، یعنی تمامی کلامی را که دربارۀ بابِل مکتوب است.

⁶¹آنگاه اِرمیا به سِرایا گفت: «چون به بابِل رسیدی، حتماً همۀ این سخنان را قرائت کن،

⁶²و بگو: ”خداوندا، تو دربارۀ این مکان فرموده‌ای که آن را نابود خواهی کرد، چندان که هیچ انسان یا حیوانی در آن ساکن نشود، و تا به ابد متروک مانَد.“

⁶³پس از قرائت طومار، سنگی بر آن ببند و آن را به میان فُرات بیفکن،

⁶⁴و بگو، ”به همین‌گونه بابِل نیز به سبب بلایی که بر آن نازل خواهم کرد، غرق خواهد شد و دیگر بر نخواهد خاست.“»[۶۵] سخنان اِرمیا تا بدین‌جاست.