Read Persian New Millenium Version اِرمیا 8 Bible Online

اِرمیا 8 - Persian New Millenium Version bible

اِرمیا 8

¹«خداوند می‌فرماید: در آن زمان استخوانهای پادشاهان یهودا و استخوانهای صاحبمنصبانش، و استخوانهای کاهنان و استخوانهای انبیا و استخوانهای ساکنان اورشلیم را از قبرهایشان بیرون خواهند آورد؛

²و آنها را در برابر خورشید و ماه و تمامی لشکر آسمان که ایشان آنها را دوست داشته و عبادت و پیروی و جستجو و پرستش کرده‌اند، خواهند گسترد. آنها را جمع نخواهند کرد و به خاک نخواهند سپرد، بلکه بر روی زمینْ سِرگین خواهند بود.

³خداوند لشکرها می‌فرماید: تمامی باقیماندگانِ این طایفۀ شریر، در هر کجا که ایشان را بدان رانده باشم، مرگ را بر زندگی ترجیح خواهند داد.

⁴«به ایشان بگو، خداوند چنین می‌فرماید: آیا اگر کسی بیفتد، دیگر بر نخواهد خاست؟ آیا اگر کسی مرتد شود، دیگر بازگشت نخواهد کرد؟

⁵پس چرا این قوم به ارتدادِ دائمی مرتد شده‌اند؟ ایشان به فریب تَمَسُّک می‌جویند و از بازگشت سر باز می‌زنند.

⁶من به‌دقّت گوش فرا دادم، اما ایشان به‌درستی سخن نمی‌گویند؛ هیچ‌یک از شرارت خویش توبه نمی‌کند، و نمی‌گوید: ”چه کرده‌‌ام؟“ بلکه هر یک همچون اسبی که به جنگ می‌تازد، به راه خود می‌رود.

⁷لک‌لک نیز در هوا موسم خود را می‌داند، و قُمری و پرستو و دُرنا[۱۸] زمان آمدن خویش را نگاه می‌دارند؛ اما قوم من قوانین خداوند را نمی‌دانند.

⁸«چگونه می‌توانید بگویید: ”حکیم هستیم زیرا شریعت خداوند با ماست“؟ حال آنکه قلمِ کاذبِ کاتبان، آن را به دروغی بَدَل ساخته است.

⁹این حکیمان شرمسار خواهند شد؛ هراسان خواهند گردید و گرفتار خواهند آمد. آنان کلام خداوند را نپذیرفتند، پس چگونه حکمتی دارند؟

¹⁰از این رو زنانِ ایشان را به دیگران خواهم داد، و مزرعه‌های ایشان را به غاصبان آنها، زیرا که از خُرد و بزرگ، جملگی در طمعِ سود نامشروعند؛ از نبی و کاهن، جملگی دغل‌کارند.

¹¹جراحات قومِ عزیز مرا اندک شفایی داده، می‌گویند: ”سلامتی است! سلامتی است!“ حال آنکه سلامتی نیست!

¹²آیا از انجام کارهای کراهت‌آور شرم دارند؟ نه، هیچ شرمی ندارند؛ آنان بویی از شرم و حیا نبرده‌اند. از این رو در میان افتادگان خواهند افتاد، و هنگامی که مجازاتشان کنم، سرنگون خواهند شد؛» این است فرمودۀ خداوند.

¹³خداوند می‌فرماید: «من حصاد ایشان را از ایشان خواهم گرفت؛ نه انگور بر تاک یافت خواهد شد، نه انجیر بر درخت انجیر؛ حتی برگها خواهد پژمرد، و آنچه را بدیشان بخشیدم از دست خواهند داد.»

¹⁴چرا اینجا نشسته‌ایم؟ گرد آیید تا به شهرهای حصاردار درآییم، و در آنجا تلف شویم، زیرا یهوه خدای ما، ما را به مرگ محکوم کرده و به ما زهرابه نوشانیده است، از آن رو که به خداوند گناه ورزیده‌ایم.

¹⁵به امید سلامتی بودیم، اما خیری حاصل نشد؛ به امیدِ زمان شفا، اما اینک رُعب و وحشت بود.

¹⁶«خروش اسبان دشمن از دان به گوش می‌رسد؛ از صدای شیهۀ اسبانِ زورآورش تمامی این سرزمین به لرزه درآمده است. زیرا آمده‌اند تا این سرزمین را با هرآنچه در آن است، و شهر را با ساکنانش، فرو بلعند.»

¹⁷خداوند می‌فرماید: «اینک میان شما مارها می‌فرستم، افعیانی که افسونشان نتوانید کرد، و آنها شما را خواهند گزید.»

¹⁸اندوه من تسلی‌ناپذیر است، دل من در اندرونم به درد آمده است؛

¹⁹این است فریاد قوم عزیز من که از سرزمین دور به گوش می‌رسد: «آیا خداوند در صَهیون نیست؟ آیا پادشاهش در آنجا نیست؟» «چرا خشم مرا به‌واسطۀ تمثالهای تراشیدۀ خویش و خدایان بیگانۀ خود برانگیختند؟»

²⁰«موسمِ حصاد گذشت و تابستان به سر آمد، و ما نجات نیافته‌ایم!»

²¹به سبب جراحت قوم عزیزم دل من مجروح گشته است؛ به سوگ نشسته‌ام و بُهت و حیرت مرا فرو گرفته است.

²²آیا بَلَسان در جِلعاد نیست؟ آیا طبیبی در آن یافت نمی‌شود؟ پس چرا قوم عزیز من سلامت خود را باز نیافته است؟