Read Persian New Millenium Version اِرمیا 9 Bible Online

اِرمیا 9 - Persian New Millenium Version bible

اِرمیا 9

¹کاش سَرِ من آب می‌بود، و دیدگانم چشمۀ اشک، تا روز و شب، بر کُشتگانِ قوم عزیزم می‌گریستم!

²کاش که مرا در بیابان منزلگه مسافرین بود، تا قوم خویش را ترک کرده، از نزدشان می‌رفتم. زیرا که جملگی زناکارند، و جماعتی خیانت‌پیشه‌‌.

³«زبان خویش را همچون کَمان به دروغ برمی‌کِشند؛ در زمین نیرومند گشته‌اند اما نه برای راستی، زیرا از شرارت به شرارت ترقی می‌کنند، و مرا نمی‌شناسند»؛ این است فرمودۀ خداوند.

⁴پس هر یک از شما از دوستان خود برحذر باشید، و به هیچ برادری اعتماد مکنید، زیرا هر برادری فریبکار است، و هر دوستی به بدگویی گَردش می‌کند.

⁵هر کس دیگری را می‌فریبد، و کسی به راستی سخن نمی‌گوید؛ زبان خود را به دروغ‌گویی آموزش داده‌اند، و از فرط کج‌رفتاری خسته گشته‌اند.

⁶مسکن آنها[۱۹] در میان فریب است، و از مکر خویش نمی‌خواهند مرا بشناسند؛ این است فرمودۀ خداوند.

⁷از این رو خداوند لشکرها می‌فرماید: «اینک آنها را از بوتۀ آزمایش عبور خواهم داد، زیرا به‌خاطر قوم عزیز خود، دیگر چه می‌توانم کرد؟

⁸زبانشان تیرِ کُشنده است، که به فریب سخن می‌رانَد؛ به زبان خویش با همنوع خود سخن صلح‌آمیز می‌گویند، اما در دل خود برایش کمین می‌گذارند.

⁹پس خداوند چنین می‌فرماید: آیا نمی‌باید به سبب این چیزها جَزایشان دهم؟ آیا نمی‌باید از چنین ملتی انتقام بکشم؟

¹⁰«برای کوهها گریه و شیون به پا می‌کنم، و برای چراگاههای صحرا مرثیه می‌خوانم، زیرا چنان ویران گشته‌اند که هیچ‌کس از آنها گذر نمی‌کند؛ صدای چارپایان به گوش نمی‌رسد؛ پرندگان هوا و جانوران همه گریخته و رفته‌اند!

¹¹«من اورشلیم را به تَلی از آوار و به لانۀ شغالان بَدَل خواهم کرد، و شهرهای یهودا را ویرانه‌ای غیرمسکون خواهم ساخت.»

¹²کیست آن مرد حکیم که این را بفهمد؟ کیست که دهان خداوند با وی سخن گفته باشد تا آن را بیان کند؟ چرا این سرزمین ویران شده است؟ چرا همچون بیابان چنان متروک گشته که کسی از آن گذر نمی‌کند؟

¹³خداوند می‌فرماید: «از آن روست که ایشان شریعت مرا که پیش رویشان نهاده بودم ترک کردند، و به آواز من گوش نگرفتند و بر طبق آن زندگی نکردند،

¹⁴بلکه از سرکشیِ دل خود پیروی کرده، در پی بَعَلها شتافتند، چنانکه پدرانشان بدیشان آموخته بودند.

¹⁵پس خداوند لشکرها، خدای اسرائیل، چنین می‌فرماید: اینک به این قوم طعام تلخ می‌خورانم، و زَهرابِه بدیشان می‌نوشانم،

¹⁶و آنها را در میان قومهایی که نه خود می‌شناختند و نه پدرانشان، پراکنده می‌سازم، و شمشیر را از پی‌شان می‌فرستم، تا آنگاه که ایشان را هلاک سازم.»

¹⁷خداوند لشکرها چنین می‌فرماید: «ملاحظه کنید، و زنانِ نوحه‌گر را فرا خوانید تا بیایند؛ در پی چیره‌دست‌ترینِ آنان بفرستید؛

¹⁸بگذارید شتابان بیایند، و برایمان ماتم بر پا کنند؛ تا چشمانمان اشکها بریزد، و مژگانمان آبها جاری سازد.

¹⁹زیرا صدای شیون از صَهیون به گوش می‌رسد که: ”چگونه به ویرانی نشسته‌ایم! چه بسیار شرمسار گشته‌ایم! از آن رو که سرزمین خود را ترک گفتیم، از آن رو که مسکنهایمان را فرو ریختند.“»

²⁰حال ای زنان، به کلام خداوند گوش بسپارید، گوشهایتان کلام دهانش را بپذیرد؛ به دخترانتان نوحه‌گری بیاموزید، هر یک به دیگری مرثیه‌ای.

²¹زیرا مرگ از پنجره‌های ما برآمده، و به قصرهایمان داخل شده است؛ بچه‌ها را از کوچه‌‌ها منقطع ساخته، جوانان را از میدانها.

²²بگو، «خداوند چنین می‌فرماید: ”اجساد مردمان همچون فضولات بر مزارع خواهد افتاد؛ مانند بافه‌ها در پَسِ دروگر، و کسی نخواهد بود که آنها را برچیند.“»

²³خداوند چنین می‌فرماید: «حکیم به حکمت خویش فخر نکند و مرد نیرومند به نیروی خود نَنازد و دولتمند به دولت خویش نبالد.

²⁴بلکه هر که فخر می‌کند، به این فخر کند که فهم دارد و مرا می‌شناسد و می‌داند که من یهوه هستم که محبت و انصاف و عدالت را در جهان به جا می‌آورم. زیرا از این چیزها لذت می‌برم؛» این است فرمو‌دۀ خداوند.

²⁵خداوند می‌فرماید: «اینک ایامی می‌آید که همۀ آنان را که فقط در جسم ختنه شده‌اند، مجازات خواهم کرد،

²⁶یعنی مصر و یهودا و اَدوم و بنی‌عَمّون و موآب و تمامی بیابان‌نشینانی را که گوشه‌های موی خود را می‌تراشند. زیرا همۀ این قومها نامختونند، و تمامی خاندان اسرائیل در دل نامختونند.»