Read Persian New Millenium Version مراثی اِرمیا 3 Bible Online

مراثی اِرمیا 3 - Persian New Millenium Version bible

مراثی اِرمیا 3

¹مَن آن مرد هستم که از چوب غضب او مصیبت دیده‌ام؛

²او مرا رانده و به تاریکی درآورده است، بدون ذره‌ای روشنایی.

³به‌یقین همۀ روز، بارها، دست خویش به ضد من برمی‌گردانَد.

⁴گوشت و پوست مرا مندرس ساخته، و استخوانهایم را خرد کرده است؛

⁵به تلخی و مصیبت مرا محاصره نموده، و از هر سو احاطه‌ام کرده است؛

⁶همچون کسانی که از دیرباز مرده‌اند، مرا در تاریکی ساکن گردانیده است.

⁷گِرد من حصار کشیده که نتوانم گریخت، و زنجیرهایم را سنگین ساخته است؛

⁸هرچند آواز درمی‌دهم و فریاد کمک برمی‌آورم، از گوش فرا دادن به دعایم اِبا می‌کند.

⁹راههایم را با سنگهای بزرگ سد کرده، و طریقهایم را مُعَوّج ساخته است.

¹⁰همچون خرسی در کمین من نشسته، و همچون شیر خود را پنهان کرده است.

¹¹مرا از راهم بیرون کشیده و پاره پاره کرده است، و آنگاه مرا در حالِ زارم وانهاده است.

¹²کمان خود را برکشیده، و مرا هدف تیرهایش ساخته است.

¹³تیرهای تَرکِش خویش را به جگرم[۳] فرو برده است.

¹⁴مضحکۀ همۀ قومها گشته‌ام؛ تمامی روز بر من سرود تمسخر می‌خوانند.

¹⁵مرا به چیزهای تلخ سیر کرده، از اَفسَنتین مستم کرده است.

¹⁶دندانهایم را به سنگریزه‌ها شکسته، و مرا در خاک پایمال کرده است.

¹⁷جانم از آسایش محروم است، و سعادتمندی را از یاد برده‌ام.

¹⁸پس گفتم: «دیگر تاب تحمل ندارم، و امیدم به خداوند بر باد شده است.»

¹⁹مصیبت و سرگردانی‌ام را به یاد آور، اَفسَنتین و زهر تلخ را!

²⁰جانم آنها را پیوسته به یاد می‌آورد و در درونم افسرده می‌شود.

²¹لیکن به این می‌اندیشم، و از این رو امیدوار خواهم بود:

²²محبتهای خداوند هرگز پایان نمی‌پذیرد،[۴] زیرا که رحمتهای او بی‌زوال است؛

²³آنها هر بامداد تازه می‌شود؛ وفاداری تو عظیم است.

²⁴جان من می‌گوید: «خداوند نصیب من است، پس بر او امید خواهم بست.»

²⁵خداوند برای منتظران خود نیکوست، و برای هر که او را بجوید.

²⁶نیکوست در خاموشی، نجات خداوند را انتظار کشیدن؛

²⁷نیکوست برای انسان، یوغ را در جوانی حمل کردن.

²⁸بگذار در خاموشی تنها بنشیند، آنگاه که یوغ بر او نهاده می‌شود؛

²⁹بگذار دهان خویش بر خاک نهد، که شاید هنوز امیدی باشد؛

³⁰بگذار رخسار خود را به سیلی‌زنندگان بسپارد، و از رسوایی سیر شود.

³¹زیرا خداوند آدمی را تا به ابد ترک نمی‌کند،

³²بلکه هرچند کسی را محزون سازد، بر حسب کثرت محبتش رحم خواهد کرد؛

³³زیرا از دل نمی‌خواهد آدمی را به مصیبت و اندوه دچار سازد.

³⁴اسیرانِ زمین را جملگی زیر پا لِه کردن،

³⁵در حضور آن متعال حقِ انسانی را ضایع کردن،

³⁶دادرسیِ کسی را در محکمه منحرف ساختن، این‌گونه کارها پسندیدۀ خداوندگار نیست.

³⁷کیست که سخنی بگوید و واقع شود، اگر خداوندگار بدان امر نکرده باشد؟

³⁸آیا از دهان آن متعال نیست، که هم مصیبت و هم خوشی صادر می‌شود؟

³⁹چرا باید انسانی که هنوز زنده است، شِکوِه سر دهد آنگاه که به سبب گناهانش مکافات می‌بیند؟

⁴⁰بیایید تا راههای خویش را بسنجیم و آنها را بیازماییم؛ بیایید تا به سوی خداوند بازگشت کنیم!

⁴¹بیایید تا دلها و دستانمان را به سوی خدایی که در آسمان است برافراشته، بگوییم:

⁴²«ما گناه کردیم و عِصیان ورزیدیم، و تو نیامرزیدی.

⁴³«خویشتن را به خشم پوشانیدی و ما را تعقیب کرده، بی‌ترحم هلاک نمودی؛

⁴⁴خود را به ابر مستور ساختی تا هیچ دعایی به تو نرسد.

⁴⁵ما را در میان قومها، خاکروبه و زباله ساختی.

⁴⁶«دشمنانمان جملگی دهان خویش را بر ضد ما می‌گشایند؛

⁴⁷خوف و خطر بر ما عارض گشته، خرابی و ویرانی؛

⁴⁸به سبب ویرانیِ قوم عزیزم، جویهای اشک از دیدگانم روان است.

⁴⁹«چشمانم بی‌امان اشک می‌ریزد و باز نمی‌ایستد،

⁵⁰تا اینکه خداوند از آسمان نظر کند و ببیند.

⁵¹به سبب جملۀ دختران شهرم، چشمانم جان مرا قرین اندوه می‌سازد.

⁵²«آنان که بی‌سبب دشمن من بودند، مرا همچون مرغی تعقیب کردند؛

⁵³جان مرا به گودالی فرو افکندند، و سنگها بر من فرو ریختند؛

⁵⁴آبها از سرم گذشت، و گفتم: ”دیگر هلاک شدم.“

⁵⁵«آنگاه خداوندا، از اعماق سیاهچال نامت را خواندم؛

⁵⁶تو تمنایم را شنیدی: ”گوش خود را بر فریاد کمکم مبند!“

⁵⁷چون تو را خواندم، نزدیک آمدی، و فرمودی: ”مترس!“

⁵⁸«خداوندگارا، تو به دادرسی من آمدی، و حیاتم را فدیه کردی.

⁵⁹خداوندا، تو ظلمی را که بر من روا داشته‌اند، دیده‌ای؛ پس دادم بستان!

⁶⁰تو تمامی بدخواهی ایشان را مشاهده کرده‌ای، همۀ دسیسه‌هایشان را بر ضد من.

⁶¹«خداوندا، تو اهانتهای ایشان را شنیده‌ای، همۀ دسیسه‌هایشان را بر ضد من؛

⁶²سخنان و اندیشه‌های مخالفانم، تمامی روز، بر ضد من است.

⁶³نشست و برخاستِ ایشان را ملاحظه کن، زیرا که موضوع سرودهای طعنه‌آمیز ایشان گشته‌ام.

⁶⁴«خداوندا، بر وفق اعمال دستانشان، بدیشان مکافات برسان.

⁶⁵دل مشوش بدیشان بده؛ لعنت تو بر ایشان باد!

⁶⁶خداوندا، در خشم خود تعقیبشان کن، و از زیر آسمانهایت نابودشان فرما.»