Read Persian New Millenium Version انجیل لوقا 1 Bible Online

انجیل لوقا 1 - Persian New Millenium Version bible

انجیل لوقا 1

¹از آنجا که بسیاری دست به تألیف حکایت اموری زده‌اند که نزد ما به انجام رسیده است،

²درست همان‌گونه که آنان که از آغاز شاهدان عینی و خادمان کلام بودند به ما سپردند،

³من نیز که همه چیز را از آغاز به‌دقّت بررسی کرده‌ام، مصلحت چنان دیدم که آنها را به شکلی منظم برای شما، عالیجناب تِئوفیلوس، بنگارم،

⁴تا از درستی آنچه آموخته‌اید، یقین پیدا کنید.

⁵در زمان هیرودیس، پادشاه یهودیه، کاهنی می‌زیست، زکریا نام، از کاهنان گروه اَبیّا. همسرش اِلیزابِت نیز از تبار هارون بود.

⁶هر دو در نظر خدا پارسا بودند و مطابق همۀ احکام و فرایض خداوند بی‌عیب رفتار می‌کردند.

⁷امّا ایشان را فرزندی نبود، زیرا اِلیزابِت نازا بود و هر دو سالخورده بودند.

⁸یک بار که نوبتِ خدمت گروه زکریا بود، و او در پیشگاه خدا کهانت می‌کرد،

⁹بنا به رسم کاهنان، قرعۀ دخول به قُدسِ معبدِ خداوند و سوزاندن بخور به نام وی افتاد.

¹⁰در زمان سوزاندن بخور، تمام جماعتْ بیرون سرگرم دعا بودند

¹¹که ناگاه فرشتۀ خداوند، ایستاده بر جانب راست مذبح بخور، بر زکریا ظاهر شد.

¹²زکریا با دیدن او، بهت‌زده شد و ترس وجودش را فرا گرفت.

¹³امّا فرشته به او گفت: «ای زکریا، مترس! دعای تو مستجاب شده است. همسرت اِلیزابِت برای تو پسری به دنیا خواهد آورد و تو او را یحیی خواهی نامید.

¹⁴تو سرشار از شادی و خوشی خواهی شد، و بسیاری نیز از میلاد او شادمان خواهند گردید،

¹⁵زیرا در نظر خداوند بزرگ خواهد بود. یحیی نباید هرگز به شراب یا دیگر مُسکِرات لب زند. حتی از شکم مادر، پر از روح‌القدس خواهد بود،

¹⁶و بسیاری از قوم اسرائیل را به سوی خداوند، خدای ایشان باز خواهد گردانید.

¹⁷او به روح و قدرت ایلیا، پیشاپیش خداوند خواهد آمد تا دل پدران را به سوی فرزندان، و عاصیان را به سوی حکمت پارسایان بگرداند، تا قومی آماده برای خداوند فراهم سازد.»

¹⁸زکریا از فرشته پرسید: «این را از کجا بدانم؟ من مردی پیرم و همسرم نیز سالخورده است.»

¹⁹فرشته پاسخ داد: «من جبرائیلم که در حضور خدا می‌ایستم. اکنون فرستاده شده‌ام تا با تو سخن گویم و این بشارت را به تو رسانم.

²⁰اینک لال خواهی شد و تا روز وقوع این امر، یارای سخن گفتن نخواهی داشت، زیرا سخنان مرا که در زمان مقرر به حقیقت خواهد پیوست، باور نکردی.»

²¹در این میان، جماعت منتظر زکریا بودند و حیران از طول توقف او در قُدس.

²²چون بیرون آمد، نمی‌توانست با مردم سخن گوید. پس دریافتند رؤیایی در قُدس دیده است، زیرا تنها ایما و اشاره می‌کرد و توان سخن گفتن نداشت.

²³زکریا پس از پایان نوبت خدمتش، به خانۀ خود بازگشت.

²⁴چندی بعد، همسرش اِلیزابِت آبستن شد و پنج ماه خانه‌نشینی اختیار کرد.

²⁵اِلیزابِت می‌گفت: «خداوند برایم چنین کرده است. او در این روزها لطف خود را شامل حال من ساخته و آنچه را نزد مردم مرا مایۀ ننگ بود، برداشته است.»

²⁶در ماه ششم، جبرائیل فرشته از جانب خدا به شهری در جلیل فرستاده شد که ناصره نام داشت،

²⁷تا نزد باکره‌ای مریم نام برود. مریم نامزد مردی بود، یوسف نام، از خاندان داوود.

²⁸فرشته نزد او رفت و گفت: «سلام بر تو، ای که مورد لطف قرار گرفته‌ای. خداوند با توست.»

²⁹مریم با شنیدن سخنان او پریشان شد و با خود اندیشید که این چگونه سلامی است.

³⁰امّا فرشته وی را گفت: «ای مریم، مترس! لطف خدا شامل حال تو شده است.

³¹اینک آبستن شده، پسری خواهی زایید و نامش را عیسی خواهی نهاد.

³²او بزرگ خواهد بود و پسر خدای متعال خوانده خواهد شد. خداوندْ خدا تخت پادشاهی پدرش داوود را به او عطا خواهد فرمود.

³³او تا ابد بر خاندان یعقوب[۱] سلطنت خواهد کرد و پادشاهی او را هرگز زوالی نخواهد بود.»

³⁴مریم از فرشته پرسید: «این چگونه ممکن است، زیرا من با مردی نبوده‌ام؟»[۲]

³⁵فرشته پاسخ داد: «روح‌القدس بر تو خواهد آمد و قدرت خدای متعال بر تو سایه خواهد افکند. از این رو، آن مولودْ مقدّس و پسر خدا خوانده خواهد شد.

³⁶اینک اِلیزابِت نیز که از خویشان توست، در سن پیری آبستن است و پسری در راه دارد. آری، او که می‌گویند نازاست، در ششمین ماهِ آبستنی است.

³⁷زیرا نزد خدا هیچ امری ناممکن نیست!»

³⁸مریم گفت: «کنیزِ خداوندم. آنچه دربارۀ من گفتی، بشود.» آنگاه فرشته از نزد او رفت.

³⁹در آن روزها، مریم برخاست و به‌شتاب به شهری در کوهستان یهودیه رفت،

⁴⁰و به خانۀ زکریا درآمده، اِلیزابِت را سلام گفت.

⁴¹چون اِلیزابِت سلام مریم را شنید، طفل در رَحِمش به جست و خیز آمد، و اِلیزابِت از روح‌القدس پر شده،

⁴²به بانگ بلند گفت: «تو در میان زنان خجسته‌ای، و خجسته است ثمرۀ رَحِم تو!

⁴³من که باشم که مادرِ سرورم نزد من آید؟

⁴⁴چون صدای سلام تو به گوشم رسید، طفل از شادی در رَحِمِ من به جست و خیز آمد.

⁴⁵خوشا به حال آن که ایمان آورْد، زیرا آنچه از جانب خداوند به او گفته شده است، به انجام خواهد رسید.»

⁴⁶مریم در پاسخ گفت: «جان من خداوند را تمجید می‌کند

⁴⁷و روحم در نجات‌دهنده‌ام خدا، به وجد می‌آید،

⁴⁸زیرا بر حقارتِ کنیزِ خود نظر افکنده است. زین پس، همۀ نسلها خجسته‌ام خواهند خواند،

⁴⁹زیرا آن قادر که نامش قدوس است، کارهای عظیم برایم کرده است.

⁵⁰رحمت او، نسل اندر نسل، همۀ ترسندگانش را در بر می‌گیرد.

⁵¹او به بازوی خود، نیرومندانه عمل کرده و آنان را که در اندیشه‌های دل خود متکبرند، پراکنده ساخته است؛

⁵²فرمانروایان را از تخت به زیر کشیده و فروتنان را سرافراز کرده است؛

⁵³گرسنگان را به چیزهای نیکو سیر کرده امّا دولتمندان را تهی‌دست روانه ساخته است.

⁵⁴او رحمت خود را به یاد آورده، و خادم خویش اسرائیل را یاری داده است،

⁵⁵همان‌گونه که به پدران ما ابراهیم و نسل او وعده داده بود که تا ابد چنین کند.»

⁵⁶پس مریم حدود سه ماه نزد اِلیزابِت ماند و سپس به خانه بازگشت.

⁵⁷چون زمان وضع حمل اِلیزابِت فرا رسید، پسری به دنیا آورد.

⁵⁸همسایگان و خویشان چون شنیدند که خداوند رحمت عظیمش را بر وی ارزانی داشته است، در شادی او سهیم شدند.

⁵⁹روز هشتم، برای آیینِ ختنۀ نوزاد آمدند و می‌خواستند نام پدرش زکریا را بر او بگذارند.

⁶⁰امّا مادر نوزاد گفت: «نه! نام او باید یحیی باشد.»

⁶¹گفتند: «از خویشان تو کسی چنین نامی نداشته است.»

⁶²پس با اشاره، نظر پدر نوزاد را دربارۀ نام فرزندش جویا شدند.

⁶³زکریا لوحی خواست، و در برابر حیرت همگان نوشت: «نام او یحیی است!»

⁶⁴در دم، زبانش باز شد و دهان به ستایش خدا گشود.

⁶⁵ترس بر همۀ همسایگان مستولی گشت و مردم در سرتاسر کوهستان یهودیه در این باره گفتگو می‌کردند.

⁶⁶هر که این سخنان را می‌شنید، در دل خود می‌اندیشید که: «این کودک چگونه کسی خواهد شد؟» زیرا دست خداوند همراه او بود.

⁶⁷آنگاه پدر او، زکریا، از روح‌القدس پر شد و چنین نبوّت کرد:

⁶⁸«متبارک باد خداوند، خدای اسرائیل، زیرا به یاری قوم خویش آمده و ایشان را رهایی بخشیده است.

⁶⁹او برای ما شاخِ[۳] نجاتی در خاندان خادمش داوود، بر پای داشته است،

⁷⁰چنانکه از دیرباز به زبان پیامبران مقدّس خود وعده فرموده بود که

⁷¹ما را از دست دشمنان و همۀ کسانی که از ما نفرت دارند، نجات بخشد،

⁷²تا بر پدرانمان رحمت بنماید و عهد مقدّس خویش به یاد آورَد؛

⁷³همان سوگندی را که برای پدرمان ابراهیم یاد کرد

⁷⁴که ما را از دست دشمن رهایی بخشد و یاری‌مان دهد که او را بی هیچ واهمه عبادت کنیم،

⁷⁵در حضورش، با قدّوسیت و پارسایی، همۀ ایام عمر.

⁷⁶و تو، ای فرزندم، پیامبر خدای متعال خوانده خواهی شد؛ زیرا پیشاپیش خداوند حرکت خواهی کرد تا راه را برای او آماده سازی،

⁷⁷و به قوم او این معرفت را عطا کنی که با آمرزیدن گناهانشان، ایشان را نجات می‌بخشد.

⁷⁸زیرا خدای ما را دلی است پر زِ رحمت، وَز همین رو، آفتاب تابان[۴] از عرش برین بر ما طلوع خواهد کرد

⁷⁹تا کسانی را که در تاریکی و سایۀ مرگ ساکنند، روشنایی بخشد، و گامهای ما را در مسیر صلح و سلامت هدایت فرماید.»

⁸⁰و امّا آن کودک رشد می‌کرد و در روح، نیرومند می‌شد، و تا روز ظهور آشکارش بر قوم اسرائیل، در بیابان به سر می‌برد.