Read Persian New Millenium Version تثنیه 32 Bible Online

تثنیه 32 - Persian New Millenium Version bible

تثنیه 32

¹«ای آسمانها، گوش فرا دهید تا سخن گویم، ای زمین، سخنان دهانم را بشنو.

²تعلیم من چون باران فرود آید، و سخنانم چون شبنم فرو ریزد. چون نم نم باران بر سبزه‌های تازه، و چون بارشها بر گیاهان.

³زیرا نام خداوند را ندا خواهم کرد؛ وصف عظمت خدای ما را بگویید.

⁴«اوست صخره و کارهایش به کمال، راههایش، جملگی انصاف. او خدای امین و برکنار از بیداد، عادل است او و هم درستکار.

⁵با وی به فساد رفتار کردند؛ عیبها دارند و دیگر فرزندان او نیستند، بلکه نسلی منحرف و کج‌رفتارند.

⁶ای قوم نادان و بی‌خرد آیا خداوند را چنین پاداش می‌دهید؟ آیا او پدر و آفریدگار شما نیست که شما را بساخت و استوار فرمود؟

⁷روزگاران کهن را به یاد آرید و به سالهای نسلهای متمادی بیندیشید. از پدر خود بپرسید تا آگاهتان سازد، و از مشایخ خویش، تا شما را بازگویند.

⁸آنگاه که آن متعال قومها را میراث بخشید، آنگاه که بنی‌آدم را منتشر ساخت، او حدود قومها را تعیین فرمود، بر حسب شمار پسران خدا.[۵۰]

⁹زیرا که نصیب خداوند قوم اوست، و یعقوب میراث تعیین شده از بهر او.

¹⁰«او را در سرزمینی بایر یافت، در بیابان هولناک و بَرَهوتی. در بر گرفتش و بر وی التفات کرد، چون مردمک چشم خویش او را حفظ نمود.

¹¹همچون عقابی که آشیانِ خویش به تکان آورد و بر فراز جوجه‌هایش بال و پر زند، و بالهای خویش بگسترانَد و آنها را برگیرد، و بر پرهای خویش حملشان کند،

¹²همچنان خداوند به تنهایی او را رهبری کرد، و هیچ خدای بیگانه‌ای با او نبود.

¹³او را بر بلندیهای زمین سوار کرد، و او از محصول کِشتزارها خورد. از دلِ صخره بدو عسل خورانید، و روغن نیز از سنگ خارا،

¹⁴خامه از رمه و شیر از گله، با پیه بره‌ها، قوچهای باشان، و بزها، و با مرغوبترین دانه‌های گندم؛ و تو خَمر از عصیر انگور نوشیدی.

¹⁵«اما یِشورون[۵۱] فربه شد و لگد زد؛ تو فربه و چاق و تنومند شدی. خدایی را که صانع او بود، ترک گفت، و صخرۀ نجات خود را خوار شمرد.

¹⁶به خدایان بیگانه، او را به غیرت آوردند، و به رجاسات خویش خشم او را برانگیختند.

¹⁷برای دیوهایی که خدا نبودند قربانی تقدیم کردند، برای خدایانی که هرگز نشناخته بودند؛ برای خدایان نو که تازه پدیدار گشته بودند، خدایانی که پدرانتان ترس آنها را به دل نداشتند.

¹⁸به صخره‌ای که تو را تولید کرد اعتنا نکردی، و خدایی را که تو را به دنیا آورد از یاد بردی.

¹⁹«خداوند این را دید و از ایشان بیزار شد، زیرا که پسران و دخترانش او را به خشم آوردند.

²⁰پس فرمود: ”روی خود را از ایشان خواهم پوشانید، تا ببینم سرانجامشان چه خواهد شد، زیرا که نسلی منحرفند، و فرزندانی که وفایی در ایشان نیست.

²¹به آنچه خدا نیست، غیرت مرا برانگیختند، به بتهای باطل خویش مرا به خشم آوردند. پس به واسطۀ آنان که قومی نیستند ایشان را به غیرت خواهم آورد، و به واسطۀ قومی نادان خشمشان را بر خواهم انگیخت.

²²زیرا آتشی از خشم من افروخته است، که تا به اعماق هاویه زبانه می‌کشد؛ زمین را با محصولش می‌سوزاند، و اساس کوه‌ها را مشتعل می‌سازد.

²³«”بلاها بر سر آنان خواهم انباشت و تیرهای خود را بر ایشان صرف خواهم کرد؛

²⁴از گرسنگی کاهیده خواهند شد، از طاعون و وبای جانکاه تلف خواهند گردید. دندانهای وحوش را بر ایشان خواهم فرستاد، و زهر جانورانی را که بر خاک می‌خزند.

²⁵شمشیر از بیرون داغدارشان خواهد کرد، و دهشت از درون بر ایشان مستولی خواهد شد؛ بر مردان جوان و دوشیزگان به یکسان بر شیرخوارگان و ریش‌سفیدان جملگی.

²⁶می‌گفتم: ’ایشان را از پا در خواهم آورد، و یادشان را از میان مردمان محو خواهم ساخت؛‘

²⁷اگر از تحریک دشمن بیم نمی‌داشتم، که مبادا به خطا بیندیشند و بگویند: ’دست ما است که غالب آمده، و خداوند نیست که این همه را کرده است.“‘

²⁸«زیرا آنان قومی گم کرده تدبیرند که در ایشان بصیرتی نیست.

²⁹کاش حکیم بودند و این را می‌فهمیدند؛ و تشخیص می‌دادند که سرانجامشان چه خواهد بود!

³⁰چگونه یک تن هزار را تعقیب تواند کرد، یا دو، ده هزار را به گریز وا تواند داشت؛ جز آنکه صخرۀ آنها ایشان را فروخته باشد، و خداوند، ایشان را تسلیم کرده باشد؟

³¹زیرا صخرۀ دشمنان مانند صخرۀ ما نیست؛ حتی اگر ایشان خود داوری کنند.

³²زیرا تاک ایشان از تاک سُدوم است، و از تاکستانهای عَمورَه؛ انگورهایشان زهرآگین است، و خوشه‌هایشان تلخ؛

³³شرابشان زهر مار است، و سم کشندۀ افعی.

³⁴«”آیا این همه نزد من ذخیره نشده، و در خزانه‌های من مختوم نگردیده است؟

³⁵انتقام از آنِ من است، و سزا از آنِ من، برای زمانی که پاهای ایشان بلغزد؛ زیرا روز مصیبتشان نزدیک است، و قضای ایشان می‌شتابد.“

³⁶زیرا خداوند قوم خود را داوری خواهد کرد، و بر خدمتگزاران خویش شفقت خواهد نمود، آنگاه که بیند نیرویشان پایان گرفته، و از آنان کسی باقی نمانده، چه برده و چه آزاد.

³⁷پس خواهد گفت: ”خدایان ایشان کجایند، صخره‌ای که در آن پناه می‌جستند؛

³⁸که پیه قربانیهای ایشان را می‌خوردند، و از شراب هدایای ریختنیشان می‌نوشیدند؟ آنان برخیزند و یاریتان دهند! و شما را پناهگاه باشند!

³⁹«”حال ببینید که من خود، اویم! خدایی دیگر جز من نیست. می‌میرانم و زنده می‌کنم؛ مجروح می‌سازم و شفا می‌بخشم؛ و از دست من رهاننده‌ای نیست.

⁴⁰دست خویش به آسمان برمی‌افرازم، و به زنده بودنم تا ابد سوگند می‌خورم.

⁴¹اگر شمشیر براق خویش را تیز سازم و داوری را به دست خود گیرم، از دشمنان خویش انتقام خواهم کشید، و آنان را که از من بیزارند مکافات خواهم داد.

⁴²تیرهای خود را سرمستِ خون خواهم ساخت، سرمستِ خون کشتگان و اسیران؛ و شمشیر من گوشت خواهد خورد، گوشت سر رهبران دشمن را.“[۵۲]

⁴³«ای آسمانها، با او شادی کنید، و ای خدایان، جملگی در برابرش سر فرود آرید؛[۵۳] ای قومها، با قوم او شادمان باشید، و پسران خدا در او تقویت یابند؛ زیرا انتقام خون فرزندان[۵۴] خود را می‌ستاند، و از دشمنان خود انتقام می‌گیرد؛ آنان را که از او بیزارند سزا می‌دهد، و برای سرزمین و قوم خود کفّاره می‌کند.»

⁴⁴پس موسی همراه یوشَع پسر نون آمد و تمامی کلمات این سرود را به گوش قوم رساند.

⁴⁵چون موسی از گفتن همۀ این سخنان به تمامی اسرائیل فارغ شد،

⁴⁶بدیشان گفت: «همۀ سخنانی را که من امروز بدانها به شما هشدار می‌دهم، در دل جای دهید، تا بتوانید به فرزندانتان نیز فرمان دهید که کلمات این شریعت را به‌دقّت به جای آورند.

⁴⁷زیرا این برای شما نه کلامی باطل، بلکه حیاتِ شماست، و به واسطۀ همین کلام در سرزمینی که برای تصرفِ آن از اردن می‌گذرید، عمری دراز خواهید داشت.»

⁴⁸در همان روز خداوند موسی را فرمود:

⁴⁹«از این کوهستان عَباریم بالا رفته به کوه نِبو واقع در سرزمین موآب که روبه‌روی اَریحاست برآی، و سرزمین کنعان را که من به بنی‌اسرائیل به ملکیت می‌دهم، ملاحظه کن.

⁵⁰تو در کوهی که به آن برمی‌آیی درگذشته، به قوم خود خواهی پیوست، همان‌گونه که برادرت هارون بر فراز کوه هور مرد و به قوم خویش پیوست.

⁵¹زیرا که شما در میان بنی‌اسرائیل نزد آبهای مِریبَه‌قادِش، در بیابان صین، بر من خیانت ورزیدید و قدوسیت مرا در میان بنی‌اسرائیل حرمت ننهادید.[۵۵]

⁵²از این رو، آن سرزمین را پیش روی خود خواهی دید، اما بدان‌جا، به سرزمینی که من به بنی‌اسرائیل می‌دهم، داخل نخواهی شد.»