Read Persian Old Version, 2011 ایوب 30 Bible Online

ایوب 30 - Persian Old Version, 2011 bible

ایوب 30

¹«و اما الان کسانی که از من خردسالترندبر من استهزا میکنند، که کراهت میداشتم از اینکه پدران ایشان را با سگان گله خود بگذارم.

²قوت دستهای ایشان نیز برای من چه فایده داشت؟ کسانی که توانایی ایشان ضایع شده بود،

³از احتیاج و قحطی بیتاب شده، زمین خشک را در ظلمت خرابی و ویرانی میخاییدند.

⁴خبازی را در میان بوتهها میچیدند، و ریشه شورگیاه نان ایشان بود.

⁵از میان (مردمان ) رانده میشدند. از عقب ایشان مثل دزدان، هیاهومی کردند.

⁶در گریوه های وادیها ساکن میشدند. در حفره های زمین و در صخرهها.

⁷در میان بوتهها عرعر میکردند، زیر خارها با هم جمع میشدند.

⁸ابنای احمقان و ابنای مردم بینام، بیرون از زمین رانده میگردیدند.

⁹و اما الان سرود ایشان شدهام و از برای ایشان ضربالمثل گردیدهام.

¹⁰مرا مکروه داشته، از من دورمی شوند، و از آب دهان بر رویم انداختن، بازنمی ایستند.

¹¹چونکه زه را بر من باز کرده، مرامبتلا ساخت. پس لگام را پیش رویم رها کردند.

¹²از طرف راست من انبوه عوام الناس برخاسته، پاهایم را از پیش در میبرند، و راههای هلاکت خویش را بر من مهیا میسازند.

¹³راه مرا خراب کرده، به اذیتم اقدام مینمایند، و خود معاونی ندارند.

¹⁴گویا از ثلمه های وسیع میآیند، و ازمیان خرابهها بر من هجوم میآورند.

¹⁵ترسها برمن برگشته، آبروی مرا مثل باد تعاقب میکنند، و فیروزی من مثل ابر میگذرد.

¹⁶و الان جانم بر من ریخته شده است، و روزهای مصیبت، مرا گرفتارنموده است.

¹⁷شبانگاه استخوانهایم در اندرون من سفته میشود، و پیهایم آرام ندارد.

¹⁸ازشدت سختی لباسم متغیر شده است، و مرا مثل گریبان پیراهنم تنگ میگیرد.

¹⁹مرا در گل انداخته است، که مثل خاک و خاکستر گردیدهام.

²⁰«نزد تو تضرع مینمایم و مرا مستجاب نمی کنی، و برمی خیزم و بر من نظر نمی اندازی.

²¹خویشتن را متبدل ساخته، بر من بیرحم شدهای، با قوت دست خود به من جفا مینمایی.

²²مرا به باد برداشته، برآن سوار گردانیدی، و مرادر تندباد پراکنده ساختی.

²³زیرا میدانم که مرابه موت باز خواهی گردانید، و به خانهای که برای همه زندگان معین است.

²⁴یقین بر توده ویران دست خود را دراز نخواهد کرد، و چون کسی دربلا گرفتار شود، آیا به این سبب استغاثه نمی کند؟

²⁵آیا برای هر مستمندی گریه نمی کردم، و دلم به جهت مسکین رنجیده نمی شد.

²⁶لکن چون امید نیکویی داشتم بدی آمد، و چون انتظار نورکشیدم ظلمت رسید.

²⁷احشایم میجوشد وآرام نمی گیرد، و روزهای مصیبت مرا درگرفته است.

²⁸ماتمکنان بیآفتاب گردش میکنم و درجماعت برخاسته، تضرع مینمایم.

²⁹برادرشغالان شدهام، و رفیق شترمرغ گردیدهام.

³⁰پوست من سیاه گشته، از من میریزد، واستخوانهایم از حرارت سوخته گردیده است.

³¹بربط من به نوحه گری مبدل شده و نای من به آواز گریه کنندگان.