Read Persian Old Version, 2011 مزامیر 104 Bible Online

مزامیر 104 - Persian Old Version, 2011 bible

مزامیر 104

¹ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! ای یهوه خدای من توبی نهایت عظیم هستی! به عزت و جلال ملبس هستی.

²خویشتن را به نور مثل ردا پوشانیدهای.

³آن که غرفات خود را بر آبها بنا کرده است و ابرها رامرکب خود نموده و بر بالهای باد میخرامد.

⁴فرشتگان خود را بادها میگرداند و خادمان خود را آتش مشتعل.

⁵که زمین را بر اساسش استوار کرده، تا جنبش نخورد تا ابدالاباد.

⁶آن رابه لجهها مثل ردا پوشانیدهای، که آبها بر کوههاایستادهاند.

⁷از عتاب تو میگریزند. از آواز رعدتو پراکنده میشوند.

⁸به فراز کوهها برمی آیند، وبه همواریها فرود میآیند، به مکانی که برای آنهامهیا ساختهای.

⁹حدی برای آنها قرار دادهای که از آن نگذرند و برنگردند تا زمین را بپوشانند.

¹⁰که چشمهها را در وادیها جاری میسازد تا درمیان کوهها روان بشوند.

¹¹تمام حیوانات صحرارا سیراب میسازند تا گورخران تشنگی خود رافرو نشانند.

¹²بر آنها مرغان هوا ساکن میشوند واز میان شاخهها آواز خود را میدهند.

¹³او ازغرفات خود کوهها را سیراب میکند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر میشود.

¹⁴نباتات را برای بهایم میرویاند و سبزهها رابرای خدمت انسان، و نان را از زمین بیرون میآورد.

¹⁵و شراب را که دل انسان را شادمان میکند، و چهره او را به روغن شاداب میسازد ودل انسان را به نان قوی میگرداند.

¹⁶درختان خداوند شادابند، یعنی سروهای آزاد لبنان که غرس کرده است،

¹⁷که در آنها مرغان آشیانهای خود را میگیرند و اما صنوبر خانه لق لق میباشد.

¹⁸کوههای بلند برای بزهای کوهی و صخره هابرای یربوع ملجاء است.

¹⁹ماه را برای موسمهاساخت و آفتاب مغرب خود را میداند.

²⁰تاریکی میسازی و شب میشود که در آن همه حیوانات جنگلی راه میروند.

²¹شیربچگان برای شکار خود غرش میکنند و خوراک خویش را از خدا میجویند.

²²چون آفتاب طلوع میکند جمع میشوند و در بیشه های خودمی خوابند.

²³انسان برای عمل خود بیرون میآید و به جهت شغل خویش تا شامگاه.

²⁴ای خداوند اعمال تو چه بسیار است. جمیع آنها را به حکمت کردهای. زمین از دولت تو پر است.

²⁵و آن دریای بزرگ و وسیع الاطراف نیز که در آن حشرات از حد شماره زیادهاند و حیوانات خرد و بزرگ.

²⁶و در آن کشتیها راه میروند و آن لویاتان که به جهت بازی کردن در آن آفریدهای.

²⁷جمیع اینها از تو انتظارمی کشند تا خوراک آنها را در وقتش برسانی.

²⁸آنچه را که به آنها میدهی، فرا میگیرند. دست خود را باز میکنی، پس از چیزهای نیکو سیرمی شوند.

²⁹روی خود را میپوشانی پس مضطرب میگردند. روح آنها را قبض میکنی، پس میمیرند و به خاک خود برمی گردند.

³⁰چون روح خود را میفرستی، آفریده میشوند و روی زمین را تازه میگردانی.

³¹جلال خداوند تا ابدالاباد است. خداوند ازاعمال خود راضی خواهد بود.

³²که به زمین نگاه میکند و آن میلرزد. کوهها را لمس میکند، پس آتش فشان میشوند.

³³خداوند را خواهم سرایید تا زنده میباشم. برای خدای خود تسبیح خواهم خواند تا وجود دارم.

³⁴تفکر من او رالذیذ بشود و من در خداوند شادمان خواهم بود.

³⁵گناهکاران از زمین نابود گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هللویاه!