Read Persian Old Version, 2011 متی 25 Bible Online

متی 25 - Persian Old Version, 2011 bible

متی 25

¹«در آن زمان ملکوت آسمان مثل ده باکره خواهد بود که مشعلهای خود رابرداشته، به استقبال داماد بیرون رفتند.

²و ازایشان پنج دانا و پنج نادان بودند.

³اما نادانان مشعلهای خود را برداشته، هیچ روغن با خودنبردند.

⁴لیکن دانایان، روغن در ظروف خود بامشعلهای خویش برداشتند.

⁵و چون آمدن دامادبطول انجامید، همه پینکی زده، خفتند.

⁶و درنصف شب صدایی بلند شد که "اینک دامادمی آید به استقبال وی بشتابید."

⁷پس تمامی آن باکرهها برخاسته، مشعلهای خود را اصلاح نمودند.

⁸و نادانان، دانایان را گفتند: "از روغن خود به ما دهید زیرا مشعلهای ما خاموش میشود."

⁹اما دانایان در جواب گفتند: "نمی شود، مبادا ما و شما را کفاف ندهد. بلکه نزدفروشندگان رفته، برای خود بخرید."

¹⁰و درحینی که ایشان بجهت خرید میرفتند، داماد برسید و آنانی که حاضر بودند، با وی به عروسی داخل شده، در بسته گردید.

¹¹بعد از آن، باکره های دیگر نیز آمده، گفتند: "خداوندا برای ماباز کن."

¹²او در جواب گفت: "هرآینه به شمامی گویم شما را نمی شناسم."

¹³پس بیدار باشیدزیرا که آن روز و ساعت را نمی دانید.

¹⁴«زیرا چنانکه مردی عازم سفر شده، غلامان خود را طلبید و اموال خود را بدیشان سپرد،

¹⁵یکی را پنج قنطار و دیگری را دو وسومی را یک داد؛ هر یک را بحسب استعدادش. و بیدرنگ متوجه سفر شد.

¹⁶پس آنکه پنج قنطار یافته بود، رفته و با آنها تجارت نموده، پنج قنطار دیگر سود کرد.

¹⁷و همچنین صاحب دوقنطار نیز دو قنطار دیگر سود گرفت.

¹⁸اما آنکه یک قنطار گرفته بود، رفته زمین را کند و نقد آقای خود را پنهان نمود.

¹⁹«و بعد از مدت مدیدی، آقای آن غلامان آمده، از ایشان حساب خواست.

²⁰پس آنکه پنج قنطار یافته بود، پیش آمده، پنج قنطار دیگرآورده، گفت: خداوندا پنج قنطار به من سپردی، اینک پنج قنطار دیگر سود کردم."

²¹آقای او به وی گفت: آفرینای غلام نیک متدین! بر چیزهای اندک امین بودی، تو را بر چیزهای بسیار خواهم گماشت. به شادی خداوند خود داخل شو!

²²وصاحب دو قنطار نیز آمده، گفت: ای آقا دو قنطارتسلیم من نمودی، اینک دو قنطار دیگر سودیافتهام.

²³آقایش وی را گفت: آفرینای غلام نیک متدین! بر چیزهای کم امین بودی، تو را بر چیزهای بسیار میگمارم. در خوشی خداوندخود داخل شو!

²⁴پس آنکه یک قنطار گرفته بود، پیش آمده، گفت: ای آقا چون تو رامی شناختم که مرد درشت خویی میباشی، ازجایی که نکاشتهای میدروی و از جایی که نیفشاندهای جمع میکنی،

²⁵پس ترسان شده، رفتم و قنطار تو را زیر زمین نهفتم. اینک مال توموجود است.

²⁶آقایش در جواب وی گفت: ای غلام شریر بیکاره! دانستهای که از جایی که نکاشتهام میدروم و از مکانی که نپاشیدهام، جمع میکنم.

²⁷از همین جهت تو را میبایست نقد مرابه صرافان بدهی تا وقتی که بیایم مال خود را باسود بیابم.

²⁸الحال آن قنطار را از او گرفته، به صاحب ده قنطار بدهید.

²⁹زیرا به هرکه داردداده شود و افزونی یابد و از آنکه ندارد آنچه داردنیز گرفته شود.

³⁰و آن غلام بینفع را در ظلمت خارجی اندازید، جایی که گریه و فشار دندان خواهد بود.

³¹«اما چون پسر انسان در جلال خود باجمیع ملائکه مقدس خویش آید، آنگاه بر کرسی جلال خود خواهد نشست،

³²و جمیع امتها درحضور او جمع شوند و آنها را از همدیگر جدامی کند به قسمی که شبان میشها را از بزها جدامی کند.

³³و میشها را بر دست راست و بزها را برچپ خود قرار دهد.

³⁴آنگاه پادشاه به اصحاب طرف راست گوید: بیاییدای برکت یافتگان از پدر من و ملکوتی را که از ابتدای عالم برای شما آمادهشده است، به میراث گیرید.

³⁵زیرا چون گرسنه بودم مرا طعام دادید، تشنه بودم سیرآبم نمودید، غریب بودم مرا جا دادید،

³⁶عریان بودم مراپوشانیدید، مریض بودم عیادتم کردید، در حبس بودم دیدن من آمدید.

³⁷آنگاه عادلان به پاسخ گویند: ای خداوند، کی گرسنه ات دیدیم تاطعامت دهیم، یا تشنه ات یافتیم تا سیرآبت نماییم،

³⁸یا کی تو را غریب یافتیم تا تو را جادهیم یا عریان تا بپوشانیم،

³⁹و کی تو را مریض یامحبوس یافتیم تا عیادتت کنیم؟

⁴⁰پادشاه درجواب ایشان گوید: هرآینه به شما میگویم، آنچه به یکی از این برادران کوچکترین من کردید، به من کردهاید.

⁴¹«پس اصحاب طرف چپ را گوید: ای ملعونان، از من دور شوید در آتش جاودانی که برای ابلیس و فرشتگان او مهیا شده است.

⁴²زیراگرسنه بودم مرا خوراک ندادید، تشنه بودم مراآب ندادید،

⁴³غریب بودم مرا جا ندادید، عریان بودم مرا نپوشانیدید، مریض و محبوس بودم عیادتم ننمودید.

⁴⁴پس ایشان نیز به پاسخ گویند: ای خداوند، کی تو را گرسنه یا تشنه یاغریب یا برهنه یا مریض یا محبوس دیده، خدمتت نکردیم؟

⁴⁵آنگاه در جواب ایشان گوید: هرآینه به شما میگویم، آنچه به یکی از این کوچکان نکردید، به من نکردهاید.

⁴⁶و ایشان درعذاب جاودانی خواهند رفت، اما عادلان درحیات جاودانی.»