Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Hiob 15 Bible Online

Hiob 15 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Hiob 15

¹Dan säd Elifas von Teman:

²Woo kaun een kluaka Mensch sikj soont enblosen, un sikj soo loten vom Oostwint volpusten?

³Woo wudd een kluaka Mensch soon Sprie blosen kjennen, un soont sajen, waut nuscht enhelt?

⁴Met daut waut du sajchst, veschmitst du diene Ieaforcht fa Gott, un vedoafst die daut Bäden.

⁵Diene Schult veuasoakt die dit sajen, un du west die ut waut ruträden.

⁶Ekj bruck die nich vedaumen; du deist daut aul selfst, met daut, waut du sajchst.

⁷Wieescht du de ieeschta Mensch? Wieescht du doa ea de Boaj jemoakt wieren?

⁸Hast du bie Gott sien Rot toojehorcht, un best nu de eensja, waut kluak es?

⁹Waut weetst du, waut wie nich weeten? Waut vesteist du, waut ons nich kloa es?

¹⁰Doa sent oole greiwhoaje mank ons, soone waut ella sent aus dien Voda.

¹¹Es daut nich jenuach, daut Gott die Troost jeft, un en nate Wieed to die rät?

¹²Met waut latst du die soo metrieten, un wuarom gloaren diene Uagen soo?

¹³Woo kaust du die soo jäajen Gott gonen loten, woo kaust du soont ut dien Mul komen loten?

¹⁴Es daut sooväl met de Menschen, daut eena von dee sull oschuldich sennen? Jeft daut eenen jerajchten mank dee, dee von Menschen jebuaren sent?

¹⁵Gott sat nich emol vollet vetruen opp siene heilje Enjel, un bie am sent de Himmel nich emol rein un heilich.

¹⁶Wooväl weinja woat am dän oppscheiseljen un vedorwnen Mensch goot jenuach sennen, däm daut orrajcht doonen soo leicht kjemt aus Wota drinkjen.

¹⁷Horch emol häa, ekj woa die waut wiesen, lot mie vetalen, waut ekj jeseenen hab;

¹⁸waut de weise Mana jesajcht haben, un äare Vodasch nich von an trigjehoolen haben.

¹⁹See wieren de eensje wäm daut Launt jejäft wort; doa kjeem don kjeen framda mank an.

²⁰De gottloosa es läweslank orruich; däm ruchloosen siene Joaren sent aufjetalt.

²¹Bie däm schricht daut enne Uaren, un hee enjst sikj; wan aules ruich es, kjemt dee, wäa am vedoawen woat.

²²Dee haft kjeene Hopninj utem diestren rut to komen, un enjst sikj emma fa daut Schwieet.

²³Hee sieekjt sien Broot hia un doa, un weet, daut hee jieda Dach toopbräakjen kunn.

²⁴Fa de schwoare Tiet fercht hee sikj, un hee es von Angst benomen, soo aus een Kjennich ver eene Schlacht.

²⁵Hee haft siene Haunt jäajen Gott jehowen, un haft nich nojejäft jäajen däm, dee aule Macht haft.

²⁶Hee foat heltablessich no am too, met sien dikjet Schilt.

²⁷Hee es sea fat em Jesecht, un haft eenen sea dikjen Buck.

²⁸Dee woat en velotne Städa to läwen komen, en Hiesa, dee nich bewont sullen, wiels dee aum toopfaulen sent.

²⁹Dee woat nich rikj woaren, un waut hee haft woat nich lang bliewen; hee woat em Launt to nuscht komen,

³⁰un woat nich utem diestren rut komen. De Flaum woat siene Asta veschrieejen, un de Odem ut Gott sien Mul woat am wajchpusten.

³¹Dee sull sikj nich opp Läajes veloten, wuamet hee sikj selfst veleit; hee woat nuscht aundret aus Läajes kjrieen.

³²Dee woat vedrieejen, ea daut waut von am jeft; siene Asta woaren nich jreenen.

³³Däm woat daut soo gonen aus dän Wienstock, dee siene jreene Frucht faulen lat, ooda aus de Oliewenboom, dee sien Blieechsel wajch schmitt.

³⁴De gottloosa un siene Baund woaren utstoawen, un dee waut aundre bekjeepen, woaren äa Hus em Fia velieren.

³⁵Dee droagen waut orrajcht es unjarem Hoat, un kjrieen schlajchtet doafäa; dee brinjen bloos Läajes enne Welt nenn.