Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Hiob 20 Bible Online

Hiob 20 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Hiob 20

¹Dan säd Zofar von Naama:

²Wacht een bät. Dit lat mie nich toch. Hia mott ekj fuaz waut to sajen.

³Waut du sajchst kjemt mie too dicht bie; mie sticht eene Auntwuat opp, dee rut mott.

⁴Du weetst doch, daut noch emma, soo lang aus Menschen oppe Ieed jewast sent,

⁵de gottloose eene korte Freid haben, un daut scheengonen fa dän Sinda fuaz ut es.

⁶Uk wan dee bat huach enne Loft rieekjt, un sien Kopp bat aun de Wolkjen kjemt,

⁷veschwinjt dee aus sien Mest oppe Stap; un dee waut am jeseenen haben, froagen, wua dee jebläwen es.

⁸Dee veschwinjt aus een Droom, un waut eenem enne Nacht groot woat, es dan lota doch nich to finjen.

⁹Kjeena, dee däm jeseenen haft, sitt däm dan noch wada; dee es opp siene jeweenelje Städ nich to seenen.

¹⁰Siene Kjinja woaren bie de oame prachren gonen, un hee mott selfst trigjstalen, waut hee jewonnen haft.

¹¹Wan hee noch junk un stoakj es, mott hee enne Ieed jelajcht.

¹²Hee jleicht dän Jeschmak von daut beese em Mul, un vestakjt daut aus waut scheenet unjare Tung;

¹³hee well daut nich oppschlucken, un daut scheengonen nich opphieren loten.

¹⁴Oba enne Moag es daut toom schoden, un stakjt aus Schlangenjeft;

¹⁵hee mott, waut hee jenomen haft, trigj kolkjen. Gott drift am daut utem Buck rut.

¹⁶Waut hee doljeschlukt haft, es Jeft, daut es Schlangenjeft, waut am ombrinjen woat;

¹⁷hee woat sikj nich freien kjennen to de Malkj un dän Honnich, waut doa ranen.

¹⁸Hee woat väl jewennen, waut am nuscht halpt, un sikj nich freien to daut, waut hee sikj enjetuscht haft,

¹⁹wiels hee de oame daut schwoa muak un dee nich holp, un hee sikj Hiesa tooieejend, waut hee nich jebut haud.

²⁰Wiels hee nienich tofräd wort met daut, waut hee kjrieech, un nuscht toch leet, waut am jankad,

²¹wia nuscht äwajebläwen, daut hee doavon läwen kunn, un hee woat oppe Lenjd nich goot auf sennen.

²²Wan hee ieescht von aules haft, dan duat hee un enjst hee sikj, un aul de Trubbel, von dee waut lieden, trafen am.

²³Dee woat mea aus jenuach kjrieen, wan Gott siene Wutt opp am raufprosselt, enne Städ daut am Äten toojedroacht woat.

²⁴Wan hee von een iesanet Schwieet wajchrant, veritt am eene bronsne Feil;

²⁵de Feil puakst ut sien Rigjen rut, eene blanke Spetz stakjt derch siene Gaul; hee es von groote Angst benomen.

²⁶Dit es de diestre Nacht, dee no am jeluat haft; een Fia, waut kjeen Mensch aunjestekjt haft, vebrent siene Städ un aules waut hee haft.

²⁷De Himmel dakjt siene Schult op, un de Ieed es een Zeij jäajen am;

²⁸waut hee toopjesaumelt haft, woat wajchjefieet woaren, aun dän Dach wan Gott sienen Oaja looslat.

²⁹Dit es waut de gottloosa doafäa kjricht; daut es waut am tookjemt no Gott sien Wuat.