Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Hiob 33 Bible Online

Hiob 33 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Hiob 33

¹Hiob, horch no mie, paus opp no waut ekj saj.

²Ekj sie gaunz reed toom räden, mie komen de Wieed aul rut.

³Ekj saj daut soo aus daut es, ekj räd de reine Woarheit.

⁴Gott sien Jeist haft mie jemoakt; dee, dee aule Macht haft, pust mie daut Läwen en.

⁵Auntwuat wan du kaust; moak die reed fa mie, un stal dien denkjen kloa.

⁶Ver Gott sent ekj un du, äwareen von Ieed jemoakt.

⁷Enjst die nich fa mie; ekj woa die nich schwoa toosaten.

⁸Ekj horcht no waut du sätst, un weet krakjt daut du sätst:

⁹“Ekj sie doch nuscht nich schuldich; ekj hab mie nich vegonen, un sie rein onen Sind;

¹⁰un doch schmitt Gott mie väa, un talt mie aus sien Fient;

¹¹daut es aus wan mien Gott, miene Feet en eenen Klotz faust helt, un aules waut ekj doo opp daut latste noseenen mott.”

¹²Oba dit mott ekj die sajen, dit hast du bloos nich rajcht; wiels Gott es jrata aus de Mensch.

¹³Wuarom west du am väanämen, wiels hee die nich Auntwuat jeft?

¹⁴Gott rät eemol un emma wada, un doch venämen de Menschen daut nich.

¹⁵Wan de Mensch dreemt, un enne Nacht waut sitt, wan Menschen em Bad enjeschlopen sent,

¹⁶dan sajcht hee waut en äare Uaren, un enjst un woarnt an,

¹⁷daut see opphieren sellen met waut see doonen, un de Huachmoot gaunz utriemen,

¹⁸om an daut Läwen vom Doot to bewoaren, un daut Enj derch däm Spies auftowäaren.

¹⁹Hee woarnt dän Mensch derch Krankheit, un langet schwoaret lieden;

²⁰bat dee nich mea äten kaun, un daut scheenste Äten äakjelt.

²¹Dee lat daut dan un vehungat, un de Knoakes sent aula to talen.

²²Dee denkjt, daut Enj mott komen un de Doot es nich wiet auf.

²³Wan dan een Enjel kjemt een Vemedla von de dusende, un wiest däm Mensch, waut rajcht es,

²⁴un es am jnädich un sajcht: “Lot am frie, lot am nich stoawen, ekj hab eenen Vemedla jefungen;

²⁵mucht hee soo stoakj woaren aus een junga, un Moot un Krauft haben aus verhäa.”

²⁶Wan dee dan Gott aunbät, woat hee de Jnod erfoaren; hee woat en Freid am preisen, un jerajchtfoadicht ver däm HARN stonen.

²⁷De Mensch woat preisen un sajen: “Ekj wia orrajcht un haud de Woarheit vedreit, oba daut es mie nich trigjetolt.

²⁸Hee haft mie jerat von mienen Doot, un haft mie aum Läwen jehoolen.”

²⁹Jleew daut, Gott deit soone Dinja, twee un dree mol fa eenen Mensch,

³⁰daut dee äa Läwen vom Doot trigjkjrieen, un Moot toom läwen hoolen.

³¹Paus opp, Hiob, un horch waut ekj saj, wacht bat ekj utjerät hab.

³²Oba wan du waut auntwuaten west, dan saj, ekj sach jieren daut du jerajcht wieescht.

³³Wan oba nich, dan horch no mie, ekj woa die Weisheit lieren.