Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Hiob 34 Bible Online

Hiob 34 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Hiob 34

¹Un dan säd Elihu:

²Jie weeten väl un sent weis, nu horcht waut ekj sajen well.

³Soo aus de Tung daut Äten schmakjt, soo schazt daut Ua de Wieed auf.

⁴Well wie emol derchdenkjen waut Hiob sajcht, woo kaun dit rajcht un goot sennen?

⁵Hee sajcht, hee es jerajcht, un Gott helt trigj, waut am traft;

⁶daut Gott am orrajcht beschulcht, daut siene Feil am onen Uasoak kjwält.

⁷Es noch wua een Mensch soo aus Hiob, dee aundre soo leicht veacht aus hee Wota nemt un drinkjt?

⁸un dee en Jesalschoft met Sinda jeit un sikj met de gottloose aufjeft?

⁹Hee sajcht: “Daut helt sikj aula jlikj, uk wan eena vesieekjt Gott to jefaulen.”

¹⁰Nu horcht, dee jie vestonen kjennen, daut wia daut latste, wan Gott sikj vejinkj, un dee, dee aule Macht haft, orrajcht deed.

¹¹Hee jeft jiedrem, waut dee vedeent haft, un tolt doano ut aus dee läft.

¹²Daut es doch kloa, daut Gott nuscht schlajcht deit, un dee, dee aule Macht haft, nich rajcht vedreit.

¹³Wäa stald am äwa de Welt aun? Wäa haft aules oppe Ieed aum gonen jebrocht?

¹⁴Wan hee bloos aun sikj docht, un Jeist un Läwen trigjhilt,

¹⁵wudd aulet Läwen vegonen, un vom Mensch bloos Ieed äwabliewen.

¹⁶Wan du waut vestonen kaust, dan horch waut ekj to sajen hab.

¹⁷Wudd eena, dee jäajen daut rajchte es, rejieren? Vedaumst du däm, dee aule Macht haft un jerajcht es,

¹⁸un to däm Kjennich sajcht: “Du Schosel”, un to de Volkjsleida: “Jie beese Mana”?

¹⁹Hee trakjt de Volkjsleida nich väa, un helt däm rikjen nich hecha aus däm oamen; hee haft dee aula jemoakt.

²⁰Haustich, bie Meddanacht, stoawen dee; de Menschen woaren aunjejräpen un sent wajch; Gott kaun leicht eenen Leida wajchnämen.

²¹Hee sitt waut een jiedra deit, un weet krakjt waut dee väahaben.

²²Doa es kjeene Städ soo diesta ooda soo deep veschloten daut de beese sikj doa vestäakjen kjennen.

²³Gott haft kjeenem daut verhäa jesajcht, wanea hee ver am toom Jerecht komen mott.

²⁴Hee brakjt de groote dol onen an to froagen, un stalt aundre en dee äare Städen;

²⁵hee weet krakjt waut dee doonen, un brinjt dee äwa Nacht enne Grunt un tosied.

²⁶Hee bestroft dee fa äare Sinden, em opnen ver väle Zeijen,

²⁷wiels de Menschen sikj von Gott dreiden, un siene Wäaj nich nogonen wullen.

²⁸Soo kjeem daut bat doa, daut Gott de oame äa hielen to hieren kjrieech.

²⁹Wäa woat Gott beschuljen, wan hee stell blift? Woon Launt ooda Mensch kaun am seenen, wan hee sien Jesecht vestakjt?

³⁰Hee lat dän gottloosen, dee sien Volkj unjadrekjen deit, nich rejieren.

³¹Wan doa wäa ver Gott bekjant un sajcht: “Ekj wia orrajcht un woa nich mea soo;

³²belia mie waut ekj nich see, ekj well nich mea daut orrajchte doonen.”

³³Sull Gott dan aundasch haundlen, wiels du bekjant hast? Denkj die daut derch un saj; du motst dit entscheiden.

³⁴Dee waut goot vestonen kjennen, un de Weise, waut mie toohieren, woaren sajen:

³⁵“Hiob haft nich vestentlich jerät; waut hee sajcht, paust nich toop.”

³⁶Mucht Hiob bat opp daut latste aufjeprooft woaren, wiels hee rät aus een gottloosa.

³⁷Hee deit nich bloos orrajcht, hee bekjant nich siene Sinden, un hieet nich opp jäajen Gott to räden.