Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Hiob 9 Bible Online

Hiob 9 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Hiob 9

¹Un Hiob säd:

²Jo, ekj weet goot, daut et soo es, daut een Mensch ver Gott nich kaun jerajcht sennen.

³Wäa met am strieden wull, dee kunn nich eene ut 1.000 von Gott siene Froagen beauntwuaten.

⁴Gott es weis un stoakj; wäm haft daut emol jejlekjt, wan hee sikj jäajen am jestalt haft?

⁵Hee kaun Boaj wiedasaten, onen daut dee daut enwoaren; hee kaun dee en sienen Oaja äwadreien.

⁶Hee kaun de Ieed von äare Städ schedren, daut de Past, wua dee bowen steit, zetren.

⁷Wan hee een Wuat sajcht, dan kjemt de Sonn nich opp, hee kaun de Stierns veschluten.

⁸Hee haft auleen dän Himmel utjespreet, un kaun opp de Walen em Mäa delenjd schräden.

⁹Hee haft daut groote Schapkje un Orion un daut Säwenstiern un de Stierns em Sieden aula äare Städen jejäft.

¹⁰Hee deit wundaboare Dinja, dee nich to vestonen sent, un deit soo väl Wunda, daut dee nich to talen gonen.

¹¹Hee jeit bie mie vebie, un ekj woa daut nich en; hee jeit wieda, un ekj see daut nich.

¹²Hee fipst waut wajch, un kjeena kaun am opphoolen; wäa wudd noch froagen, waut hee väa haud?

¹³Gott helt sienen Oaja nich trigj; ver am musten Rahab siene Deena sikj bekjen.

¹⁴Woo wudd ekj dan noch Wieed finjen, daut ekj am eene Auntwuat wäajen waut jäwen kunn.

¹⁵Wan ekj uk aun nuscht schuldich sie, woo kunn ekj waut to am sajen? Ekj kaun bloos noch om Jnod prachren, von däm, dee mien Rechta es.

¹⁶Wan ekj am roopt un hee mie auntwuad, jleew ekj hee wudd nich Acht jäwen opp waut ekj säd.

¹⁷Hee schleit mie met eenen Storm, un vemieet miene Wunden onen Uasoak.

¹⁸Hee lat mie nich mien Odem finjen, un moakt mien Läwen gaunz betta.

¹⁹Wan eena Jewault brucken wull, wia hee väl stoakja; wull eena am ver een Jerecht trakjen, wäa wudd mie veteidjen?

²⁰Wan ekj uk nuscht orrajcht jedonen haud, wudd ekj mie met miene Wieed veschuldjen; wan mie uk kjeena beschulcht haud, wudd hee mie schuldich finjen.

²¹Ekj sie nich schuldich; mie es eendoont, waut met mie woat; mie es mien Läwen een oolent.

²²Daut helt sikj aula jlikj; doawäajen saj ekj, hee brinjt de oschuldje un de schuldje beid om.

²³Wan eene Ploag plazeljen Doot brinjt, spott hee äwa de oschuldje äaren twiewel.

²⁴De Ieed es en de Macht von schlajchte Menschen, un hee moakt de Rechta aula blint; wan nich hee, wäa deit daut dan sest?

²⁵Miene Doag ranen bosja vebie aus een Rana, ea doa waut goodet von woat, sent dee vebie.

²⁶Dee foaren mie vebie aus een Rees Schepkje, soo aus een Odla opp eene Mus felt.

²⁷Wan ekj mie väanäm miene Weedoag to vejäten, un mien suaret Jesecht frintlich to moaken,

²⁸dan jript mie de Angst doch, wiels ekj weet du woascht mie nich oschuldich aunseenen.

²⁹Ekj woa je doch schuldich sennen, wuarom woa ekj mie vejäfs bemieejen.

³⁰Ekj kunn mie met Seep wauschen, un de Henj met Lei rein moaken,

³¹doch wurscht du mie em Drakj nenducken, daut mie miene Kjleeda äakjlen wudden.

³²Gott es nich soon Mensch aus ekj sie, daut ekj mie met am beräden kunn, un hee met mie em Jerecht gonen wudd.

³³Doa es kjeena dee tweschen ons entscheiden kaun, daut dee siene Haunt opp ons beid läd.

³⁴Wan hee doch siene Pitsch wudd von mie häwen, daut ekj mie nich mea grulen brukt,

³⁵dan wudd ekj frie to am räden kjennen, un nich angst haben, wiels ekj weet, bie mie, von kjeene Schult.