Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Psalmen 104 Bible Online

Psalmen 104 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Psalmen 104

¹Low dän HARN, miene Seel. Oo HAR mien Gott, du best sea groot; du best scheen un prachtvoll jekjleet.

²Du trakjst die Licht äwa soo aus een Kjleet; du spreetst dän Himmel ut aus eene Fluadakj,

³un lajchst de Baulkjes to diene Bowastow opp däm Wota; du brukst de Wolkjen aus diene Woages, un foascht opp de Flichten vom Wint.

⁴Du brukst dän Wint toom diene Norechten utleewren un Fiaflaumen aus diene Deena.

⁵Du sadsd de Ieed opp äaren Grunt, daut dee eewich opp äare Städ blift.

⁶Du deetst dee met Wota bedakjen soo aus met een Kjleet, daut uk de Boaj unja Wota wieren.

⁷Oba von dien schellen brocht daut Wota sikj wajch; aus dien Rummel knauld, veleet daut plazlich;

⁸Daut rand von huach opp de Boaj en de Schluchten nenn, no dän Plauz, dän du fa an bestemt hautst.

⁹Du hast eene Jrenslienje jetrocken, wua daut Wota niemols mea äwa komen kaun, de Welt to bedakjen.

¹⁰Hee lat Wotakjwalen oppkomen, daut de Streem tweschen de Boaj ranen,

¹¹wua aule Tieren opp de Stap drinkjen kjennen, un de wille Äsels sikj dän Darscht stellen.

¹²Doa aum Wota wonen uk de Väajel, un sinjen mank de Asta.

¹³Du latst daut Wota vom Himmel opp de Boaj rauf komen, daut de Ieed jenuach kjricht äare Frucht to droagen.

¹⁴Du moakst daut Graus waussen fa daut Vee, un jefst dän Mensch Sot, daut hee de Ieed beoabeiden un Broot arnten kaun,

¹⁵Wien, dee am daut Hoat froo moakt, un Eelj, wuaderch een Jesecht scheen woat, un Broot, daut de Menschen daut Hoat stoakj helt.

¹⁶Dän HARN siene Beem kjrieen jenuach Wota, de Zeeda opp däm Libanon, dee hee jeplaunt haft.

¹⁷Doa moaken de Väajel äare Nasta; de Storch wont en de Taunenbeem.

¹⁸De huage Boaj sent fa de wille Kosen, un en de Steenretzen wonen de Ieedschwien.

¹⁹Du hast de Mon jemoakt, de Joarestieden entodeelen, un de Sonn weet, wanea unja to gonen.

²⁰Du moakst daut diesta, un de Nacht es doa; dan komen de wille Tieren en de Welda äwadäl.

²¹De junge Leiws gonen rom un brellen un sieekjen no daut, waut Gott an to fräten jeft.

²²Wan de Sonn oppjeit, gonen see trigj em Vestäakj.

²³Dan gonen de Menschen wada rut no äare Oabeit un schaufen bat zeowes.

²⁴Oo HAR, woo sent diene Woakjen doch soo väl un soo groot! En diene Weisheit hast du daut aula jemoakt, un de Ieed es voll von däm, waut du jeschaufen hast.

²⁵Doa es daut Mäa, groot un breet; daut kreiwelt voll groote un kjliene Tieren, daut see nich to talen sent.

²⁶Doa foaren de Schäp han un häa; doa haben de groote Fesch, dee du jemoakt hast, een lostjet Läwen.

²⁷Dise räakjnen aula doamet, daut du an to rajchte Tiet foodren woascht.

²⁸Wan du an daut jefst, saumlen see daut opp; wan du diene Haunt opmoakst, woaren dee von daut goode aula saut.

²⁹Wan du dien Jesecht vestakjst, äwakjemt an eene schrakjelje Angst; wan du an dän Odem wajchnemst, stoawen see un woaren wada to Stoff.

³⁰Du schekjst dienen Jeist ut, un dee woaren jeschaufen, un du jefst de Ieed een nieet Läwen.

³¹Dän HARN siene Iea es eewich; lot am sikj to siene Woakjen freien.

³²Wan hee de Ieed aunkjikjt, scheddat dee sikj, un wan hee de Boaj aunschieet, dan rieekjren dee.

³³Ekj woa derch mien gaunzet Läwen von mienen Gott sinjen, un soo lang aus ekj läw, mienen Gott lowen.

³⁴Muchten die miene Aundachten jefaulen. Ekj sie froo em HARN.

³⁵Oba muchten de Sinda von de Ieed veschwinjen, un kjeene gottloose mea sennen. Low dän HARN, oo miene Seel! Haleluja!