Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Psalmen 18 Bible Online

Psalmen 18 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Psalmen 18

¹David, dän HARN sien Deena, sien Psalm, väatosinjen, aus dee am ut aul siene Fiend äare Henj, uk ut Saul siene Henj jerat haud.

²HAR, ekj sie die von Hoaten goot; du best miene Krauft!

³De HAR es miene von Steen bebude Staut, mienen sechren Schutz, un dee, dee mie raden deit. Mien Gott es mien Steen, hinja dän ekj secha sto. Hee bewoat mie soo aus een Schilt; hee rat mie, un en siene Krauft sto ekj faust.

⁴Ekj roop dän HARN aun, dee wieet es, jeloft to woaren, un woa von miene Fiend jerat.

⁵De Doot haud mie jebungen, un de jefäadelje Walen rolden äwa mie.

⁶De Graufstrenj wekjelden sikj om mie, un de Doodesschlenj honk ver mie.

⁷En miene Angst roopt ekj dän HARN aun; ekj schrieech no mienen Gott om Help. Von sienen Tempel ut hieed hee miene Stemm un siene Uaren hieeden mie no Help schrieen.

⁸De Ieed zettad un bewäajd sikj, un de Boaj äare Gruntloagen scheddaden uk, wiels hee oajalich wia.

⁹Ruak kwaulemd am ut de Näs, un am kjeem een vetäarendet Fia utem Mul, daut et doavon blizt.

¹⁰Hee buach dän Himmel uteneen un kjeem rauf met eene schwoatdiestre Wolkj unja de Feet.

¹¹Hee sad sikj opp een Cherub un fluach; hee brukt dän Wint aus Flichten toom flieejen.

¹²Hee trock sikj daut diestre äwa, un muak sikj ut de dunkle, dikje Räajenwolkjen eene vestoakne Städ.

¹³Von sienem Glaunz om am tranden sikj de Wolkjen met Hoagel un Blitzen.

¹⁴De HAR leet daut em Himmel rumlen. De Hechsta leet siene Stemm derch Hoagel un Blitzen hieren.

¹⁵Hee schoot siene Feilen un dreef de Fiend uteneen; hee leet daut soo oajch blitzen, daut an schrakjlich angst wort.

¹⁶Wiels du, HAR, en dienen Oaja soo schnuwen deetst, kjeemen derch dienen Odem de Wotakanols verendach, un de Welt äare Gruntloag wia opjedakjt.

¹⁷Hee langd von huach bowen rauf un kjrieech mie to hoolen, un trock mie ut groote Wota rut.

¹⁸Hee rad mie von miene stoakje Fiend, un von dee, dee mie doll wieren, un dee fa mie too stoakj wieren.

¹⁹Dee jreepen mie en mienen ojjlekjeljen Dach aun, oba de HAR stunt mie bie.

²⁰Hee reet mie doa rut un brocht mie en daut wiede, wiels hee haud siene Freid aun mie.

²¹De HAR haft mie doano behaundelt aus ekj jerajcht sie; hee haft mie doano beloont aus miene Henj rein sent,

²²wiels ekj sie en dän HARN siene Wäaj jebläwen un sie nich gottloos jäajen mienen Gott.

²³Ekj hab aul siene Jesazen ver mie, un ekj hab siene Befäle nich veschmäten.

²⁴Ekj sie ver am oschuldich jebläwen un hab mie nich vesindicht.

²⁵De HAR haft mie doano beloont aus ekj jerajcht wia, un doano aus hee miene Henj fa rein aunsach.

²⁶Du best tru to dee, dee die tru sent, un bie de fromme best du fromm,

²⁷un bie de reine best du rein, un en de kromme äare Uagen best du kromm.

²⁸Du halpst een deemootjet Volkj, oba de huachnäsje deemootichst du.

²⁹Du, oo HAR, helst miene Laump aum brennen, mien Gott brinjt Licht en daut waut mie diesta es.

³⁰Met die opp miene Sied kaun ekj mie äwa een Kjrichsvolkj äwahäa moaken, un met mienen Gott kaun ekj äwa de Waunt sprinjen.

³¹Gott siene Wäaj sent volkomen; aun dän HARN siene Wieed es nuscht to mäakjlen. Hee es een Schilt fa aul dee, dee äa vetruen opp am saten.

³²Wiels wäa es Gott, buta ons HAR? Un bie wäm kjenn wie ons vekrupen buta bie onsen Gott?

³³Daut es Gott, dee mie met Krauft vesorcht un mienen Wajch secha moakt.

³⁴Hee moakt miene Feet soo aus Reefeet, un moakt daut mäajlich fa mie opp däm huagen to stonen.

³⁵Hee lieet miene Henj kjriejen, daut miene Oarms een bronsnen Boagen bieejen kjennen.

³⁶Du hast mie diene Radunk aus mien Schilt jejäft; derch diene rajchte Haunt bliew ekj stonen, un diene Leeftolichkjeit moakt mie groot.

³⁷Du hast mie een breeden Stich unja de Feet jelajcht, daut ekj mie nich daut Footjelenkj vewrekj.

³⁸Ekj juach miene Fiend hinjaraun un kjeem dee uk no, un jinkj uk nich trigj, bat ekj dee aula omjebrocht haud.

³⁹Ekj brocht dee en de Grunt, soo daut dee nich oppstonen kunnen; ekj kjrieech dee aula unja de Feet.

⁴⁰Du hast mie met Krauft toom kjriejen vesorcht; du hast mie dee unja de Feet jelajcht, dee jäajen mie oppstunden.

⁴¹Du muakst daut, daut miene Fiend mie äare Rigjes handreiden un wajchranden, un ekj brocht dee om, dee jäajen mie wieren.

⁴²See schrieejen no Help, oba doa wia kjeena an to halpen; soogoa nom HARN, oba dee auntwuad an nich.

⁴³Ekj reef an fien aus dän Stoff em Wint; ekj schmeet dee rut aus dän Stoff opp de Gaus.

⁴⁴Du hast mie von daut zenkjische Volkj loosjeholpen. Du hast mie aus dän väaschten äwa de Velkja jesat. Een Volkj, daut ekj nich kjan, deent mie.

⁴⁵Sooboolt aus see mie hieren, jehorchen see mie. De framde kjremmen sikj ver mie.

⁴⁶De framde vezoagen, un komen veenjst utem Vestäakj.

⁴⁷De HAR läft, un ekj low däm, bie däm ekj secha sto; lot dän Gott, dee mie jerat haft, jeieet woaren,

⁴⁸dee Gott, dee fa mie Rach eewen deed, un Velkja mie unjadon muak,

⁴⁹dee mie von miene Fiend rad, un mie äwa dee sad, dee sikj jäajen mie saden; du hast mie von de Vebräakja jerat.

⁵⁰Doawäajen well ekj die mank de Velkja danken, oo HAR, un met sinjen dienen Nomen lowen.

⁵¹Hee haft sien jewälden Kjennich wundaboa jerat, un bewiest siene Jnod aun sienen Jesaulwden, aun David un siene Nokomen, opp eewich.