Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Spricha 11 Bible Online

Spricha 11 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Spricha 11

¹De HAR es veläajen met een vestaldet Jewicht, oba hee freit sikj to een vollet Jewicht.

²Wan Stolt kjemt, kjemt uk Schaund, oba met Deemoot kjemt uk Weisheit.

³Wäa opprechtich es, woat opp dän rajchten Wajch bliewen. De hinjarigjsche komen om derch äa onopprechtjet Läwen.

⁴Rikj sennen bewoat nich jäajen Gott siene Strof, jerajcht sennen rat vom Doot.

⁵Dän frommen sien jerajcht sennen moakt sien Wajch jlikj, oba däm gottloosen sien beeset Läwen brinjt am en de Grunt.

⁶De fromme woaren sikj raden derch jerajcht sennen, oba eena opp däm nich to veloten es, woat von sien Janka faustjenomen.

⁷Wan een ojjerajchta Mensch stoaft, es siene Hopninj veloaren, un daut wuamet de ojjerajchta räakjent, haft daut dan een Enj.

⁸De jerajchta Mensch woat ut siene Noot jerat, oba däm ojjerajchten traft dee.

⁹Met waut de gottloosa sajcht, brinjt hee sienen Noba en de Grunt; oba de jerajchta es kluak, un kaun sikj raden.

¹⁰Wan de jerajchte Jlekj un Säajen haben, freit de Staut sikj, un wan de ojjerajchte omkomen, sent de Menschen froo.

¹¹Derch de Opprechtje äa Säajen kjricht eene Staut Iea, oba derch de ojjerajchte äa Mul kjemt eene Staut äa vedoawen.

¹²Wäa sienen näakjsten dol rant, es een Noa, een vestendja Maun weet wan daut Tiet es stell to sennen.

¹³Een Pludasak kaun nich een Jeheemnis stell hoolen, oba wäa em Hoat tru es, woat daut fa sikj hoolen.

¹⁴Wua nich Rot es, jeit een Volkj unja, oba wua väl Rotjäwa sent, jeit daut goot too.

¹⁵Wäa fa eenen framden bircht, woat Schoden haben, oba wäa sikj heeden deit fa eenen aundren to birjen, es secha.

¹⁶Een jenstjet Frumensch woat jeieet, oba ruchloose Menschen mieren bloos äa Goot.

¹⁷Metleet haben es uk goot fa eenem selfst, oba wäa sikj nich erboarmt, brinjt sikj selfst em Trubbel.

¹⁸Eenen ojjerajchten siene Oabeit woat schlajcht beloont; wäa oba daut jerajchte seit, woat eenen secharen Loon haben.

¹⁹Soo aus jerajcht sennen toom Läwen fieet, soo sieekjt dee sien Doot, dee daut beese nojeit.

²⁰Däm HARN es een vekjieedet Hoat jäajenaun, oba hee freit sikj aun dee, dee dän rajchten Wajch gonen.

²¹Lot die daut jesajcht sennen: de gottloose woaren nich onen jestroft wajchkomen, oba de jerajchte woaren frie gonen.

²²Eene schmocke Fru, dee nich vestendich es, es soo aus een Schwien met eenen goldnen Rinkj en de Näs.

²³Waut de jerajchte sikj wenschen, deent an toom gooden, oba de ojjerajchte äare Hopninj brinjt an Strof.

²⁴Eena jeft rikjlich un kjricht emma mea; een aundra jiezt, wua hee jäwen sull, un woat doch emma oama.

²⁵Eene mildjäwaje Seel woat rikj woaren, un wäa aundre to drinkjen jeft, woat selfst to drinkjen kjrieen.

²⁶Wäa Jeträajd trigjhelt, wan de Lied daut fält, däm flieekjen de Menschen, oba Säajen kjemt äwa däm, dee daut vekjaft.

²⁷Wäa no daut goode sieekjt, finjt Gonst bie de Menschen. Wäa aundre vesieekjt em Trubbel to brinjen, brinjt sikj selfst un Trubbel.

²⁸Wäa sikj opp sien Rikjtum velat, woat faulen aus een drieejet Blaut, oba de jerajchte woaren jalsta stonen aus eene jreene Plaunt.

²⁹Wäa siene Famielje Trubbel moakt, woat Wint oawen; een Noa woat de Weise äa Deena sennen.

³⁰De jerajchte sent soo aus läwenbrinjende Beem; wäa aundre halpen, dän rajchten Wajch to gonen, sent weis.

³¹Wan de jerajchte hia oppe Ieed äaren Loon kjrieen, wooväl sechra dan de ojjerajchte un Sinda.