Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Liera 2 Bible Online

Liera 2 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Liera 2

¹Ekj docht bie mie: Ekj woa emol opp iernst seenen, waut eena ut scheen gonen un sikj väl jennen haft. Ekj wull weeten, waut doaraun goot wia. Oba dit wia uk waut, waut ekj nich bejriepen kunn, waut däm Mensch daut holp.

²Ekj sach, daut aules belachen wia eene Dommheit. Un waut haft eena ut scheen gonen un sikj väl jennen?

³Ekj erlaubd mie Wien to drinkjen, soo daut dee mie to hoolen kjrieech, un daut ekj rajcht schoslich wort; ekj deed daut met Weisheit aufschazen, auf de Mensch en sien Läwen opp dise Ieed, met drinkjen to waut goodet kjeem.

⁴Ekj bemieejd mie met väle Sachen: Ekj bud mie Hiesa un plaunt Wiengoades aun;

⁵ekj sad mie Frucht Goades un Boom Goades aun, un brocht doa väle Sorten von Fruchtbeem nenn;

⁶ekj muak mie Wotalajcha, daut ekj aul de Beem wesren kunn.

⁷To de Sklowen, dee opp miene Wirtschoft jebuaren wieren, koft ekj mie noch mea Sklowen too, Mana uk Frues. Ekj haud sea väl Häaden von Vee un Schop, mea aus irjentwäa, dee ver mie en Jerusalem jewast wia.

⁸Ekj buad mie väl Selwa un Golt toop, un Kjennichs un Lenda brochten mie äare wieetvolle Sachen. Ekj sorjd doafäa, daut ekj väl Sinja haud, beides Mana un Frues, un haud soo väl Näbenfrues, aus een Maun sikj mau wenschen kaun.

⁹Jo, daut wia groosoatich bie mie, groosoatja aus bie irjent sestwäm ver mie en Jerusalem; un aul dit schazt ekj emma met Weisheit auf.

¹⁰Aules, waut mie jankad to seenen un notoseenen, leet ekj mie, un ekj hilt mie von nuscht trigj, waut mie kunn scheen gonen. Ekj freid mie to aules, wuatoo ekj mie hanjeef, un waut ekj doarut kjrieech, wia daut scheengonen.

¹¹Un aus ekj äwa aul daut, waut ekj jedonen haud, un wuatoo ekj mie bemieecht haud, nojedocht, funk ekj daut et nich to vestonen wia. Daut es, aus wan eena dän Wint jriepen well; doa wia nuscht opp dise Ieed, waut eenem oppe Lenjd waut holp.

¹²Dan bemieejd ekj mie, äwa weis sennen un schoslich un verekjt sennen, notodenkjen. Waut woat deejanja doonen, dee daut näakjste Kjennich es? Bloos soont, aus aul emma es jedonen worden.

¹³Mie wort daut gaunz kloa: De Weisheit es sooväl mea wieet aus schoslich sennen, krakjt soo aus Licht mea wieet es aus daut diestre.

¹⁴De weisa Mensch haft Uagen, daut hee seenen kaun, oba de Schosel jeit em diestren rom. Doch, ekj sach daut en, daut schlieslich storwen see aulebeid.

¹⁵Un dan docht ekj bie mie soo, wan ekj krakjt soo stoawen mott aus de Schosel, waut nuzt mie daut dan, daut ekj sea weis jewast sie? Un dan wort mie daut groot, daut dit uk waut wia, waut ekj nich bejriepen kunn.

¹⁶Doa es nuscht waut opp emma von eenem Mensch toom aundenkjen blift, nich fa dän Weisen, un nich fa dän Schosel; met de Tiet woat aules lang vejäten sennen. Wuarom traft de Doot däm Weisen, krakjt soo goot aus däm Schosel?

¹⁷Ekj wort vedrislich met daut Läwen, mie wort daut jäajenaun, waut oppe Ieed jedonen woat. Daut es nich to vestonen, waut däm Mensch daut halpt; daut es, aus wan eena dän Wint jriepen well.

¹⁸Ekj wort vedrislich äwa aul daut, waut ekj oppe Ieed jedonen haud, wiels ekj aules däm Mensch enne Macht jäwen must, dee no mie kjeem,

¹⁹un wäa weet, auf dee woat weis ooda schoslich sennen. Doch, dee woat de Macht haben, äwa daut, waut ekj oppe Ieed, met aul mien bemieejen un miene Weisheit, toopjeschauft hab. Dit es uk nich to vestonen.

²⁰Un soo wort ekj vetwiewelt äwa aules, wuatoo ekj mie oppe Ieed bemieecht haud, un waut ekj jedonen haud,

²¹wiels de Mensch, dee weis, vestentlich, un jeschekjt met sien Jewenst jeoabeit haft, mott aules fa däm loten, dee doa nuscht to jedonen haft. Dit es uk nich to bejriepen, un daut es schod.

²²Eena mott sikj froagen: Waut haft de Mensch von aul daut, wua hee oppe Ieed fa jeschauft un sikj bemieecht haft?

²³Eenem sien Oabeitsdach es schwoa un met beduaren jeploacht, un soogoa enne Nacht, beorrujen am siene Jedanken. Dit es uk nich to bejriepen.

²⁴De Mensch kaun nuscht bätret doonen, aus äten un drinkjen un sikj to siene Oabeit freien; mie wort daut groot daut Gott ons dee doatoo jeft.

²⁵Wäa kaun onen am äten, ooda sikj to waut freien?

²⁶Gott säajent goode Menschen met Weisheit, Vestentnis un Freid. Oba däm Sinda moakt hee schaufen, daut hee waut saumelt un waut toopkjricht, un daut woat doch däm, to wäm Gott sikj freit, jejäft. Un daut es uk nich to vestonen; daut es aus wan eena dän Wint jriepen well.