Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Jeremia 10 Bible Online

Jeremia 10 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Jeremia 10

¹Horcht emol, no waut de HAR to junt Israeliten sajcht.

²Dit es waut de HAR sajcht: Läft nich soo aus de aundre Velkja doonen. Enjst junt nich fa Tieekjen aum Himmel, soo aus dee sikj doafäa enjsten.

³Äare Zeremonieen sent mau daut, waut see sikj dietlich jemoakt haben. Eena jeit em Woolt un hakt een Boom dol, un een Holtoabeida schnizt doa een Bilt nenn.

⁴Dan straumt hee daut ut, met Selwa un Golt, un noagelt daut faust, daut et nich omfaulen saul.

⁵Dee sent nuscht aundasch aus eene Voagelgrul en een Gurkjenflekj; dee kjennen nich räden, dee motten jedroacht woaren, wiels dee nich gonen kjennen. Enjst junt nich fa dee, wiels dee kjennen nich Schoden doonen un kjennen nich halpen.

⁶HAR, kjeena es soo aus du best! Du best groosoatich, un doa es eene groote Macht en dienen Nomen.

⁷Wäa wudd die nich ieren, du Kjennich äwa de Velkja? Die jehieet de Iea. Noanich mank de jelieede von de Velkja, ooda mank äare Kjennichs, es wua eena soo aus du best.

⁸Oba jane sent schoslich un oschuldich; daut es rajcht nuscht, waut daut Holt an lieren kaun.

⁹Selwablajch woat von Tarsis jebrocht, un Golt brinjen see sikj ut Ufas. De Holtoabeida un Goltschmett stalen daut häa, un trakjen doa dunkel bleiwet Zeich äwa. Daut gaunze woat von Menschenhenj jemoakt.

¹⁰Oba de HAR es werkjlich een Gott. Hee es een Gott, dee doa läft, un dee opp emma rejieet. Wan hee sikj oajat, dan scheddat de Ieed; de Velkja kjennen sienen Oaja nich vedroagen.

¹¹Sajcht to de Lied, de Jetta woone dän Himmel un de Ieed nich jemoakt haben, woaren utjerot woaren von oppe Ieed un von unjarem Himmel.

¹²De HAR haft de Ieed derch siene Krauft jemoakt. Hee haft aules oppe Ieed en siene Weisheit jeräajelt; hee vestunt aules, waut em Himmel es, to moaken.

¹³Wan hee rät, es doa eene Maussen Wota enne Loft; hee brinjt Wolkjen äwadäl von de hinjakaunt von de Ieed. Hee moakt daut blitzen, wan daut räajent; un lat dän Wint ut siene Spikjasch rut.

¹⁴Waut de Mensch deit, es doajäajen doch nuscht. De Goltschmett mott sikj schämen met siene Bilda; siene Jetta es waut Väajestaldet un haben kjeen Odem.

¹⁵Doa es nuscht doahinja, un sent toom lachen; aum Veräakjnungs Dach woaren dee veschwinjen.

¹⁶Oba soo es daut, opp waut Israel sikj velat, nich! Hee es dee, wäa aules jemoakt haft; un Israel es daut Volkj, woont hee sikj jewält haft. Hee es de HAR, dee aules rejieet.

¹⁷Häft aula jun Pak opp von oppe Ieed; jie sent runtom beloagat!

¹⁸Dit es waut de HAR sajcht: Ekj woa dee, dee en dit Launt wonen, nu veschliesren; ekj woa an soo sea toosaten, daut see aula veloten.

¹⁹Woo kaun ekj dit noch lenja uthoolen? Dit kaun sikj nich veheelen. Ekj docht dit wia eene Krankheit, un ekj must daut uthoolen.

²⁰Oba mien Zelt es veräten, un aul miene Strenj sent tweijeräten; Miene Kjinja sent wajchjegonen, un dee sent nich mea. Doa es kjeena jebläwen toom mie halpen; doa es kjeena toom mien Zelt oppstalen un miene Dakjen opphenjen.

²¹Onse Leidasch weeten nuscht mea, un froagen däm HARN no nuscht; un doawäajen kjennen see nuscht to Staund brinjen, un de Menschen sent vestreit.

²²Horch emol, daut kjemt eegol noda; een Jetees kjemt vom Nuaden. De Städa en Juda woaren ladich to ligjen komen, un de wille Tieren woaren dee ennämen.

²³HAR, ekj weet, daut de Mensch wält sikj nich sienen Wajch, un hee kaun nich bestemmen, woo daut Läwen utkjemt.

²⁴Lot de Strof opp mie komen, HAR, oba met Mot, un nich doano aus dien Oaja, sest dan bleef nuscht von mie.

²⁵Lot dien Oaja äwa dee Velkja flaumen, waut die nich kjanen, un äwa de Menschen, dee die nich aunbäden. Dee haben Israel vedorwen un venicht, dee haben onse Städa to eene Wiltnis jemoakt.