Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Jeremia 5 Bible Online

Jeremia 5 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Jeremia 5

¹Got opp aule Gaussen en Jerusalem; sieekjt oppem Moakjt un en Haundels Hiesa. Kjikjt junt goot rom un paust opp, auf doa noch eena es dee rechtich haundelt, un bie de Woarheit blift, wäajen wäm ekj de Staut veschoonen saul.

²Soogoa wan see sajen: Soo secha aus de HAR läft, es äa Vespräakjen doch nich soo jemeent.

³HAR, kjikjst du nich auf de Woarheit väakjemt? Du schluachst an, oba see feelden daut nich; du vedorfst an, oba see neemen nich Lia aun. Äa Jesecht es hoada aus Steen; see loten sikj nich äwaräden.

⁴Un don docht ekj soo: Dit sent de oame un ojjelieede; dee weeten nich waut däm HARN sien Wajch es, un kjanen äaren Gott siene Väaschreften nich.

⁵Ekj woa no dee gonen, waut aunjeseenen sent, un woa met dee räden. Dee woaren von däm HARN sienen Wajch weeten, un Gott siene Väaschreften kjanen. Oba dee haben aula daut Joch tweijebroaken, un de Sälen tweijeräten.

⁶Doawäajen, woat de Leiw vom Woolt an aunjriepen; de Wulf von oppe Stap woat an verieten, un de Leopard woat äare Städa beluaren. Een jiedra, dee ut de Staut rut jeit, woat veräten woaren, wiels äare Sinden soo väl sent, un äa äwaträden soo groff es.

⁷Wuarom sull ekj junt vejäwen? June Kjinja haben mie veloten, un moaken äaren Eit, opp daut waut kjeen Gott es. Ekj jeef an daut see kunnen tofräd sennen, oba see bleewen mie nich tru, un drenjden sikj en daut Huarenhus nenn.

⁸Soo aus een sauta lostja Hinjst, kroagden see däm aundren siene Fru.

⁹Un dit saul ekj nich bestrofen? sajcht de HAR. Soon Volkj aus dit, saul ekj nich trajchtlieren?

¹⁰(Ekj woa äare Fiend sajen:) Got mank äare Wienranken un hakt dee dol, oba vedoaft de Stam nich gaunz; schniet de Ranken auf, wiels dee nich däm HARN jehieren.

¹¹De Israeliten un de Lied von Juda, sajcht de HAR, haben mie veschmäten un verot.

¹²De Profeeten lieejen un sajen: “De HAR woat nich strofen; hee woat kjeen schwoaret opp ons brinjen; daut Schwieet un de Hungaschnoot woaren nich komen.

¹³De Profeeten sent Wintsakj, un haben nich Gott sien Wuat. Nu lot daut soont un soont opp an komen, waut see von aundre jesajcht haben.”

¹⁴Doawäajen sajcht de HAR Gott, dee aules rejieet: Wiels dee soont jesajcht haben, moak ekj miene Wieed en dien Mul to een Fia, un moak ekj daut Volkj to Brenholt, soo daut see gaunz vebrennen woaren.

¹⁵Ekj brinj von wiet auf een Launt äwa junt, jie Israeliten, sajcht de HAR. Dee sent aul sea lang een Volkj jewast, un woaren nich boolt veschwinjen; dee äare Sproak es junt framd, un waut dee räden, es nich to vestonen.

¹⁶Dee äa Feil Behelta es een sechra Doot; daut sent aules stoakje Soldoten.

¹⁷Dee woaren june Arnt un jun Broot vebrucken; dee woaren june Säns un Dajchta nämen; dee woaren june Schop un jun Vee nämen; dee woaren june Wiengoades un Fiejenbeem dolbräakjen; dee woaren june Städa met Mieren, opp woone jie junt veloten, met daut Schwieet ennämen.

¹⁸Oba, soogoa en dee Tiet, sajcht de HAR, woa ekj junt nich gaunz ombrinjen.

¹⁹Un wan see froagen, wuarom de HAR, dee äa Gott es, soon schlemmet opp an brinjt, saust du an sajen: Krakjt soo aus jie, en jun ieejnet Launt, mie veloten haben, un haben framde Jetta jedeent, soo woa jie en een Launt, woont nich junt es, framde deenen.

²⁰Sajcht to Jakob siene Nokomen, un moakt dit en Juda bekaunt:

²¹Horch emol, du schoseljet un onbedochtet Volkj, jie haben Uagen un kjennen nich seenen, jie haben Uaren un vestonen nich!

²²Sull jie nich Forcht fa mie haben? sajcht de HAR. Sull jie nich ver mie zetren, dee ekj met Saunt daut Mäa Jrensen sat, daut et emma doabennen bliewen mott, un doa nich äwa gonen kaun? Un wan daut Mäa uk huage Walen kjricht, kaun daut de Jrens nich wieda saten; wan de Walen uk brellen, kjennen see nich derchbräakjen.

²³Oba jie, aus Volkj, haben een Hoat, daut ieejenkoppich un onjehuarsom es. Jie haben junt von mie wajchjedreit, un sent junen ieejnen Wajch jegonen.

²⁴Junt felt daut nienich bie, daut jie sullen Forcht haben fa dän HARN, junen Gott, dee junt Räajen jeft, beides dän tiedjen un loten, un junt jieda Joa eene Arnt jeft.

²⁵June vegonen haft daut vedorwen, un june Sinden haben daut goode wajchjehoolen.

²⁶Doa sent en mien Volkj eenje Schuften, dee aundre Menschen utnutzen; dee stalen Faulen opp, soo aus eena Väajel schlenjt, un seenen woo see Menschen aum Täajel hoolen kjennen.

²⁷Äare Hiesa sent soo voll von onopprechtje Sachen, aus een Duwenklotje voll Duwen es. Un opp dän Wajch, sent dee nu soo rikj un stoakj un fat jeworden.

²⁸Kjeen beeset es an too groff. See halpen de Weisen nich, daut see äa rajcht kjrieen; un haben kjeen Ua fa de oame äare Sach.

²⁹Sull ekj soont nich oppriemen, sajcht de HAR, un sull ekj soon Volkj aus dit, nich strenj behaundlen?

³⁰De Sach es oppscheislich; daut es schlemm met dit Launt.

³¹De Profeeten lieejen junt väa, un de Priesta jäwen doano Jerecht, un miene Lied jefelt daut soo. Waut woa jie bloos doonen, wan dit oppjeriemt woat woaren?