Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Jeremia 50 Bible Online

Jeremia 50 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Jeremia 50

¹Dit es waut de HAR Jeremia, däm Profeet, äwa Babel un de Chaldäa säd:

²Rät daut rom mank de Velkja un lot daut weeten. Stalt een grootet Tieekjen opp. Vetalt aulem daut, un hoolt daut nich stell. Babel es enjenomen. Bel mott sikj schämen. Merodach es veschmatat. Äare Jetta sent veschmäten, un äare Aufjetta sent tweijebroaken.

³Doa es een Volkj vom Nuaden jekomen un haft äa Launt to eene Wiltnis jemoakt. Nu woat doa kjeena wonen, un Menschen un Vee woaren von doa wajchranen.

⁴Wan dee Doag komen, wan dee Tiet ieescht kjemt, sajcht de HAR, dan woaren de Lied von Israel, toop met de Lied von Juda, aunkomen. Un dee woaren hielen un woaren sieekjen wua de HAR, äa Gott, es.

⁵See woaren froagen, woont de Wajch no Zion es, un woaren sikj doano kjieren. See woaren komen un sikj met eenen eewjen Bunt aum HARN aunschluten; een Bunt, dee nienich wada woat vejäten woaren.

⁶Mien Volkj wieren veloarne Schop. Äare Hoads hauden an veleit, un haben daut toojeloten, daut see äaren Wajch oppe Boaj veluaren. See sent äwa Boaj un Humpels jegonen, daut see äare Weid un äa Staul vejäten haben.

⁷Wäa an noch funk, haft an oppjefräten, un äare Fiend entschuljen sikj, un säden see wieren dee nuscht schuldich, wiels see jäajen däm HARN jesindicht hauden, dee äare rajchte Weid wia, un opp wäm äare Vodasch sikj veloten hauden.

⁸Rant von Babel; lot de Chaldäa äa Launt hinjen; siet soo aus de Bakj ver de Häad,

⁹wiels ekj woa miere groote Velkja vom Nuaden oppjebrocht moaken un jäajen Babel brinjen. Dee woaren jäajen de Staut komen un dee ennämen. Äare Feilen flieejen nich vejäfs; de Soldoten haben goot jeeeft.

¹⁰De Chaldäa äa Launt woat bestolen woaren; dee waut daut ennämen woaren, nämen waut an jankat, sajcht de HAR.

¹¹Wan jie Chaldäa junt uk väapuchten, un freiden, daut mien Oafgoot bestolen wort, wan jie uk sprungen aus Kjalwa oppe Weid, un wiehaden aus iewaje Pieed,

¹²woat june Muttastaut sikj sea schämen motten, un sikj selfst veachten. Daut saul daut kjlanste Volkj sennen, un drieejet ladjet Ollaunt sennen.

¹³Wäajen mien Oaja woat de Staut eene onbewonde Wiltnis sennen; de Lied, waut bie Babel vebiekomen, woat daut schudren un woaren sikj tieren äwa dän grooten Schoden.

¹⁴Aul dee waut dän Boagen trakjen, komt rom Babel un zielt opp ar; veschoont kjeene Feilen, wiels dee haft jäajen däm HARN jesindicht.

¹⁵Lot de Soldoten runtom de groote Staut schrieen. See jeft sikj opp. Äare Mieren faulen, un äare Torms kjremplen. De HAR tolt an trigj. Jäft Babel, waut see vedeent haft, doot to ar, waut see to aundre deed.

¹⁶Kjemmat junt en Babel nich met seien ooda arnten; lot jieda Volkj sikj dreien un trigj no äa Launt flichten, wajch von daut jefäadelje Schwieet.

¹⁷Israel wia eene Häad, dee von Leiws vejoacht un vestreit wort. De assierischa Kjennich kjeem daut ieeschte fräten, un de babelonischa Kjennich Nebukadnezar kjeem de Knoakes begnaubren.

¹⁸Un äwa aul dit sajcht de HAR, dee aules rejieet, un Israel äa Gott es: Paust opp, ekj woa uk noch dän babelonischen Kjennich un sien Launt bestrofen, krakjt soo aus ekj dän assierischen Kjennich bestroft hab.

¹⁹Un de Israeliten woa ekj trigj no äa Launt brinjen, daut see wada oppem Karmel un en Baschan weiden, un sikj oppe Efraim Boaj un en Gilead tofräd stalen.

²⁰Wan de Doag komen un dee Tiet ieescht kjemt, woaren see no Israel äa Vegonen sieekjen un doa woat kjeent sennen, sajcht de HAR. See woaren romkjikjen no Juda äare Sinden un kjeene finjen, wiels ekj woa dee vejäwen, waut ekj äwabliewen lot.

²¹Got jäajen daut Launt Meratajim; got jäajen de Lied von Pekod; schlot dee dol un brinjt dee om, bat kjeena mea blift, sajcht de HAR. Doo aules waut ekj die väasaj.

²²De Soldoten schrieen em Launt, un doa woat väl vedorwen.

²³Woo es de Homa von de gaunze Welt tweijebroaken un tweijeschloagen! Woo sea schudren de Menschen von aule Velkja sikj nu äwa Babel.

²⁴Ekj stald die eene Faul, Babel, un du wieescht faust ea du de Jefoa sachst. Daut haft die jetroffen un nu best faust, wiels du die jäajen däm HARN stalsd.

²⁵De HAR haft sien Spikja met Kjrichsjereetschoft opjemoakt. Hee haft daut Jereetschoft fa sien Oaja äwadäl jebrocht, wiels Gott de HAR, dee aules rejieet, haft eene Oabeit em Chaldäalaunt.

²⁶Komt von aule Sieden jäajen ar, un riet äare Jeträajdspikjasch op; vedoaft aules un schmiet daut opp een Klompen, bat nuscht äwablift.

²⁷Brinjt aul äare Bolles om, lot dee jeschlacht faulen! Woo saul daut met an? De Dach es jekomen, daut see woaren bestroft woaren.

²⁸Hast jehieet? Von Babel sent waut Menschen von Juda jeflicht; un dee vetalen woo de HAR, dee ons Gott es, trigjetolt haft, fa daut, waut see to dän Tempel deeden.

²⁹Lot aule Boagen Scheetasch komen, dee waut dän Flizboagen trakjen. Sat junt runtom Babel, un lot kjeenen wajch komen; jäft an trigj waut see vedeent haben. Doot to an waut see to aundre jedonen haben; See sent prauzich jäajenaun jewast, jäajen däm HARN, dee fa Israel heilich es.

³⁰Dan woaren äare junge Mana opp äare Gaussen to ligjen komen, un aul äare Soldoten woaren aun dän Dach omkomen, sajcht de HAR.

³¹Ekj stal mie jäajen die, du stolte Staut. Dien Dach es jekomen, daut du bestroft woascht, sajcht Gott de HAR, dee aules rejieet.

³²Du, dee du soo stolt wieescht, woascht die dan vestaupen, un kjeena woat die halpen komen, wan du felst. Ekj woa diene Städa brennen loten, wiet un breet bat aules dolbrent.

³³De HAR, dee aules rejieet, sajcht, de Israeliten un de Menschen von Juda haben daut schwoa jehaut. Dee, waut an haben faustjenomen, haben an strenj behaundelt un nich loten trigjgonen.

³⁴Äa Helpa es een stoakja; sien Nomen es bekaunt aus, de HAR, dee aules rejieet. Dee woat fa an enstonen, daut see en Fräd läwen kjennen, un de Lied von Babel woaren flautren motten.

³⁵Doa woat een Schwieet komen jäajen de Chaldäa, sajcht de HAR, un jäajen de Lied von Babel; een Schwieet woat opp äare aunjestalde un utjelieede Mana komen.

³⁶Een Schwieet opp äare Woasaja, soo nuzloos wia äa Wuat; een Schwieet opp äare stoakje Mana von daut Häa, woo leicht veenjsten dee;

³⁷een Schwieet opp Pieed un Woages, un de bedwungne Helpa, daut dee aus Frues sent; een Schwieet opp aul äa Rikjtum, bat daut jestolen es.

³⁸Lot Riefa un Kanol utdrieejen, daut see schmachten motten, wäajen aul de Jettabilda, dee an bezeibat haben.

³⁹Dan woaren Wilw un Fas en Babel romranen met Oshakasch un Hofkjes; kjeen Mensch woat doa wada wonen, fa Tieden onen Enj, kjeen Mensch woat doa nenn trakjen.

⁴⁰Soo aus ekj Sodom un Gomorra un doa runtom vestieed, woat Babel nu eene Wiltnis onen Menschen sennen, sajcht de HAR.

⁴¹Doa kjemt een grootet Volkj met väle Kjennichs vom Nuaden; von wiet un breet oppe Ieed moaken dee sikj reed,

⁴²met Boages un Spiessen. Dee sent onveschämt un onen Metjefeel. Wan dee aunkomen, hieet sikj daut no een ruzhendet Mäa; met Pieed un Jereetschoft aules reed, kjemt de Armee aun, opp die, du scheene Babel.

⁴³Däm babelonischen Kjennich, follen de Henj en siene Schoot, aus hee von de Noot un Jefoa hieed; un hee wort veenjst un beduat aus eene Fru en äare Weedoag.

⁴⁴Daut woat krakjt soo sennen, aus wan een Leiw ut däm Woolt aum Jordan oppe opne Weid sprinjt. Soo haustich woa ekj an vejoagen, un woa dämjanjen äwa de Jäajent saten, wäm ekj mie wäl. Wäa meen jie, es soo aus ekj sie? Wäa woat mie aufwäaren? Woon Hoad woat sikj jäajen mie stalen?

⁴⁵Nu horcht no waut de HAR äwa Babel jeplont haft, un waut hee äwa de Menschen von Chaldäa jedocht haft. Bat opp daut kjlanste woaren dee veschlapt woaren; de Weid woat sikj schudren äwa woo daut häajeit.

⁴⁶Wan Babel enjenomen woat, dan woat de Ieed doavon schedren, un de Velkja woaren daut hieren.