Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Jeremia 6 Bible Online

Jeremia 6 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Jeremia 6

¹Jäft junt oppe Flucht, Lied von Benjamin, rant von Jerusalem un blost de Trompeet en Tekoa. Stalt een Wajchwiesa en Bet Kerem, wiels een grootet Onheil un vedoawen, vom Nuaden opp junt kjemt.

²Du schmocke un empfintelje Zion, ekj woa die to nuscht moaken.

³Doa woaren Hoads komen met Häaden von Soldoten, un äare Zelten runtom oppstalen, un de gaunze Jäajent kol grosen.

⁴(De Kjennich roopt no sien Volkj:) Moakt junt reed fa dän Kjrich! Opp Meddach jriep wie trigjaun! Komt, wäarent daut noch dach es. Woo saul daut? De Owent kjemt, un de Schauten woaren lenja.

⁵Komt, well wie dee bie diesta aunjriepen, un de Mieren un dän Paulaust dolbräakjen.

⁶Dit es waut de HAR, dee aules rejieet, sajcht: Hakt de Beem dol, un schett eenen Stich opp, bat bowen aun de Mia von Jerusalem. Dise Staut saul bestroft woaren, wiels de Menschen soo sea utjenuzt woaren.

⁷Soo aus een Borm, dee emma Wota jeft, soo bestendich eewen see, waut orrajcht es. Äa Jewault eewen es kloa to hieren; aules es krank un aum dolbräakjen.

⁸Nemm de Lia aun von de Strof, Jerusalem, daut ekj mie nich gaunz von junt drei un jun Launt to eene Wiltnis moak, wua kjeena wont.

⁹Dit es waut de HAR, dee aules rejieet, sajcht: Läst no, waut noch von Israel äwajebläwen es, soo aus de Wiendruwen nojeläst woaren; rieekj noch eemol met diene Haunt no de latste Frucht enne Ranken.

¹⁰To wäm saul ekj noch räden? Wäa horcht no miene Woarnunk? Äare Uaren sent vestopt un hieren nich; see spotten äwa däm HARN sien Wuat, un wellen daut nich mea hieren.

¹¹Dien Oaja, HAR, licht mie soo huach, ekj kaun mie nich lenja trigjhoolen. Lot däm utflaumen oppe Kjinja oppe Gaus, un wua de junge Menschen toopkomen. Mana un Frues woaren wajchjenomen woaren, de Grootelren, un de sea oole.

¹²Ekj woa de Lied en dit Launt bestrofen. Äare Hiesa woaren framde äwanämen, met de Flekja un Frues toop, sajcht de HAR.

¹³De oame un de rikje sent äwareen, dee sent aula hinjaraun, no waut an nich jehieet. Eena kaun sikj nich emol opp Priesta un Profeeten veloten;

¹⁴dee sent jlikjeltich jewast met daut, waut orrajcht wia, un haben mien Volkj beschwicht met: “Mau ruich, dit es nich waut schlemmet,” wan daut doch schlemm es.

¹⁵Daut es eene Schaund, waut dee jedonen haben. Daut es oppscheislich, woo dee läwen, oba see schämen sikj nich, un vestunden nich emol root to woaren. Nu woaren see faulen, met dee waut faulen; wan ekj an strofen woa, woaren see enne Grunt komen, sajcht de HAR.

¹⁶Dit es waut de HAR sajcht: Stot aun de Wäaj un kjikjt. Froacht, woo see ieescht emma jinjen, un woont de goode Wäaj sent; un dan got opp dee, un jie woaren ennalich Fräd finjen. Oba see säden: Wie wellen daut nich.

¹⁷Ekj stald Wajchta äwa daut Volkj, daut see no de Trompeet horchen sullen, oba dee säden: Wie wellen daut nich.

¹⁸Na dan saj to de Velkja: Lot aulem, wäa dit hieren kaun, horchen no waut met an passieren woat.

¹⁹Lot de Ieed dit hieren! Horcht emol häa! Ekj brinj eenen grooten Schoden opp dit Volkj, aus Foljen von äa Väahaben, wiels see haben nich no miene Wieed jehorcht, un haben miene Jebooten veschmäten.

²⁰Waut bediet mie de Weiruak von Saba, ooda diere Kjriedarie von een framdet Launt? Jun Brauntopfa jefelt mie nich, june Schlachtopfa sent nich goot jenuach.

²¹Doawäajen, sajcht de HAR: Ekj sat dit Volkj waut em Wajch, daut see sikj vestaupen woaren. Elren un Kjinja, krakjt soo aus Nobasch un Frind, woaren omkomen.

²²Dit es waut de HAR sajcht: Doa kjemt een Volkj vom Nuaden; eene groote Macht, von wiet auf kjemt äwadäl.

²³See brucken äa Flizboagen un Spies, onen Schomp ooda Metleet; dee ruzhen eenem too aus een willet Mäa, met Jewäa un met Pieed komen see aun, jäajen die, du scheene Zion.

²⁴Wie haben soo väl von dee jehieet, daut ons de Krauft vesinkjt; wie sent veenjst un haben Weedoag, aus eene Mutta wan een kjlienet kjemt.

²⁵Got nich oppe Stap. Jäft junt nich oppem Wajch. Aulawäajen es Schrakjen fa dän Fient sien Schwieet.

²⁶Ach oba mien scheenet Volkj, trakjt junt Sakkjleeda aun, un sält junt em Ausch. Hielt june bettaschte Tronen, aus äwa een eensjet Kjint, wiels dee waut daut vedoawen brinjt, woat plazlich bat hia sennen.

²⁷Ekj hab die hanjestalt toom mien Volkj aufproowen, soo daut du jeneiw nositst un weetst woo dee läwen.

²⁸See sent aula hinjarigjsch un veloagen. See sent soo hoat aus Iesa, un stiew aus Brons; an es daut eendoont, waut see vedoawen.

²⁹De Blosbaulj zischt; un de Blie fangt aun to ranen; oba de Schmett schauft emsonst, wiels daut schlajchte kjemt nich rut.

³⁰Nu heeten see, “Veschmätnet Selwa”, wiels de HAR an veschmäten haft.