Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Habakuk 2 Bible Online

Habakuk 2 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Habakuk 2

¹Ekj go aus Wajchta no miene Städ oppem Torm un kjikj, waut ekj seenen woa, un paus opp waut de HAR mie sajen woat, wäajen daut, waut ekj am väajelajcht hab.

²Un de HAR jeef siene Auntwuat un säd: Schriew daut opp, waut du jeseenen hast. Schriew daut groot opp een Brat, soo daut jieda eena, dee vebie rant, daut läsen kaun.

³Waut du jeseenen hast, woat noch komen; daut woat met de Tiet kloa woaren un nich veleiden. Un wan daut uk siene Tiet nemt, wacht doaropp; daut woat secha komen, un nich utbliewen.

⁴Wäa sikj selfst waut meent, steit em Hoat nich rajcht; un wäa rajcht haundelt, woat läwen, wiels hee sikj aun Gott helt.

⁵Horch emol! Soo aus de Wien eenem oppblost, un de stolta Mensch nich tofräd to stalen es, soo es de Fient; soo bejierich aus de Doot, dee nienich jenuach kjricht. Soo ropt de Fient aule Lenda toop un saumelt aule Velkja no sikj.

⁶Oba dee woaren an trotzen un woaren von an sajen: Waut halpt die daut, die daut tooieejnen waut aundre jehieet, aus wan see die daut schuldich sent? Opp woo lang woat daut väahoolen? Du lotst die sea väl opp!

⁷Wacht mau bat du to feelen kjrichst, waut du an schuldich best. Met eemol woat dee oppwakjen, fa wäm du die enjsten woascht. Dee woat junt utriemen, soo aus jie aundre utjeriemt haben.

⁸Du hast väle Velkja bestolen. Dee waut von dee jebläwen sent, woaren von die nämen, wäajen de Läwes un de Lenda, dee du vedorwen hast, un wäajen daut, waut du äare Städa un äare Menschen aunjedonen hast.

⁹Woo woat däm daut doch gonen, dee sikj un siene Famielje rikj jemoakt haft opp onopprechtje Wäaj; un sikj huach en een Nast jesat haft, wua kjeen Schoden komen saul.

¹⁰Soo aus du jehaundelt hast, woat die un diene Famielje toom schoden sennen. Du hast too väl Velkja vedorwen, un hast die daut fa die selfst vedorwen.

¹¹De Steena enne Mieren woaren roopen, un de Baulkjes em Dak woaren waut sajen.

¹²Woo woat däm daut doch gonen, dee siene Staut derch Bloot vejeeten oppbut, un wäa sienen Grunt opp daut ojjerajchte sat?

¹³Haft de HAR daut nich soo enjerecht, daut daut, wuafäa de Menschen oabeiden, vebrent woat, un daut, wäajen waut see sikj bemieejen, nuscht wieet es?

¹⁴Oba de Tiet woat komen wan de gaunze Ieed woat enseenen, woo harlich Gott es, soo aus daut gaunze Mäa gaunz voll Wota es.

¹⁵Woo woat däm daut doch gonen, dee soo väl Oaja opp dän aundren komen lat bat dee derchhan woat, un jana disem siene kole Hut to seenen kjricht?

¹⁶Du hast die voll Schaund jesopen, un nich voll Iea jedrunken. Nu drinkj du, bat du nich mea bie rajchte Jesennunk best. Nu woascht du to drinkjen kjrieen von däm HARN siene rajchte Haunt, un du woascht die schämen motten, enne Städ groosoatich sennen.

¹⁷Dän Schoden, dän du em Libanon aunrechst, woat nu äwa die komen, un de Tieren, waut du omjebrocht hast, woaren die enjsten. Nu woascht du bestroft fa de Menschen dee du omjebrocht hast, un fa dän Schoden dän du oppem Launt un enne Städa un opp aule, dee doa wonen, utjeeeft hast.

¹⁸Waut woat däm Mensch dän Aufgott halpen, wäa däm selfst jemoakt ooda jegoten haft? De Mensch moakt sikj eenen stommen Aufgott un sat sien vetruen doanopp! Daut es eene faulsche Lia.

¹⁹Woo woat däm daut doch gonen, dee to een Stekj Holt sajcht: “Wakj opp!” un to eenen stommen Steen “Sto opp!” Woo saul een Aufgott waut unjarechten kjennen? Dee es doch met Golt un Selwa beschloagen, un haft kjeen Odem en sikj.

²⁰Oba de HAR es en sienen heiljen Tempel; Lot de gaunze Welt ver am stell sennen.