Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Markus 12 Bible Online

Markus 12 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Markus 12

¹Dan funk hee aun, derch Jlikjnisen to an to räden: Een Maun plaunt eenen Wiengoaden, bud doa eenen Tun rom, groof een Loch fa de Wienpras, bud eenen Torm, un vepacht dän dan aun Wiengoadnasch un fua no een aundret Launt.

²Aus daut Tiet wia de Wiendruwen to arnten, schekjt hee eenen Deena no de Pajchta, sien Poat von de Frucht to holen.

³Dee oba kjrieejen däm to hoolen, priejelden am un schekjten am ladich trigj.

⁴Dan schekjt hee eenen aundren Kjnajcht han; disen Maun behaundelden see schaundhauft un schluagen am äwa däm Kopp.

⁵Hee schekjt dan noch eenen han; un dän muaken see doot. Hee schekjt noch väle aundre; eenje von dee veheiwden see, un aundre muaken see doot.

⁶Hee haud noch eenen mea, eenen Sän, däm hee goot wia; dän schekjt hee daut latste un säd: Fa mienen Sän woaren see Respakjt haben.

⁷De Pajchta oba säden eena toom aundren: Dit es de Oaw; komt, well wie dän dootmoaken. Dan woa wie daut Oafgoot kjrieen!

⁸Un see neemen am un muaken am doot un schmeeten am ut däm Wiengoaden rut.

⁹Waut woat dee doonen, dee dän Wiengoaden ieejent? Hee woat komen dise Pajchta dootmoaken un dän Wiengoaden aundre jäwen.

¹⁰Hab jie dit noch nich en de Schreft jeläst: “Dee Steen, dän de Bulied nich wullen, es toom Akjsteen jeworden.

¹¹Dit es vom Harn jekomen un es een Wunda ver onse Uagen”?

¹²Dan sochten see no eenen Wajch am fausttonämen, wiels see wisten, daut hee dit Jlikjnis opp an jediet haud. Oba see hauden Angst fa daut Volkj un veleeten am un jinjen äaren Wajch.

¹³Nohäa schekjten see von de Farisäa un von Herodes siene Deena, am en siene Räden fausttokjrieen.

¹⁴Dee kjeemen no am un säden: Liera, wie weeten, daut du opprechtich best. Du latst die von kjeenem han un häa schmieten. Du kjemmascht die nich doarom waut aundre denkjen, oba lieescht Gott sienen Wajch, soo aus daut woarhauftich es. Es daut rajcht, aum Kjeisa Taks to tolen, ooda nich? Sell wie tolen ooda sell wie nich tolen?

¹⁵Oba hee kjand äa Jeheichel un säd to an: Wuarom proow jie mie fausttokjrieen? Brinjt mie een Selwastekj, [37] daut ekj daut seenen kaun!

¹⁶See brochten am eent, un hee fruach an: Wäm sien Bilt un wäm siene Enschreft es dit? See säden to am: Dän Kjeisa siene.

¹⁷Dan säd Jesus to an: Dan jäft dän Kjeisa, waut am traft, un jäft Gott, waut sient es! Un doaropp wisten see nuscht to sajen.

¹⁸Dan kjeemen eenje Saduzäa no am, dee doa sajen, daut et nich soont jeft, daut de Doodes oppstonen; dee fruagen am un säden:

¹⁹Liera, Moses schreef ons, daut wan eenem Maun sien Brooda storf un siene Fru oba kjeene Kjinja hinjaleet, dan must dee Maun [38] de Wätfru frieen un fa sienen Brooda Kjinja haben.

²⁰Nu wieren doa säwen Breeda. De ieeschta befried sikj, un storf onen Kjinja hinjatoloten.

²¹De tweeda fried de Wätfru, oba storf uk onen Kjinja to haben. Un met däm dredden jinkj daut krakjt soo.

²²Soo jinkj daut, bat see dee aule säwen hauden to Fru jehaut, un kjeena haud Kjinja hinjaloten. Un to goodalatst storf de Fru uk.

²³Wan nu de Doodes oppstonen woaren, wäm siene Fru woat see sennen, wiels dee haben äa aule säwen to Fru jehaut?

²⁴Jesus säd to an: Err jie nich doawäajen, wiels jie nich de Schreft uk nich Gott siene Krauft kjanen?

²⁵Wan dee vom Doot oppstonen, woaren dee nich frieen un sikj uk nich befrieen. Dan woaren see soo sennen aus de Enjel em Himmel.

²⁶Un auf de Doodes oppstonen woaren, hab jie en Moses siene Schreften nich jeläst, woo Gott to am bie daut brennende Bosch säd: “Ekj sie Abraham sien Gott, Isaak sien Gott, un Jakob sien Gott”?

²⁷Gott es nich de doodje äa Gott, oba de läwendje äara. Jie sent en dit sea orrajcht.

²⁸Dan kjeem een Schreftjelieeda, un hieed von waut see sikj unjahilden, un aus hee sach, daut hee eene goode Auntwuat jejäft haud, fruach hee Jesus, woont von aul de Jebooten daut wichtichste wia.

²⁹Jesus säd to am: Daut wichtichste es dit: “Horch, oo Israel, de Har ons Gott es de eensja Gott,

³⁰un du saust dän Harn, dienen Gott, von gaunzem Hoaten, met gaunze Seel, met aule Jedanken un aul diene Krauft goot sennen”. Dit es daut wichtichste Jeboot.

³¹Daut tweede es dit: “Du saust dienen näakjsten soo goot sennen, aus die selfst”. Doa es kjeen jratret Jeboot aus dise.

³²De Schreftjelieeda säd: Daut es scheen, Liera. Du hast de Woarheit jesajcht. Wiels doa es een Gott un doa es sest kjeena aus hee;

³³un am met gaunzem Hoaten, met gaunze Seel, met aule Jedanken un aule Krauft goot sennen, un sienen näakjsten soo goot sennen aus sikj selfst, es wichtja aus aule Brauntopfa, ooda irjent een Opfa.

³⁴Aus Jesus sach, daut hee eene jescheide Auntwuat jeef, säd hee to am: Du best nich wiet auf vom Gottesrikj. Von dan aun woagd sikj daut kjeena, am waut to froagen.

³⁵Aus Jesus em Tempel lieed, fruach hee: Woo haft sikj daut doamet, daut de Schreftjelieede sajen, daut de Christus David sien Sän es?

³⁶Wiels David säd derch dän Heiljen Jeist: “De Har säd to mienem Harn: Sett hia bie mie to rajchte Haunt, bat ekj die diene Fiend woa unja de Feet jelajcht haben.”

³⁷David selfst nand am Har. Woo kaun hee dan sien Sän sennen? Een grootet Schoof Menschen hieed am jieren.

³⁸Aus Jesus lieed, säd hee: Wäat junt fa de Schreftjelieede, dee jieren en lange Kjleeda romgonen un sikj opp däm Moakjtplauz bejreessen loten,

³⁹un no dän väanämsten Setplauz en de Judenschool un eenen Ierenplauz oppem Fast trachten doonen.

⁴⁰Dee sent daut jrod, dee de Wätfrues utem Hus fräten, un toom aufwiesen lange Jebäda moaken. Dee woaren doafäa sooväl schwanda veuadeelt woaren.

⁴¹Jesus sad sikj soo biem Gotteskausten em Tempel dol, daut hee seenen kunn, woo de Menschen äa Jelt doa nenn läden. Un väl rikje läden doa väl nenn.

⁴²Dan kjeem eene oame Wätfru un läd twee Koppasch nenn; ojjefäa een Zent.

⁴³Dan roopt Jesus siene Jinja un säd to an: Ekj saj junt de Woarheit: Dise oame Wätfru haft mea em Gotteskausten nenjelajcht aus aul de aundre.

⁴⁴De aundre, dee doa jeewen, hauden aula mea aus jenuach; oba dise, dee weinja haud aus see brukt, jeef aules waut see toom läwen haud.