Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Lukas 9 Bible Online

Lukas 9 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Lukas 9

¹Dan roopt Jesus siene 12 Jinja toop un jeef an Krauft un Volmacht äwa aule Soton, un uk Krankheiten to heelen.

²Un hee schekjt an, daut Gottesrikj to prädjen un de kranke to heelen.

³Un hee säd to an: Nämt nuscht met opp june Reis, nich Gonstakja, nich Tauschen, nich Broot uk nich Jelt, nich emol een tweedet Hamd.

⁴Un wuaemma jie en een Hus nenn gonen, doa blieft, bat jie wada wieda gonen.

⁵Un wan see junt wua nich oppnämen, dan got von soone Staut wajch. Un om an to woarnen, scheddat junt dän Stoff von de Feet.

⁶Dan jeewen see sikj opp däm Wajch un jinjen derch de Städa un prädijden daut Evangelium un heelden äwaraul de kranke.

⁷Aus Herodes, dee äwa Galiläa harschen deed, hieed waut doa aules passieed, wist hee nich waut hee denkjen sull, wiels eenje säden Johanes wia vom Doot oppjestonen,

⁸eenje säden Elia wia verendach jekomen, un aundre säden uk, daut eena von de oole Profeeten oppjestonen wia.

⁹Herodes oba säd: Johanes hab ekj selfst dän Kopp aufhaken loten; oba wäa es dit, von däm ekj aul dit hia? Un hee socht no eene Jeläajenheit, am to seenen.

¹⁰Un aus de Apostel trigjkjeemen vetalden see am, aules waut see jedonen hauden. Dan neem hee an met, un see jinjen fa sikj auleen no eene Städ en Betsaida.

¹¹Oba aus daut Volkj daut enwort, jinjen see am hinjaraun. Hee heet an welkom un räd to an vom Gottesrikj. Un wäm daut fäld, dän heeld hee.

¹²Un aus daut Owent wort, kjeemen de Twalw un säden to am: Schekj daut Volkj wajch, daut see no de Städa un de Häw en de Omjäajent gonen, daut see unja Dak komen un waut to äten finjen, wiels wie sent hia en de Wiltnis.

¹³Oba hee säd to an: Jäft jie an to äten. See säden: Wie haben hia nich mea aus fief Brood un twee Fesch; buta wie sellen fa aul dise Menschen gonen Äten kjeepen.

¹⁴Wiels doa wieren ojjefäa 5.000 Maun. Hee säd to siene Jinja: Lot an sikj dolsaten, en Schoowa von 50.

¹⁵Un see deeden daut un schauften daut, daut dee sikj aula dolsaten deeden.

¹⁶Dan neem hee de fief Brood un de twee Fesch un kjikjt nopp nom Himmel, dankt doafäa un bruak daut, un jeef de Jinja daut, de Menschen väatosaten.

¹⁷See eeten aula un worden saut; un see lausen noch 12 Kjarw Kjreemels toop, dee äwajebläwen wieren.

¹⁸Eemol, aus Jesus fa sikj auleen em Jebäd wia, kjeemen siene Jinja doa uk han. Dan fruach hee an, wäa de Menschen säden, daut hee wia.

¹⁹See säden: Johanes de Deepa; eenje oba sajen, du best Elia; eenje sajen, du best eena von de oole Profeeten vom Doot oppjestonen.

²⁰Hee säd to an: Oba wäa saj jie, daut ekj sie? Petrus auntwuad un säd: Du best Gott sien Christus!

²¹Hee woarnd an strenj, daut kjeenem to sajen,

²²un säd: De Menschensän mott noch väl lieden, un von de Eltestasch un Schreftjelieede un Huagepriestasch veschmäten woaren. Hee woat dootjemoakt woaren, oba woat dän dredden Dach vom Doot oppstonen.

²³Dan säd hee to an aula: Wäa met mie metkomen well, mott von sikj selfst vejäten un däachlich sien Kjriez opp sikj nämen un mie nofoljen.

²⁴Wäm daut doarom to doonen es, sien ieejnet Läwen to raden, woat daut velieren; oba wäa sien Läwen om mient haulwen velieren woat, woat daut raden.

²⁵Wiels waut haft een Mensch doavon, wan hee de gaunze Welt jewent un oba sikj selfst velist un en de Grunt brinjt?

²⁶Wiels wäa sikj met mie un miene Wieed schämt, met däm woat de Menschensän sikj uk schämen, wan hee en siene Harlichkjeit un en dän Voda un de heilje Enjel äare Harlichkjeit komen woat.

²⁷Ekj saj junt de Woarheit: Hia stonen eenje, dee dän Doot nich schmakjen woaren, bat see daut Gottesrikj seenen woaren.

²⁸Acht Doag no däm daut Jesus dit jesajcht haud, neem hee Petrus, Johanes un Jakobus un jinkj met an opp een Boajch nopp, om to bäden.

²⁹Un wäarent hee bäd, endad sikj sien Jesecht, un siene Kjleeda worden schlockwitt.

³⁰Un met eemol stunden twee Mana, Moses un Elia, doa un räden met Jesus.

³¹Dee wieren en Harlichkjeit jekomen om met am doaräwa to räden woo hee, no Gott sienen Wellen, en Jerusalem stoawen sull.

³²Oba Petrus un dee, dee met am wieren, wieren sea schleeprich. Un aus see ieescht gaunz waka wieren, sagen see siene Harlichkjeit un de twee Mana, dee bie am stunden.

³³Un aus dee Jesus veleeten, säd Petrus to Jesus: Meista, daut es fa ons goot hia to sennen! Lot ons dree Zelten oppstalen, eent fa die, eent fa Moses, un eent fa Elia. Hee wist nich waut hee säd.

³⁴Aus hee dit säd, kjeem eene Wolkj met een Schauten äwa an, un see ferchten sikj, aus see en de Wolkj nenn kjeemen.

³⁵Dan räd eene Stemm von en de Wolkj: Dit es mien leewa Sän; [19] horcht no am!

³⁶Un aus de Stemm veschwunk, wia Jesus doa auleen. Dee hilden daut fa sikj un räden to kjeenem doavon, waut see en dee Tiet beläft hauden.

³⁷Aus see dän näakjsten Dach vom Boajch rauf kjeemen, troff sikj daut soo, daut am een grootet Schoof Menschen bejäajenden.

³⁸Un met eemol schrieech een Maun utem Volkj: Meista, ekj bedd die, komm kjikj doch no mienen Sän, wiels ekj hab bloos dän eenen Sän.

³⁹Am kjricht een Jeist to hoolen, daut hee plazlich oppschricht. Doaropp kjricht hee dän Aunstoot, soo daut hee utem Mul schumt. Dee velat am faust niemols un brinjt am schia en de Grunt.

⁴⁰Ekj prachad diene Jinja, daut see dän rut driewen sullen, oba dee kunnen daut nich.

⁴¹Dan säd Jesus to an: Oo jie onjleewende, vedreide Jennerazion. Woo lang saul ekj noch bie junt bliewen un mie met junt aufjäwen? Brinj dienen Sän häa!

⁴²Un wäarent de Jung hankjeem, schmeet de Soton am wada em Aunstoot han. Dan befool Jesus dän orreinen Jeist to veloten. Hee heeld daut Kjint un jeef sienen Voda dän wada.

⁴³Un see staunden aula äwa Gott siene Harlichkjeit. Oba wäarent aulemaun bewundad, waut Jesus jedonen haud, säd hee to siene Jinja:

⁴⁴Sorcht soo daut jie hieren waut ekj saj. Wiels daut es meist soo wiet, daut de Menschensän woat de Menschen en de Henj jejäft woaren.

⁴⁵Oba see vestunden nich waut hee säd, un daut wort fa an jeheem jehoolen, daut see daut nich bejriepen kunnen. Un see ferchten sikj, am to froagen, waut hee jemeent haud.

⁴⁶Dan fungen de Jinja aun sikj doaräwa to strieden, wäa von an de jratsta sennen wudd.

⁴⁷Aus Jesus veneem, waut see bie sikj em Hoat dochten, neem hee een kjlienet Kjint un stald daut bie sikj han.

⁴⁸Un hee säd to an: Wäaemma dit kjliene Kjint en mienen Nomen oppnemt, nemt mie opp; en wäa mie oppnemt, nemt dän opp, dee mie jeschekjt haft. Oba de jerinjsta mank junt, woat de jratsta sennen.

⁴⁹Dan säd Johanes: Meista, wie sagen wäm, en dienen Nomen Soton utdriewen; un wie vebooden am daut, wiels hee nich eena von ons es.

⁵⁰Oba Jesus säd to am: Vebeet am daut nich! Wiels wäa nich jäajen ons es, es opp onse Sied.

⁵¹Aus de Tiet noda kjeem, daut hee sull trigj nom Himmel jenomen woaren, recht hee sienen Blekj bestendich no Jerusalem to gonen.

⁵²Hee schekjt Wuatdräaja veropp; dee jinjen en een samaritischet Darp nenn, doa fa am aules reedtomoaken.

⁵³Oba dee neemen am doa nich opp, wiels hee sikj väajenomen haud, no Jerusalem to reisen.

⁵⁴Un aus siene Jinja, Jakobus un Johanes, daut sagen, säden dee: Har, sell wie Fia vom Himmel raufkomen loten, dise äwatsied to brinjen, soo aus Elia deed. [20]

⁵⁵Hee oba kjikjt sikj om un beschwicht an (un säd: Weet jie nich, von waut fa een Jeist jie staumen?

⁵⁶Wiels de Menschensän es nich jekomen, daut Menschenläwen to venichten, oba daut to raden.) [21] Un see jinjen no een aundret Darp.

⁵⁷Aus see delenjd däm Wajch jinjen, säd wäa to am: Har, ekj well met die metkomen, eendoont wua du hanjeist.

⁵⁸Un Jesus säd to am: De Fas haben äare Lajcha, de Väajel unja däm Himmel haben Nasta; oba de Menschensän haft noanich een Plauz, sienen Kopp hantolajen.

⁵⁹Dan säd hee to een aundren: Folj mie no! Dee oba säd: Har, lot mie ieescht gonen mienen Voda begrowen.

⁶⁰Jesus säd to am: Lot de Doodje äare Doodje begrowen; du oba go un prädj daut Gottesrikj!

⁶¹Dan säd noch een aundra to am: Har, ekj well die nofoljen; oba lot mie ieescht gonen, von miene Famielje Aufscheet nämen.

⁶²Jesus oba säd to am: Wäa siene Haunt aun dän Pluach lajcht un dan trigjkjikjt, es em Gottesrikj nich to brucken.