Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Aposteljeschicht 7 Bible Online

Aposteljeschicht 7 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Aposteljeschicht 7

¹Dan fruach de Huagapriesta am: Es daut soo?

²Hee säd: Breeda un Vodasch, horcht emol! Dee Gott, dän de Harlichkjeit jehieet, bejäajend onsen Voda Abraham, aus hee noch en Mesopotamien wia, ea hee en Haran wond,

³un säd to am: “Trakj ut dien Launt rut un von dien Frintschoft wajch, en een Launt nenn, daut ekj die wiesen woa.”

⁴Dan jinkj hee ut daut Chaldäa Launt rut un wond en Haran. Un aus sien Voda ieescht doot wia, schekjt Gott am en dit Launt nenn, wua jie nu wonen,

⁵oba Gott jeef am doabennen kjeen Oafgoot, nich emol jenuach, sien Foot nopp to saten. Un doch, ea Abraham een Kjint haud, vespruak hee am un siene Kjinja no am, daut Launt to jäwen.

⁶Gott säd to am soo: “Diene Kjinja woaren framde sennen en een Launt, daut see nich ieejnen. Dee woaren an vesklowen un 400 Joa schlajcht behaundlen.

⁷Oba daut Volkj daut an vesklowen woat, woa ekj rechten. Un dan woaren see doa rut komen un mie en dit Launt deenen”.

⁸Dan jeef Gott am dän Bunt, dän hee met de Beschniedunk betieekjend. Un hee wort de Voda äwa Isaak un beschneet am aum achten Dach. Un Isaak wort de Voda äwa Jakob, un Jakob äwa de twalw Staumvodasch.

⁹Un de Staumvodasch worden aufjenstich äwa Josef, un vekoften am no Ägipten. Oba Gott wia met am

¹⁰un holp am ut aul de Trubbels rut un jeef am Jnod un Weisheit ver däm Kjennich en Ägipten. Dee stald am aun äwa Ägipten un uk äwa sienen gaunzen Paulaust to rejieren.

¹¹Dan kjeem eene Hungaschnoot äwa gaunz Ägipten un Kanaan, un de Noot wort sea groot. Un onse Vodasch fungen nuscht to äten.

¹²Aus Jakob hieed daut en Ägipten Jeträajd wia, schekjt hee onse Vodasch daut ieeschte mol han.

¹³Un daut tweede mol muak Josef sikj met siene Breeda bekaunt, un de Kjennich wort met Josef siene Famielje bekaunt.

¹⁴Dan schekjt Josef un leet sien Voda Jakob un aul sien Frintschoft holen, 75 Menschen.

¹⁵Un Jakob trock no Ägipten, un hee un onse Vodasch storwen doa.

¹⁶Un dee worden trigj no Sichem jedroacht, un en daut Grauf jelajcht, daut Abraham met Jelt von Hamor siene Säns en Sichem jekoft haud.

¹⁷Oba aus de Tiet noda kjeem daut Abraham kjrieen sull, waut Gott am vesproaken haud, mieed un vemieed daut Volkj sikj en Ägipten,

¹⁸bat een aundra Kjennich kjeem, dee nuscht von Josef wist.

¹⁹Dee jinkj met onse Vodasch schlajcht un hinjalestich om, un bemust an äare kjliene Kjinja rut to schmieten, daut dee stoawen musten.

²⁰En dee Tiet wort Moses jebuaren, un Gott haud een Jefaulen aun am. De ieeschte dree Moonat wort hee en sien Vodahus oppjebrocht.

²¹Oba aus hee rutjesat wort, neem de Kjennich siene Dochta am wajch un trock am opp aus äaren ieejnen Sän.

²²Un Moses wort de Ägipta äare Weisheit aula jelieet un wia jewaultich en Woakjen uk en Wieed.

²³Oba aus hee 40 Joa oolt wia, kjeem am daut met eemol en, siene Breeda, de Israeliten, to besieekjen.

²⁴Dan sach hee, woo eena von an von een Ägipta schlajcht behaundelt wort. Hee jinkj han am to halpen to sien rajcht to komen, un schluach doabie dän Ägipta doot.

²⁵Hee docht siene Breeda wudden doaderch vestonen, daut Gott an derch siene Haunt wudd to Frieheit vehalpen; oba see vestunden daut nich.

²⁶Dän näakjsten Dach kjeem hee wada, un troff daut aun daut twee Israeliten sikj streeden. Hee wull an halpen Fräd to moaken, un säd: Leewe Mana! Jie sent doch Breeda; wuarom well jie junt eena dän aundren wee doonen?

²⁷Oba dee, dee sienen näakjsten orrajcht deed, schupst Moses tosied un säd: “Wäa haft die aus eenen aunjestalden un Rechta äwa ons jesat?

²⁸West du mie uk doot moaken, soo aus du dän Ägipta jistren doot muakst?”

²⁹Aus Moses dit hieed, rand hee wajch no Midian, un wond doa aus een Utlenda, un haud doa twee Säns.

³⁰Un om 40 Joa kjeem dän Harn sien Enjel no am en de Wiltnis aum Boajch Sinai, en eene Fiaflaum em Bosch.

³¹Aus Moses daut sach, wundad hee sikj doaräwa, waut hee sach. Un aus hee noda jinkj, sikj daut to beseenen, hieed hee dän Harn siene Stemm.

³²Dee säd: “Ekj sie diene Vodasch äa Gott, de Gott von Abraham un Isaak un Jakob.” Dan flautad Moses, un hee woagd sikj nich to kjikjen.

³³Dan säd de Har to am: “Trakj die de Schoo von de Feet; de Ieed opp dee du steist es heilje Ieed.

³⁴Ekj hab sea goot jeseenen, woo mien Volkj en Ägipten haft must lieden, un hab jehieet woo see ständen, un sie jekomen an to raden. Un nu komm, ekj woa die no Ägipten schekjen.”

³⁵Disen Moses, von dän see nuscht weeten wullen, un to däm see säden: “Wäa haft die eenen aunjestalden un Rechta jemoakt?” es dee, dän Gott schekjt to harschen un junt derch dän Enjel siene Haunt to raden, dee am biem Bosch bejäajend.

³⁶Hee brocht an rut aus hee en Ägipten Wunda un Tieekjens jedonen haud, un dan em Schelpmäa, un dan noch 40 Joa en de Wiltnis.

³⁷Dit es dee Moses dee to de Israeliten säd: “De Har jun Gott woat junt von june Breeda eenen Profeet, soonen aus ekj sie, oppstonen loten. No dän sell jie horchen.”

³⁸Dit es dee, dee en de Jemeent en de Wiltnis met dän Enjel toop wia, dee aum Sinaiboajch to am räd. Hee wia doa met onse Vodasch toop un kjrieech doa läwendje Wieed ons to jäwen.

³⁹Onse Vodasch horchten nich no am, oba staden am von sikj, un wenschten von Hoaten trigj no Ägipten to gonen,

⁴⁰un säden to Aaron: “Moak ons Aufjetta dee ver ons gonen, wiels wie weeten nich, waut met disen Moses jeworden es, dee ons ut Ägipten rut brocht.”

⁴¹Dan muaken see sikj en dee Tiet een Kaulf un brochten dän Aufgott äare Opfa, un freiden sikj to daut, waut äare Henj jemoakt hauden.

⁴²Dan dreid Gott sikj wajch un jeef an han de Himmelstierns auntobäden. Dit stemt met daut waut en de Profeeten jeschräwen steit: “Hab jie Israeliten mie de 40 Joa en de Wiltnis eemol Opfa un Vee jeopfat?

⁴³Jie neemen Moloch sien Zelt aun, un junen Gott Räfan sienen Stiern; Aufjetta dee jie junt jemoakt hauden toom aunbäden. Un ekj woa junt bat hinja Babel wajch brinjen.”

⁴⁴Onse Vodasch hauden daut Bundeszelt en de Wiltnis. Daut wia soo jemoakt aus Gott Moses befolen haud, no daut Mosta daut hee jeseenen haud.

⁴⁵Onse Vodasch neemen daut met Josua en daut Launt nenn, daut de Velkja don hauden, dee Gott ver onse Vodasch rut stad aus see nenn kjeemen. Soo wia daut bat David siene Tiet.

⁴⁶Dee funk Jnod bie Gott un bedd doarom, daut hee fa Jakob sienen Gott mucht eene Woninj finjen.

⁴⁷Un Salomo bud am een Hus.

⁴⁸Oba doch wont de Aulahechsta nich en een Tempel, dee met Henj jebut es, soo aus de Profeet sajcht:

⁴⁹“De Himmel es mien Troon, un de Ieed es miene Footbenkj; waut well jie mie dan fa een Hus buen?” sajcht de Har, “ooda woont es de Städ fa mie to reiwen?

⁵⁰Haft miene Haunt nich aul dise Dinja jemoakt?”

⁵¹Jie Stiakjap, aun Hoaten un Uaren nich beschnäden, jie sträwen emma jäajen dän Heiljen Jeist, krakjt soo aus june Vodasch emma deeden.

⁵²Woonen Profeet haben june Vodasch nich nojestonen? Un see muaken dee doot, dee doa säden daut dee Jerajchta komen wudd, dän jie nu verot un dootjemoakt haben.

⁵³Junt wort daut Jesaz derch Enjel toojestieet, un jie haben daut nich jehoolen.

⁵⁴Aus see dit hieeden, schneet an daut derch däm Hoat, un see gnorschten de Tänen äwa am.

⁵⁵Oba Stefanus, voll vom Heiljen Jeist, kjikjt nopp nom Himmel un sach Gott siene Harlichkjeit un Jesus bie Gott to rajchte Haunt stonen,

⁵⁶un säd: Kjikjt, ekj see dän Himmel op, un dän Menschensän bie Gott to rajchte Haunt stonen.

⁵⁷Dan schrieejen see ut vollem Hauls, hilden sikj de Uaren too, un moarachten aula tojlikj opp am loos,

⁵⁸un schmeeten am ut de Staut rut un steenijden am. Un dee doa Zeichnis jeewen, läden äare Kjleeda han ver een jungen Maun, Saul.

⁵⁹Un wäarent see Stefanus steenijden, bäd hee un säd: Har Jesus, nemm mienen Jeist opp!

⁶⁰Dan kjneed hee sikj dol un schrieech met lude Stemm: Har, hool dise Sind nich jäajen an! Aus hee dit jesajcht haud, schleep hee en.