Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel 1. Korinta 15 Bible Online

1. Korinta 15 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

1. Korinta 15

¹Breeda, ekj well junt aun daut Evangelium denkjen halpen, daut ekj junt jeprädicht hab. Jie haben daut uk aunjenomen un stonen faust doarenn.

²Derch dit Evangelium woa jie jerat, wan jie junt aun daut soo hoolen, aus ekj junt daut jeprädicht hab. Wan daut nich de Faul es, dan sent jie vejäfs toom Gloowen jekomen.

³Aus ieeschtet hab ekj junt daut wieda jejäft waut ekj jekjräajen haud: Christus es fa onse Sinden jestorwen, soo aus jeschräwen steit.

⁴Hee es begroft worden, un stunt aum dredden Dach vom Doot opp, soo aus jeschräwen steit.

⁵Hee leet sikj von Petrus seenen, un dan von de Twalw.

⁶Nohäa leet hee sikj von äwa 500 Breeda opp eemol seenen, von dee noch de mieeschte läwen, wan uk aul eenje enjeschlopen sent.

⁷Nohäa wees hee sikj däm Jakobus, un dan aul de Apostel.

⁸Un tolatst leet hee sikj uk von mie seenen, aus von eenem, dee butatiets jebuaren wia.

⁹Ekj sie de jerinjsta von de Apostel un sie daut nich wieet, een Apostel jenant to woaren, wiels ekj Gott siene Jemeent vefolcht hab.

¹⁰Oba derch Gott siene Jnod sie ekj, waut ekj sie. Un siene Jnod aun mie es nich vejäfs jewast. Nä, ekj hab väl mea jeoabeit aus de aundre aula. Oba daut wia nich ekj, Gott siene Jnod wia en mie.

¹¹Auf daut nu ekj ooda jane wieren, soo hab wie junt jeprädicht, un soo hab jie jejleeft.

¹²Oba, wan doa jeprädicht woat, daut Christus vom Doot oppjestonen es, woo kjennen eenje von junt dan sajen, daut de Doodes nich oppstonen woaren?

¹³Wan daut soont nich jeft, daut de Doodes oppstonen, dan es Christus uk nich vom Doot oppjestonen.

¹⁴Un wan Christus nich vom Doot oppjestonen es, dan es ons prädjen vejäfs, un jun jleewen es uk vejäfs.

¹⁵Mea aus daut, dan hab wie een faulschet Zeichnis von Gott jejäft, wiels wie säden, daut Gott Christus vom Doot oppjewakjt haud, dän hee oba nich oppjewakjt haud, wan de Doodes eefach nich oppstonen.

¹⁶Wan de Doodes nich oppstonen, es Christus uk nich oppjestonen.

¹⁷Un wan Christus nich vom Doot oppjestonen es, es jun jleewen vejäfs, un jie sent dan noch en june Sinden.

¹⁸Dan sent uk dee veloaren, dee en Christus enjeschlopen sent.

¹⁹Wan daut bloos fa dit Läwen es, daut wie opp Christus hopen, dan es mank aule Menschen kjeena soo sea to bejaumren aus wie.

²⁰Oba Christus es bestemt vom Doot oppjestonen, aus ieeschta von aul dee, dee enjeschlopen sent.

²¹Wiels de Doot derch eenen Mensch jekomen es, mott daut uk derch eenen Mensch komen, daut de Doodes wada oppstonen.

²²Soo aus en Adam aule Menschen stoawen, soo komen see uk derch Christus wada aula toom läwen.

²³Daut vom Doot oppjewakjt woaren haft siene Ordnunk: Aus ieeschta Christus, un dan met sienem komen dee, dee am aunjehieren.

²⁴Dan kjemt daut Enj, wan hee Gott däm Voda daut Kjennichrikj äwajäwen woat, no däm hee aule Harschoften un Rejierungen un Jewaulten to nuscht jemoakt haft.

²⁵Hee mott eefach rejieren bat Gott “aul siene Fiend woat unja siene Feet jelajcht haben”.

²⁶De latsta Fient, dee venicht woat, es de Doot.

²⁷Wiels “Gott [14] haft am aules unja de Feet jelajcht”. Oba wan hee sajcht, aules es am unjadon jemoakt, dan es daut kloa, daut dee doa nich met en es, dee am aules unjadon jemoakt haft.

²⁸Un wan am ieescht aules woat unjadon sennen, dan woat uk de Sän selfst däm unjadon sennen, dee am aules unjadon jemoakt haft, daut Gott aules en aulem es.

²⁹Wan de Doodes nich oppstonen, waut stalen dee sikj väa, dee sikj en de Doodje äare Städ deepen loten? Wan de Doodes nich oppstonen, wuarom loten Menschen sikj dan en äare Städ deepen?

³⁰Un waut ons selfst aunbelangt, wuarom jäw wie ons jieda Stund en Jefoa?

³¹Ekj stoaw aule Dach, Breeda. Soo secha aus ekj mie doatoo frei, daut jie en Christus Jesus sent, soo secha hab ekj dän Doot aule Dach ver mie.

³²Waut haud mie daut jenuzt, wan ekj en Efesus bloos wäajen disem Läwen met wille Tieren jekjamft haud? Wan de Doodes doch nich oppstonen, dan “well wie äten un drinkjen, wiels morjen sent wie doot.”

³³Lot junt nich aunschmäaren. Schlajchte Jesalschoft vedoaft goode Aunjewanheiten.

³⁴Komt doch emol to Besennunk, un hieet opp met sindjen. Wiels ekj mott to june Schaund sajen, daut eenje Gott noch nich kjanen.

³⁵Oba wan wäa froagen mucht, woo woaren de Doodje oppstonen, un met waut fa een Kjarpa woaren dee verendach komen?

³⁶Du Noa. Waut du seist, mott ieescht stoawen, ea daut toom läwen kjemt.

³⁷Wan du waut seist, seist du nich dän Kjarpa, dee nohäa sennen woat. Du seist bloos een Kuarn, Weit ooda sestwaut.

³⁸Oba Gott jeft däm eenen Kjarpa, soo aus hee daut well. Hee jeft jiedrem Kuarn sienen ieejnen Kjarpa.

³⁹Daut Fleesch es uk nich aula äwareen. Menschen haben eene Sort Fleesch, de Tieren eene aundre Sort, de Väajel eene aundre un de Fesch noch eene aundre.

⁴⁰Doa sent himlische Kjarpa un irdische Kjarpa. Daut waut aum himlischen Kjarpa scheen es, es waut aundret aus waut aum irdischen Kjarpa scheen es.

⁴¹De Sonn haft äa Glaunz, de Mon haft eenen aundren Glaunz, un de Stierns noch eenen aundren. De Stierns unjascheeden sikj noch vonenaunda met äa Glaunz.

⁴²Soo woat daut uk sennen, wan de Doodes oppstonen. De Kjarpa, dee jeseit woat, mott vegonen. Oba dee vom Doot oppsteit, woat bestonen.

⁴³Waut jerinjet woat jeseit, oba waut vom Doot oppsteit woat harlich sennen. Waut jeseit woat es schwak, oba waut oppstonen woat, woat stoakj sennen.

⁴⁴Doa woat een fleeschlicha Kjarpa jeseit, oba doa woat een jeistlicha Kjarpa vom Doot oppstonen. Wan daut eenen fleeschlichen Kjarpa jeft, jeft daut uk eenen jeistlichen Kjarpa.

⁴⁵Soo aus daut jeschräwen steit: De ieeschta Mensch, Adam, “wort eene läwendje Seel”, un de latsta Adam wort Jeist, dee läwendich moakt.

⁴⁶Oba de jeistlicha Kjarpa wia nich de ieeschta. Ieescht wia de fleeschlicha un dan de jeistlicha.

⁴⁷De ieeschta Mensch wia von Stoff von de Ieed; de tweeda oba vom Himmel.

⁴⁸Soo aus dee von Ieed jenomna es, sent uk de aundre, dee von de Ieed staumen. Un soo aus de himlischa es, sent uk dee, dee vom Himmel staumen.

⁴⁹Soo aus wie däm, dee von de Ieed es, likjnen, soo woa wie [15] uk däm, dee vom Himmel es, likjnen.

⁵⁰Oba Breeda, dit saj ekj junt: Fleesch un Bloot kjennen Gott sien Rikj nich oawen. Un waut vewäsen kaun, kaun nich daut waut onvewäslich es oawen.

⁵¹Horcht emol häa. Ekj saj junt een Jeheemnis: Wie woaren nich aula stoawen, wie woaren oba aula veendat woaren.

⁵²Daut woat plazlich komen, en eenem Uagenblekj, wan de latste Trompeet blosen woat. De Trompeet woat jeblost woaren un de Doodes woaren oppstonen onvewäslich, un wie woaren veendat woaren.

⁵³Daut es soo, dit waut vewäsen kaun, mott daut auntrakjen, waut nich vewäsen kaun, un dit, waut stoawen kaun, mott daut auntrakjen, waut nich stoawen kaun.

⁵⁴Oba wan dit waut vejeit, daut äwatrakjen woat waut nich vejeit, un wan dit waut stoaft, daut äwatrakjen woat waut nich stoaft, dan woat daut werkjlich soo sennen aus daut jeschräwen steit: “De Siech haft dän Doot oppjeschlukt.

⁵⁵Doot, wua es dien Siech? Doot, wua es dien Stachel?”

⁵⁶De Doot sien Stachel es de Sind. Un de Sind äare Krauft es daut Jesaz.

⁵⁷Oba Gott saul jedankt woaren, dee ons derch onsen Harn Jesus Christus dän Siech jeft!

⁵⁸Doawäajen, miene leewe Breeda, stot faust, lot junt nich omschmieten, nämt emma too en june Oabeit fa dän Harn. Denkjt doaraun, daut june Oabeit fa onsen Harn nich vejäfs es.