Read Plautdietsch (Low German) – De Bibel Hebräa 12 Bible Online

Hebräa 12 - Plautdietsch (Low German) – De Bibel bible

Hebräa 12

¹Wiels wie nu soo väle haben, dee met äa stoakjet Biespel von Gloowen aus eene Wolkj om ons sent, well wie nu uk de Sind auflajen, dee ons soo leicht aunhenjt un schwoafalich moakt, un aunhoolent ranen, soo aus daut fa ons bestemt es.

²Well wie Jesus emma em Uag hoolen, dee dän Gloowen en ons aunjefongen haft un uk foadich moaken woat. Jesus haud kunt Freid haben, oba hee neem daut lieden aum Kjriez opp sikj, un de Schaund, soo aus wan daut nuscht wia, un haft sikj aun de rajchte Sied von Gott sien Troon jesat.

³Stalt junt dän väa, dee sikj soo väl von de wadaspanstje Sinda jefaulen leet, doamet jie en june Seelen nich meed un mootloos woaren.

⁴Daut es bie junt en jun sträwen jäajen de Sind noch nich bat oppet Bloot doaropp aunjekomen.

⁵Un jie haben daut Wuat aul vejäten, daut junt Moot moakt un aunrät aus siene Kjinja: “Mien Sän, nemm daut nich leicht, wan de Har die belieet, un vezoag nich, wan du von am jestroft woascht.

⁶Wäm de Har goot es, däm trakjt hee trajcht, un brukt Schläaj bie jiedren Sän, dän hee oppnemt.”

⁷Nämt daut aun aus Belierunk! Gott behaundelt junt soo aus Säns. Wua es een Sän, dän de Voda nich stroft un trajchthalpt?

⁸Wan Gott junt nich trajchthalpen wudd soo aus hee daut bie aule deit, dan sent jie butaeheliche Kjinja un nich Säns.

⁹Wan onse menschelje Vodasch ons belieet un bestroft haben, un wie haben an doch jeacht, woo väl mea sull wie ons dan däm himlischen Voda unjaordnen, un läwen!

¹⁰Onse Vodasch haben ons mau eene korte Tiet belieet, soo aus see daut fa goot hilden. Oba Gott haft ons belieet to ons aulabastet, daut wie Aundeel aun siene Heilichkjeit haben.

¹¹Jestroft woaren es fa ons, jrod wan daut passieet, nich eene Freid, oba Trua. Nohäa oba brinjt daut fa dee, dee sikj doaderch em gooden jeeeft haben, eene scheene Arnt von Fräd un Jerajchtichkjeit.

¹²Moakt aulsoo june meede Henj un flautaje Kjneeen wada stoakj.

¹³Moakt sechre Schräd met june Feet, daut kjeena aus een loma hanstolpat, oba leewa jesunt woat.

¹⁴Doot aules waut jie kjennen met aule Menschen en Fräd to läwen, un sträft no de Heiljunk, wuaronen kjeena dän Harn seenen woat.

¹⁵Un seet doano, daut kjeena Gott siene Jnod vesiemen mucht. Lot kjeene betre Wartel oppwaussen un Trubbel aunrechten, wuaderch väle veorreinicht woaren.

¹⁶Seet doano, daut kjeena auffelt ooda gottloos woat soo aus Esau, dee sien Ieeschtjeburts Rajcht fa eene Moltiet vekoft.

¹⁷Nohäa oba, soo aus jie weeten, aus hee dän Säajen oawen wull, wort hee aufjewäsen. Hee funk kjeenen Wajch sien Läwen to endren, wan hee uk unja Tronen no däm Säajen socht.

¹⁸Jie sent nich no dän Boajch jekomen, dän eena aunschieren kunn un dee met Fia brend, uk nich no daut dunkle un daut schwoatdiestre un daut Jewitta,

¹⁹un nich no daut Trompeeten blosen, un no dee Stemm, dee doa Wieed räd, wuabie de Toohiera prachaden, daut an kjeen wiedret Wuat mea sull jesajcht woaren.

²⁰See kunnen daut nich vedroagen waut doa jesajcht wort: “Wiels soogoa wan een Tia dän Boajch aunschieed, sull daut jesteenicht woaren.”

²¹Daut wia soo schrakjlich auntoseenen, daut Moses säd: “Ekj zetta ut Angst.”

²²Jie oba sent no dän Boajch Zion jekomen, no daut himlische Jerusalem, däm läwendjen Gott siene Staut, un no de dusende mol dusende Enjel, toopjekomen aus to een Fast.

²³Jie sent jekomen no de Vesaumlunk un Jemeent von ieeschtjebuarne, dee em Himmel aunjeschräwen sent, un no Gott, dee äwa aulen Rechta es, un no de Jeista von de volkomen jewordne jerajchte.

²⁴Jie sent no Jesus jekomen, dän Vemedla vom nieen Tastament, un no daut Besprenjungsbloot, daut bäta rät aus Abel sient, wiels daut Vejäwunk aunbitt un nich Rach.

²⁵Seet doano väa, daut jie dän nich aufwiesen, dee doa rät. Wiels wan jane doamet nich wajch jekomen sent, aus see dän aufweesen, dee hia opp de Ieed räd, wooväl weinja woa wie dan doamet wajch komen, wan wie dän aufwiesen, dee vom Himmel to ons rät.

²⁶Siene Stemm leet don de Ieed schedren, nu oba haft hee vesproaken: “Noch een mol well ekj nich mau de Ieed schedren, oba uk dän Himmel.”

²⁷Dise Wieed: “Noch een mol”, dieden aun, daut dit bewäachliche, waut jemoakt es, omjeendat woaren saul, un mau daut, waut nich to bewäajen jeit, bliewen kaun.

²⁸Wiels wie een onbewäachlichet Rikj kjrieen, well wie dankboa sennen un Gott deenen met Huachachtunk un Forcht, soo aus am daut jefelt;

²⁹wiels ons Gott es een venichtendet Fia.