Read Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza I, 2018 Psalmy 78 Bible Online

Psalmy 78 - Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza I, 2018 bible

Psalmy 78

¹Pieśń pouczająca. Asafowa. Słuchaj, mój ludu, mego Prawa, Nastawcie uszu na słowa moich warg!

²Do przypowieści otworzę swoje usta, Sprawię, że ożyją zagadki dawnych lat.

³Tego, co słyszeliśmy i co poznaliśmy, O czym opowiadali nam nasi ojcowie,

⁴Nie zataimy przed ich synami! Opowiemy przyszłemu pokoleniu O przejawach chwały PANA, o Jego mocy Oraz o cudach przez Niego dokonanych.

⁵On utwierdził w Jakubie swe postanowienia[299] I ustanowił w Izraelu Prawo, Które nadał naszym ojcom, Aby wprowadzali w nie swoich synów,

⁶Tak by je znało następne pokolenie, A synowie, którzy się urodzą, Przekazali, gdy dorosną, swoim dzieciom,

⁷By i one pokładały ufność[300] w Bogu I nie zapominały o Bożych dziełach; By przestrzegały Jego przykazań

⁸I nie były, jak ich ojcowie, Pokoleniem zbuntowanym i upartym, Pokoleniem niestałego serca, Niewiernym Bogu w głębi swego ducha.

⁹Synowie Efraima,[301] uzbrojeni w łuki, Uciekli[302] w czasie bitwy!

¹⁰Nie dotrzymali przymierza z Bogiem, Wymówili posłuszeństwo Jego Prawu.

¹¹Zapomnieli o Jego czynach Oraz o cudach, które im ukazał.

¹²Wobec ich ojców dokonał On cudu W ziemi egipskiej, na polach Soanu:

¹³Rozdzielił morze i ich przeprowadził, Ustawił wody po bokach niczym ściany.

¹⁴Za dnia przewodził im w obłoku, A całą noc prowadził w świetle ognia.

¹⁵Rozłupał skały na pustyni I dał im pić niczym z wielkich głębi.

¹⁶Sprawił, że skały trysnęły strumieniem, Spłynęły niczym potokami wód.

¹⁷Lecz oni ciągle dodawali grzech do grzechu, Jeszcze na pustyni buntowali się przeciwko Najwyższemu.

¹⁸Świadomie na próbę[303] wystawiali Boga — Żądali pożywienia według swych zachcianek[304]

¹⁹I takie kierowali względem Niego słowa: Czy Bóg może zastawić nam stół na pustyni?

²⁰Owszem, uderzył w skałę, Owszem, trysnęły wody i popłynęły rzeki — Ale czy również może dać nam chleb? Czy swojemu ludowi przygotuje mięso?

²¹Dlatego gdy PAN to usłyszał, bardzo się rozgniewał — Zapłonął ogień przeciw Jakubowi I wybuchł gniew przeciw Izraelowi,

²²Ponieważ nie uwierzyli Bogu Ani nie zaufali Jego zbawczej mocy.

²³On więc wydał rozkaz obłokom I otworzył bramy niebios.

²⁴Zasypał ich manną, by jedli, I zarzucił ich zbożem prosto z nieba —

²⁵Człowiek jadł chleb anielski, Bóg zesłał im na prowiant chleba w obfitości.

²⁶Wzbudził też na niebie wiatr wschodni I swoją mocą sprowadził południowy.

²⁷Spuścił na nich mięso niczym pył, Ptactwo skrzydlate niczym piasek morski.

²⁸Spadło ono w środku Jego obozu, Zaległo wokół Jego namiotów.

²⁹Jedli i nasycili się bardzo — I tak zaspokoił ich próżną zachciankę.

³⁰Ale chociaż pokarm był jeszcze w ich ustach, Nie odstąpili od swoich grymasów!

³¹Dlatego znów spadł na nich gniew Boga I poginęli najsilniejsi w ich gronie, Młodzież Izraela została powalona.

³²Ale mimo to nie przestali grzeszyć, Nie uwierzyli także Jego cudom.

³³Dlatego skrócił ich dni — przypominały tchnienie,[305] I swoich lat dokonali w trwodze.

³⁴Kiedy ich zabijał, wtedy Go szukali, Zwracali się ku Bogu, pragnęli Go znaleźć.

³⁵Przypominali sobie, że Bóg jest ich Opoką, Że Bóg Najwyższy jest ich Odkupicielem.

³⁶Schlebiali Mu ustami, Okłamywali językiem,

³⁷Ale ich serce nie było szczere wobec Niego Ani nie byli wierni Jego przymierzu.

³⁸On jednak, miłosierny, przykrywał ich winę i nie dopuścił do ich wyniszczenia. Często powstrzymywał swój gniew i nie rozniecał swej zapalczywości.

³⁹Pamiętał, że są tylko ciałem, Duchem,[306] który wychodzi i drugi raz nie powraca.

⁴⁰Ileż to razy buntowali się przeciwko Niemu na pustyni! Jakże często sprawiali Mu ból na pustkowiu!

⁴¹Wciąż na nowo poddawali próbie Pana Boga, Prowokowali tego, który jest Świętym Izraela.

⁴²Nie pamiętali o mocy Jego ręki, O dniu, w którym ich wyzwolił od ciemiężyciela,

⁴³Kiedy to w Egipcie czynił swoje znaki I dokonywał cudów na polach Soanu,

⁴⁴Gdy przemienił w krew tamtejsze potoki I kanały — tak że nikt nie mógł napić się wody.

⁴⁵Zesłał na nich kąśliwe owady, Przygnał żaby, które ich niszczyły.

⁴⁶Plony wydał chrząszczom na pożarcie, A owoce ich trudu — szarańczy;

⁴⁷Zniszczył gradem winnice, Sykomory powyniszczał mrozem.

⁴⁸Na pastwę gradu porzucił ich bydło, A ich stada wydał błyskawicom.

⁴⁹Spuścił na nich żar swojego gniewu, Złość, udrękę i wzburzenie Oraz oddział aniołów zagłady.

⁵⁰Dał upust swojemu gniewowi, Nie ochronił od śmierci ich duszy, Ich życie wydał zarazie.

⁵¹Wybił wszystkich pierworodnych w Egipcie, Pierwszy owoc tężyzny mężczyzn w namiotach Chama.

⁵²Następnie wyprowadził jak owce swój lud I przewodził mu jak stadu na pustyni.

⁵³Prowadził bezpiecznie — nie musieli się bać, Ich wrogów natomiast przykryły fale morza!

⁵⁴Następnie wprowadził ich w swe święte granice, Do góry, którą nabył swoją prawą ręką.

⁵⁵Wypędził przed nimi narody I przydzielił ludowi dziedzictwo, I w opuszczonych namiotach osadził plemiona Izraela.

⁵⁶Lecz oni prowokowali Boga, lekceważyli Najwyższego, Nic sobie nie robili z Jego postanowień.

⁵⁷Przeciwnie — odstępowali; wzorem swoich ojców postępowali zdradliwie, Zawiedli jak łuk z obwisłą cięciwą.[307]

⁵⁸Drażnili Go swoimi ołtarzami na wzgórzach I swoimi bożkami budzili w Nim zazdrość.

⁵⁹Bóg zauważył to i ogarnął Go gniew, I stanowczo odrzucił Izraela.

⁶⁰Porzucił swą siedzibę w Szilo, Namiot, w którym mieszkał między ludźmi.

⁶¹Oddał w niewolę swoją własną[308] siłę I swą wspaniałość — w ręce nieprzyjaciela.

⁶²Wydał swój lud na pastwę miecza, Rozgniewał się na swoje dziedzictwo.

⁶³Jego młodzieńców pochłonął ogień, A jego dziewicom nie wyśpiewywano.[309]

⁶⁴Jego kapłani padli od miecza I wdowy nawet ich nie opłakiwały.

⁶⁵Lecz Pan obudził się jakby ze snu, Niczym wojownik uśpiony przez wino,[310]

⁶⁶I uderzył na tył[311] swoich wrogów, Ściągnął na nich niezatartą hańbę.

⁶⁷Wzgardził przy tym namiotem Józefa, Pominął również potomków Efraima,

⁶⁸Wybrał natomiast plemię Judy I górę Syjon, którą pokochał.

⁶⁹Zbudował sobie świątynię wysoką aż pod niebo,[312] Ugruntował ją jak ziemię posadowioną na wieki.

⁷⁰Wybrał też Dawida, swego sługę, Sprowadził go z zagrody dla owiec,

⁷¹Zdjął z niego troskę o karmiące owce, Po to, aby pasł Jakuba, Jego lud, I Jego dziedzictwo, to jest Izraela.

⁷²I on czynił to w prawości[313] swego serca, Przewodził ludowi swoją zręczną ręką.