Read Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza I, 2018 Łukasza 20 Bible Online

Łukasza 20 - Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza I, 2018 bible

Łukasza 20

¹Pewnego dnia, gdy Jezus nauczał lud w świątyni i ogłaszał mu dobrą nowinę, stanęli przy Nim arcykapłani, znawcy Prawa oraz starsi

²i zwrócili się do Niego z pytaniem: Powiedz nam, jakim prawem dokonujesz tych rzeczy? Kim jest ten, kto dał Ci tę władzę?

³Jezus odpowiedział: Zapytam was i Ja o pewną rzecz. Odpowiedzcie Mi:

⁴Czy Jan chrzcił ludzi na polecenie nieba, czy też była to rzecz ludzka?

⁵Wówczas zaczęli się naradzać między sobą: Jeśli powiemy: Na polecenie nieba, to zapyta: Dlaczego mu nie uwierzyliście?

⁶Jeśli natomiast powiemy, że był to pomysł ludzki, cały lud nas ukamienuje, bo uważa Jana za proroka.

⁷Odpowiedzieli zatem: Nie wiemy.

⁸Wtedy Jezus powiedział: Więc Ja też wam nie powiem, jakim prawem dokonuję tych rzeczy.

⁹Zaczął też opowiadać ludowi taką przypowieść: Pewien człowiek zasadził winnicę, wydzierżawił ją rolnikom i wyjechał na dłuższy czas.

¹⁰W okresie winobrania posłał do nich sługę, aby odebrał ustaloną należność za dzierżawę. Rolnicy jednak pobili go i odesłali z niczym.

¹¹Posłał więc do nich innego sługę. Oni jednak i tego pobili, znieważyli i odesłali z niczym.

¹²Potem posłał jeszcze trzeciego. Oni zaś tego również poranili i wyrzucili.

¹³Wtedy zastanowił się pan winnicy: Co mam zrobić? Wyślę mojego ukochanego syna, może jego uszanują.

¹⁴Gdy rolnicy zobaczyli go, zaczęli naradzać się między sobą: To jest dziedzic, zabijmy go, aby dziedzictwo stało się nasze.

¹⁵Wyrzucili go zatem z winnicy i zabili. Co więc zrobi z nimi pan winnicy?

¹⁶Przyjdzie i wybije tych rolników, a winnicę przekaże innym. Gdy to usłyszeli, powiedzieli: Nigdy tak się nie stanie!

¹⁷On jednak utkwił w nich wzrok i powiedział: Cóż więc znaczą słowa: Kamień, który budujący uznali za nieprzydatny, ten właśnie stał się kamieniem węgielnym? [25]

¹⁸Każdy, kto potknie się o ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go.

¹⁹W tym momencie znawcy Prawa i arcykapłani chcieli Go schwytać, zrozumieli bowiem, że przypowieść tę skierował przeciwko nim. Bali się jednak ludu.

²⁰Chcąc wiedzieć o każdym posunięciu Jezusa, wysłali za Nim szpiegów. Ci udawali sprawiedliwych, ale właściwie czyhali na jakąś Jego wypowiedź, która pozwoliłaby im oskarżyć Go wobec władz i postawić przed sądem.

²¹Zadali Mu więc takie pytanie: Nauczycielu, wiemy, że dobrze mówisz i dobrze nauczasz; nie kierujesz się pozorami, ale zgodnie z prawdą wyjaśniasz, jak postępować według woli Bożej.

²²Powiedz: Czy wolno nam płacić podatek cesarzowi, czy nie?

²³Jezus jednak przejrzał ich podstęp i powiedział do nich:

²⁴Pokażcie mi denara. Czyją nosi podobiznę i napis? Cesarza — odpowiedzieli.

²⁵On im na to: W takim razie oddajcie to, co cesarskie, cesarzowi, a to, co Boże — Bogu.

²⁶I nie byli w stanie przyłapać Go wobec ludu na żadnym słowie; zdumieni zaś Jego odpowiedzią, zamilkli.

²⁷Potem podeszli do Jezusa jacyś saduceusze. Utrzymują oni, że nie ma zmartwychwstania, stąd zadali Mu takie pytanie:

²⁸Nauczycielu, Mojżesz polecił nam w Prawie, że jeśliby jakiś człowiek miał żonę i umarł bezpotomnie, to jego brat pojmie tę kobietę, aby zapewnić potomstwo zmarłemu.

²⁹Otóż było siedmiu braci. Pierwszy poślubił żonę i umarł bezpotomnie.

³⁰Podobnie było z drugim,

³¹trzecim i ze wszystkimi siedmioma — umarli, nie pozostawiając potomka.

³²W końcu zmarła i kobieta.

³³Żoną którego z nich będzie przy zmartwychwstaniu? Bo przecież należała do wszystkich siedmiu.

³⁴Wtedy Jezus im powiedział: Ludzie tego wieku żenią się i wychodzą za mąż,

³⁵lecz ci, którzy zostali uznani za godnych dostąpienia przyszłego wieku oraz zmartwychwstania, nie będą się ani żenić, ani wychodzić za mąż.

³⁶Będą oni równi aniołom, nie będą już umierali, a jako zmartwychwstali będą synami Boga.

³⁷To natomiast, że umarli zmartwychwstają, zaznaczył i sam Mojżesz, gdy przy płonącym krzaku nazwał Pana Bogiem Abrahama, Izaaka i Jakuba.

³⁸Bóg nie jest więc Bogiem umarłych, ale żywych, gdyż dla Niego wszyscy żyją.

³⁹W odpowiedzi na te słowa niektórzy znawcy Prawa stwierdzili: Nauczycielu, dobrze powiedziałeś.

⁴⁰I już o nic nie śmieli Go pytać.

⁴¹Za to Jezus zadał im pytanie: Dlaczego mówi się, że Chrystus jest synem Dawida?

⁴²Przecież sam Dawid stwierdza w Księdze Psalmów: Pan oświadczył memu Panu: Usiądź po mojej prawicy,

⁴³aż położę Twoich wrogów jako podnóżek dla Twoich stóp!

⁴⁴A zatem Dawid nazywa Go Panem, więc jak może On być jego synem?

⁴⁵Gdy cały lud Go słuchał, Jezus powiedział do swoich uczniów:

⁴⁶Strzeżcie się znawców Prawa, którzy chętnie paradują w długich szatach, lubią być publicznie witani, zajmować honorowe krzesła na nabożeństwach i przednie miejsca na ucztach,

⁴⁷którzy rujnują domy wdów i dla pozoru długo się modlą — ci otrzymają surowszy wyrok.