Read Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza I, 2018 Łukasza 22 Bible Online

Łukasza 22 - Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza I, 2018 bible

Łukasza 22

¹Zbliżało się Święto Przaśników, zwane Paschą.

²Arcykapłani i znawcy Prawa w obawie przed ludem wciąż szukali odpowiedniego sposobu na rozprawienie się z Jezusem.

³W tym czasie w jednego z grona Dwunastu, Judasza, zwanego Iskariotem, wstąpił szatan.

⁴Odszedł więc i uzgodnił z arcykapłanami oraz dowódcami straży świątynnej plan wydania Jezusa.

⁵Ucieszyło ich to; wspólnie też doszli do porozumienia, że dadzą mu za to pieniądze.

⁶On się zgodził i zaczął szukać dogodnej sposobności do wydania im Go z dala od tłumu.

⁷Tymczasem nadszedł Dzień Przaśników, dzień ofiarowania baranka paschalnego.

⁸Jezus wysłał więc Piotra oraz Jana z takim poleceniem: Idźcie i przygotujcie nam wieczerzę paschalną.

⁹Zapytali Go: Gdzie chcesz, abyśmy ją przygotowali?

¹⁰Gdy tylko wejdziecie do miasta — odpowiedział — wyjdzie wam naprzeciw człowiek niosący dzban wody. Idźcie za nim do domu, do którego wejdzie,

¹¹i powiedzcie gospodarzowi: Nauczyciel pyta cię: Gdzie jest izba, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami?

¹²Wówczas on wam wskaże duży i gotowy już pokój na piętrze — tam przygotujcie.

¹³Odeszli zatem, zastali wszystko tak, jak im powiedział i przygotowali Paschę.

¹⁴Gdy nadeszła pora, Jezus zajął miejsce przy stole, a z Nim apostołowie.

¹⁵I zwrócił się do nich: Gorąco pragnąłem, by przed moją męką spożyć tę Paschę wraz z wami.

¹⁶Bo wiedzcie, że z pewnością już jej nie spożyję, póki nie nastąpi czas jej wypełnienia — w Królestwie Bożym.

¹⁷Następnie wziął kielich, podziękował Bogu i powiedział: Weźcie go i rozdzielcie między siebie,

¹⁸gdyż mówię wam, że odtąd nie będę pił z owocu winorośli, aż przyjdzie Królestwo Boże.

¹⁹Wziął też chleb, podziękował, złamał i dał im, mówiąc: To jest moje ciało za was wydawane. To czyńcie na moją pamiątkę.

²⁰Podobnie wziął kielich, kiedy już spożyli, i powiedział: Ten kielich to Nowe Przymierze przypieczętowane moją krwią za was przelaną.

²¹Lecz oto ręka tego, który Mnie wydaje, jest ze Mną przy stole.

²²Co prawda Syn Człowieczy odchodzi, jak postanowiono, ale biada temu, który Go wydaje.

²³Oni zaś zaczęli wypytywać się nawzajem, który z nich miałby to uczynić.

²⁴Doszło też do sporu między nimi o to, którego z nich można by uznać za największego.

²⁵Jezus zaś powiedział im: To królowie narodów panują nad ludźmi i ich władcy uchodzą za dobroczyńców.

²⁶U was ma być inaczej: Większy pośród was niech postępuje jak młodszy, a przełożony — jak sługa.

²⁷Bo kto uchodzi za większego? Ten, który siedzi przy stole, czy ten, który służy? Z pewnością ten, który siedzi przy stole. Ja jednak jestem wśród was jak ten, który służy.

²⁸Wy zaś jesteście tymi, którzy zostali przy Mnie, gdy przechodziłem przez próby.

²⁹Ja też na mocy przymierza przekazuję wam Królestwo, jak i Mnie Ojciec przekazał je w przymierzu,

³⁰po to, byście jedli i pili przy moim stole w moim Królestwie i zasiedli na tronach, by rozsądzać sprawy dwunastu plemion Izraela.

³¹Szymonie, Szymonie, oto szatan wymógł, aby was przesiać jak pszenicę.

³²Ja natomiast błagałem za tobą, aby nie ustała twoja wiara. A ty, gdy się nawrócisz, umacniaj swoich braci.

³³Panie — odpowiedział Piotr — jestem gotów iść z Tobą nawet do więzienia i na śmierć.

³⁴Pan jednak odpowiedział: Piotrze, mówię ci, zanim zapieje dziś kogut, trzy razy zaprzeczysz, że Mnie znasz.

³⁵Następnie zapytał ich: Gdy was posłałem bez sakiewki, bez torby i sandałów, czy czegoś wam zabrakło? Niczego — odpowiedzieli.

³⁶Teraz jednak — powiedział — kto ma torbę lub sakiewkę, niech je weźmie. Kto nie ma miecza, niech sprzeda płaszcz, a go kupi.

³⁷Gdyż mówię wam: Musi się na Mnie spełnić proroctwo: I uznano Go za jednego z przestępców. I właśnie spełnia się to, co o Mnie napisano.

³⁸Panie — zauważyli — są tu dwa miecze! On na to: Wystarczy.

³⁹Potem wyszedł i zgodnie ze swym zwyczajem udał się na Górę Oliwną. Uczniowie też z Nim poszli.

⁴⁰Po przybyciu na miejsce powiedział: Módlcie się, abyście nie upadli w czasie próby.

⁴¹Sam zaś odszedł od nich, mniej więcej na odległość rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się:

⁴²Ojcze, jeśli chcesz, oddal ode Mnie ten kielich. Jednak nie moja wola, ale Twoja niech się stanie.

⁴³Wtedy ukazał Mu się anioł z nieba i dodawał Mu sił.

⁴⁴A On w swoim zmaganiu tym usilniej się modlił i Jego pot był jak krople krwi, spadające na ziemię.

⁴⁵Gdy wstał od modlitwy i przyszedł do uczniów, zastał ich śpiących. Smutek pogrążył ich we śnie.

⁴⁶Dlaczego śpicie? — zapytał. — Wstańcie i módlcie się, abyście nie upadli w czasie próby.

⁴⁷Jeszcze nie dokończył tych słów, gdy nadciągnął tłum, a na jego czele Judasz, jeden z Dwunastu. Zbliżył się on do Jezusa, aby Go pocałować.

⁴⁸Judaszu — zapytał Jezus — pocałunkiem wydajesz Syna Człowieczego?

⁴⁹Gdy ci, którzy przy Nim byli, zobaczyli, na co się zanosi, zapytali: Panie, czy mamy sięgnąć po miecz?

⁵⁰A jeden z nich już nawet uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho.

⁵¹Jezus zaś odpowiedział: Zostawcie ich, niech robią swoje! Po czym dotknął ucha i uleczył zranionego.

⁵²Natomiast do przybyłych arcykapłanów, dowódców świątynnych oraz starszych Jezus powiedział: Wyszliście z mieczami i kijami jak po zbójcę?

⁵³Gdy codziennie przebywałem z wami w świątyni, nie podnieśliście na Mnie ręki. Lecz to jest wasza godzina i czas władzy ciemności.

⁵⁴Schwytali Go zatem i zaprowadzili na dwór arcykapłana. Piotr zaś podążał za nimi w pewnej odległości.

⁵⁵A kiedy na środku dziedzińca rozniecili ognisko i rozsiedli się wokół niego, usiadł wśród nich również Piotr.

⁵⁶Gdy tak siedział w blasku płomieni, zobaczyła go jakaś młoda służąca. Przyjrzała mu się badawczo i stwierdziła: Ten człowiek też był z Nim.

⁵⁷On jednak wyparł się: Nie znam Go, kobieto.

⁵⁸Po chwili zobaczył go ktoś inny i powiedział: Ty też jesteś jednym z nich. Piotr na to: Człowieku, nie jestem!

⁵⁹Godzinę później jeszcze inna osoba zaczęła się upierać: Naprawdę, ten też był z Nim, jest przecież Galilejczykiem.

⁶⁰Człowieku — powiedział Piotr — nie wiem, o czym mówisz. W tej samej chwili, gdy jeszcze to mówił, rozległo się pianie koguta.

⁶¹Pan obrócił się i utkwił w Piotrze wzrok. Wtedy Piotr przypomniał sobie niedawne Jego słowa: Zanim dziś kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz.

⁶²Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał.

⁶³Tymczasem pilnujący Jezusa strażnicy szydzili z Niego i wymierzali Mu razy.

⁶⁴Zasłonili Mu twarz i bijąc, drwili: Prorokuj! Kto Cię uderzył?

⁶⁵Nie szczędzili Mu też innych obelg.

⁶⁶Wraz z nastaniem dnia zebrała się starszyzna, arcykapłani oraz znawcy Prawa i zaprowadzili Jezusa przed swą Wysoką Radę.

⁶⁷Tam Go przesłuchiwali: Jeżeli jesteś Chrystusem, powiedz nam. Jezus na to: Cóż z tego, że powiem, i tak nie uwierzycie.

⁶⁸Cóż z tego, że zapytam — i tak nie odpowiecie.

⁶⁹Już wkrótce jednak Syn Człowieczy zasiądzie po prawej stronie Bożej mocy.

⁷⁰Więc Ty jesteś Synem Bożym? — zapytali. Wy mówicie, że Ja jestem — odpowiedział.

⁷¹Wtedy uznali: Czy potrzeba nam więcej dowodów? Słyszeliśmy przecież Jego własne słowa.