Read Sanskrit साधोः मत्तिनः अनुसारं शुभः समाचारः 17 Bible Online

साधोः मत्तिनः अनुसारं शुभः समाचारः 17 - Sanskrit bible

साधोः मत्तिनः अनुसारं शुभः समाचारः 17

¹अथ षट्‌सु दिवसेषु व्‍यतीतेषु, येशुः पतरसं याकूबं, तस्‍य भ्रातरं योहनं च सार्द्धं नीत्‍वा एकं तुडं. गिरिं निभृतम्‌ आश्रयत्‌।

²तेषां समक्षमेव येशोः रूपान्‍तरम्‌ अभवत्‌। तस्‍य मुखमंडलम्‌ सूर्यवत्‌ विदिद्युते। तस्‍य वस्‍त्राणि प्रकाशवत्‌ प्रोज्‍ज्‍वलानि च अभवन्‌। मूसा एलियाहः च उभौ संलपन्‍तौ च तं प्रति तत्र स्‍थितानां शिष्‍याणां तदा दृक्‌पथम्‌ आगतौ।

⁴पतरसः तदा येशुं प्रति अवादीत्‌, “प्रभो! कियत्‌ शुभम्‌ अस्‍ति इह संवासः, भवान्‌ यदि अभिमन्‍यते, अहं अत्र पटवेश्‍मत्रयं निर्मापयिष्‍यामि। येषु एकं भवतः कृते, अपरं मूसार्थम्‌, चान्‍यत्‌ एलियाहस्‍य कृते च।

⁵इत्‍थं तस्‍मिन्‌ ब्रुवाणे च उज्‍जवलः एकः बलाहकः तेषु उपरि छादितवान्‌। तस्‍य मेघस्‍य मध्‍यात्‌ च इयं वाणी अभूत्‌ “अयं मम प्रियः पुत्रः, अस्‍मिन्‌ अहं भृशम्‌ प्रीतोऽस्‍मि; यूयम्‌ अस्‍य वचनं शृणुथ।”

⁶एतां वाणीं श्रुत्‍वा शिष्‍याः सर्वे भृशं भीताः अधोमुखाः अपतन्‌।

⁷तदा येशुः उपागत्‍य स्‍वकरेण तान्‌ स्‍पर्शम्‌ कृतवान्‌, अवदत्‌ च “उत्तिष्‍ठत, मा बिभीत।”

⁸ततस्‍ते स्‍विकां दृष्‍टिम्‌ ऊर्ध्‍वंम्‌ कृत्‍वा व्‍यलोकयन्‌, परन्‍तु येशुं विहाय न अन्‍यं कम्‌ अपि ददृशुः।

⁹येशुः पर्वतात्‌ अवरोहणसमये समादिदेश, “यावत्‌ मानवपुत्रः मृतकानां मध्‍यात्‌ न उत्तिष्‍ठति तावत्‌ इदं दर्शनं युष्‍माभिः कस्‍मैचित्‌ अपि नहि कथितव्‍यम्‌।”

¹⁰तदा तस्‍य शिष्‍याः अपृच्‍छन्‌, “शास्‍त्रिणः कथम्‌ कथयन्‍ति यत्‌ प्रथमं एलियाहः आगमिष्‍यति?”

¹¹येशुः प्रत्‍यवादीत्‌, “पूर्वम्‌ एलियाहेन हि आगन्‍तव्‍यम्‌।

¹²परन्‍तु युष्‍मान्‌ अहं ब्रवीमि, एलियाहः समागतः। लोकैः सः न अभिज्ञातः अस्‍ति अतः ते तं प्रति सर्वम्‌ तत्‌ कृतवन्‍तः यत्‌ तेषां मनसि आगच्‍छत्‌। तथा मानवपुत्रः अपि तेभ्‍यः दुःखम्‌ अवाप्‍स्‍यति।”

¹³शिष्‍यैः तदा अवबुद्धं यत्‌ येशुः योहनजलसंस्‍कारदातुः विषये ब्रवीति।

¹⁴यदा ते लोकसमूहस्‍यान्‍तिकम्‌ आगच्‍छन्‌, तदा कश्‍चित्‌ जनः आगच्‍छत्‌, येशोः समीपे भूमौ जानुनी निधाय अवदत्‌,

¹⁵”प्रभो! मां पुत्रमनुकम्‍पताम्‌। सः अपस्‍माररोगेणाक्रान्‍तोऽस्‍ति। तस्‍य दशा अति शोचनीया वर्तते, बहुधा सः जले अग्‍नौ च पतति,

¹⁶मया तव शिष्‍याणाम्‌ अन्‍तिकम्‌ असौ आनीतः, किन्‍तु ते मम पुत्रकं निरामयं कर्तुम्‌ शक्‍ताः न बभूवुः।”

¹⁷येशुः उक्‍तवान्‌, “रे अविश्‍वासिन्‌ दुष्‍टवंश! अहं त्‍वया सह कियत्‌ कालपर्यन्‍तं स्‍थास्‍यामि? स्‍वपुत्रं मम अन्‍तिकम्‌ शीघ्रम्‌ आनय।”

¹⁸येशुः तं भूतं भर्त्‍सयामास, भूतश्‍च बालकात्‌ निःससार, बालकः सद्‌यः निरामयः अभूत्‌ च।

¹⁹तत्‍पश्‍चात्‌ येशुम्‌ उपागत्‍य शिष्‍याः तं च अतिनिभृतं पृष्‍टवन्‍तः, प्रभो! कस्‍मात्‌ कारणात्‌ अपदूतकम्‌ निःसारयितुम्‌ वयम्‌ असमर्थाः अभवाम।

²⁰येशुः तान्‌ अवदत्‌ - “युष्‍माकं विश्‍वासस्‍य अभावस्‍य कारणात्‌।” अहं युष्‍मान्‌ ब्रवीमि, “यदि युष्‍माकं विश्‍वासः सर्षपबीजसम्‍मितः अपि वर्तते, तथा यूयम्‌ अमुं पर्वतं ब्रूथ, अस्‍मात्‌ स्‍थलात्‌ तत्र अपसर, तर्हि सः अपसरिष्‍यति। युष्‍माकं कृते किंचिदपि असंभवम्‌ न भविष्‍यति।

²¹परन्‍तु प्रार्थनया उपवासेन विना न अन्‍येन केनचित्‌ विधिना इयम्‌ अपदूतानां जातिः निःसारयितुं शक्‍यते।”

²²यदा गलीलप्रदेशे येशुः शिष्‍यगणैः वृतः परिभ्रमन्‌ आसीत्‌, तदा सः स्‍वशिष्‍यान्‌ अब्रवीत्‌, “मानवपुत्रः लोकानाम्‌ हस्‍ते अर्पयिष्‍यते।

²³ते तं हनिष्‍यन्‍ति, पुनः तृतीये दिवसे सः पुनर्जीवितः भविष्‍यति।” एतद्‌ आकर्ण्‍य शिष्‍याः भृशम्‌ शोकाकुलाः अभवन्‌।

²⁴यदा ते कफरनहूमम्‌ आगतवन्‍तः, मन्‍दिरस्‍य शुल्‍कसंग्रहकर्तारः जनाः पतरसस्‍य अन्‍तिकम्‌ आगत्‍य पृष्‍टवन्‍तः, “किं भवतां गुरुः मन्‍दिरस्‍य शुल्‍कं न ददाति?”

²⁵सः प्रत्‍युतरत्‌ “सः ददाति।” यदा तस्‍मिन्‌ गृहं गते, तदीयकथनमप्रतीक्ष्‍य एव येशुः तं जगाद, “सिमोन! तव कः विचारः वर्तते? जगतः राजानः केभ्‍यः शुल्‍कम्‌ ददते, स्‍वपुत्रेभ्‍यः अन्‍येभ्‍यः वा?”

²⁶पतरसः प्राह, “अन्‍येभ्‍यः।” तदा तं येशुः अवदत्‌, “तदा तु पुत्रः शुल्‍कात्‌ मुक्‍तः वर्तते।

²⁷तथापि तेभ्‍यः कुत्‍सितम्‌ उदाहरणं न ददीमहि, अतः समुद्रस्‍य तटं गत्‍वा त्‍वं बडिशं क्षिप। यः मत्‍स्‍यः बडिशे प्रथमः समापतेत्‌, तं गृहीत्‍वा तस्‍य मुखम्‌ उद्‌घाटय अवलोकय, त्‍वं तस्‍मिन्‌ मुखे एकां मुद्राम्‌ अधिगमिष्‍यसि। ताम्‌ आदाय च त्‍वं तेभ्‍यः आवयोः कृते देहि।”