Read Sanskrit साधोः मत्तिनः अनुसारं शुभः समाचारः 26 Bible Online

साधोः मत्तिनः अनुसारं शुभः समाचारः 26 - Sanskrit bible

साधोः मत्तिनः अनुसारं शुभः समाचारः 26

¹एतान्‌ उपदेशान्‌ सर्वान्‌ येशुः परिसमाप्‍य स्‍वकान्‌ शिष्‍यान्‌ अवदत्‌,

²किं यूयं जानीथ यद्‌ द्वयोर्दिनयोः पश्‍चात्‌ पास्‍कापर्व भविष्‍यति। तदा मानवपुत्रः क्रूसस्‍य आरोपणाय ग्रहिष्‍यते?

³तस्‍मिन्‌ समये कैफ़सनाम्‍नः प्रधानपुरोहितस्‍य प्रासादे शास्‍त्रिणः, जननेतारश्‍च एकत्राः अभवन्‌।

⁴ते मिथः परामर्शम्‌ कृतवन्‍तः कथं वयं छलात्‌ येशुं धृत्‍वा व्‍यापादेयम च।

⁵पुनश्‍च ते मिथः प्रोचुः “उत्‍सवस्‍य दिनेषु एतत्‌ न भवितव्‍यम्‌ न चेत्‌ एतेन जनतासु कोलाहलः भवेत्‌।

⁶यदा येशुः बेतनियाहग्रामे सिमोनकुष्‍ठिनः गृहे आसीत्‌,

⁷तदा काचिद्‌ योषित्‌ स्‍फटिकभाजने सुगन्‍धितं तैलम्‌ आनीय येशोः मस्‍तके अस्रावयत्‌। तदा येशुः भोजने रतः आसीत्‌।

⁸एतत्‌ समालोक्‍य शिष्‍याः असन्‍तुष्‍टाः भूत्‍वा अवदन्‌ च, “अयम्‌ अपव्‍ययः किमर्थम्‌?

⁹अस्‍मिन्‌ तैले विक्रीते मूल्‍येन महता मूल्‍यं लब्‍धं च तत्‌ दीनेभ्‍यः प्रदातुम्‌ अशक्‍यत।”

¹⁰येशुः तत्‌ विज्ञाय तान्‌ एवम्‌ अब्रवीत्‌, “यूयं कथं इमां महिलां दुखितां कुरुथ। मत्‍कृते अनया श्रद्धया भद्रं कर्म कृतम्‌।

¹¹यतो दरिद्राः युष्‍माभिः सह सर्वदा स्‍थास्‍यन्‍ति, परन्‍तु अहं युष्‍माभिः सह सर्वदा न स्‍थास्‍यामि।

¹²अनया मे शवागारे विनिक्षेपणप्रस्‍तुतो सुगन्‍धितैललेपस्‍य मम शरीरे विधिः कृतः।

¹³अहं युष्‍मान्‌ ब्रवीमि, समस्‍तसंसारे यत्रापि अस्‍य शुभसमाचारस्‍य प्रचारः करिष्‍यते, तत्र अस्‍याः स्‍मृतौ अस्‍य कार्यस्‍य चर्चा भविष्‍यति।”

¹⁴द्वादशशिष्‍याणामेकः “यूदसः इस्‍करियोती इति नाम एक जनः मुख्‍यपुरोहितानां पार्श्‍वे गत्‍वा कथितवान्‌,

¹⁵”अहं येशुं युष्‍मभ्‍यम्‌ चेत्‌ समर्पये, तदा यूयं तदर्थम्‌ मह्‌यम्‌ किं दातुं प्रस्‍तुताः स्‍थ?” ते तस्‍मै त्रिंशत्‌ रजतनिर्मिताः मुद्राः अददुः।

¹⁶तस्‍मात्‌ समयात्‌ यूदसः येशुं ग्राहयितुम्‌ अवसरस्‍य अन्‍वेषणम्‌ अकरोत्‌।

¹⁷बेखमीरपूपानां प्रथमे दिने शिष्‍याः येशुम्‌ उपेत्‍य अब्रुवन्‌, “किं भवान्‌ अभिवात्र्छति, भवते पास्‍काभोजस्‍य प्रबन्‍धं कुर्महे?”

¹⁸येशुः तान्‌ अवदत्‌, “यूयं नगरस्‍थम्‌ अमुकं जनं गत्‍वा निगदत, गुरुः भाषते-मम समयः आसन्‍नः वर्तते, अतः स्‍वशिष्‍यैः सह तव भवने मे पास्‍काभोजनं भविष्‍यति।”

¹⁹येशुना ते यथा आदिष्‍टः, तथैव ते कृतवन्‍तः, पास्‍काभोजस्‍य प्रबन्‍धे ते निरताः अभवन्‌।

²⁰सन्‍ध्‍याकाले समायाते येशुः द्वादशशिष्‍यैः सह भोजनाय उपाविशत्‌।

²¹तेषां भोजनसमये येशुः सर्वान्‌ अभाषत, “अहं युष्‍मान्‌ ब्रवीमि - युष्‍मासु कश्‍चन मां ग्राहयिष्‍यति।”

²²इदं श्रुत्‍वा चिन्‍तिताः सन्‍तः एकः एकः पृष्‍टवान्‌, “प्रभो! किं सः अहम्‌ एव अस्‍मि?”

²³येशुः प्रत्‍यवोचत्‌, “यः स्‍थाल्‍यां मया सह खादति, सः मां ग्राहयिष्‍यति।

²⁴मानवपुत्रस्‍तु प्रयाति - यथा लिखितमस्‍ति। धिक्‌ तं, येन मानवपुत्रः ग्राह्‌यते। अभविष्‍यच्‍छुभं तस्‍य नरस्‍य नैव तस्‍य अभविष्‍यत्‌ चेत्‌ जन्‍म अस्‍मिन्‌ संसारे।”

²⁵विश्‍वासघाती यूदसोऽपि येशुम्‌ अपृच्‍छत्‌, “प्रभो! किं सः अहम्‌ एव अस्‍मि?” येशुः तम्‌ अवदत्‌, “त्‍वया सत्‍यं कथितम्‌।”

²⁶तेषु भोजनं कुर्वत्‍सु येशुः पूपं गृहीतवान्‌। विधाय धन्‍यवादान्‌ सः प्रार्थनाम्‌ अकरोत्‌। ततः सः तं पूपं भड्‌.क्‍त्‍वा, शिष्‍येभ्‍यः तं वितीर्य च प्राह, “गृह्‌णीत, अश्‍नीत, इदं मे शरीरम्‌।”

²⁷तदा पानपात्रं स्‍वे करे कृत्‍वा धन्‍यवादस्‍य प्रार्थनाम्‌ अकरोत्‌, इदं कथयन्‌ शिष्‍येभ्‍यो दत्तवान्‌, “इदं पिबत,

²⁸एतद्‌ मे रक्‍तम्‌, विधानस्‍य रक्‍तम्‌, यत्‌ बहूनां पापमुक्‍त्‍यर्थम्‌ विस्राव्‍यते।”

²⁹अहं युष्‍मान्‌ ब्रवीमि - “यावत्‌ अहं पितुः राज्‍ये युष्‍माभिः सह नवं रसं न पास्‍यामि, तावत्‌ इदं द्राक्षारसं पुनः न पास्‍यामि।”

³⁰स्‍तोत्रगीतस्‍य अवसाने असौ जैतूनपर्वतं गतः।

³¹तस्‍मिन्‌ समये येशुः शिष्‍यान्‌ कथितवान्‌, “अस्‍यां तु रात्रौ यूयं मत्‌ कारणात्‌ विचलिताः भविष्‍यथ। यतः यत्‌ लिखितमस्‍ति - “अहं पशुचारकं हनिष्‍यामि, यूथस्‍य मेषाः विकीर्णताम्‌ एष्‍यति;

³²स्‍वस्‍य पुनरुत्‍थानस्‍य पश्‍चात्‌ युष्‍माकं प्राक्‌ एव अहं गलीलियाम्‌ गमिष्‍यामि।”

³³एतद्‌ श्रुत्‍वा पतरसः येशुम्‌ अवदत्‌, “भवतः हेतोः एते विचलिताः भवेयुः, परन्‍तु अहं कदाचन विचलितः न भविष्‍यामि।”

³⁴येशुः तं प्रत्‍यवोचत्‌, “अहं तु सत्‍यं वदामि - अस्‍याम्‌ एव निशायां कुक्‍कुटध्‍वनेः प्राक्‌ उत्‍थिते, त्‍वं त्रिवारं मे प्रत्‍याख्‍यानं करिष्‍यसि।”

³⁵पतरसः येशुम्‌ अवदत्‌, “भवता सह यद्यपि मृत्‍युः मे स्‍यात्‌, तथापि त्‍वां न प्रत्‍ख्‍यास्‍यामि।” एवमेव ते सर्वे शिष्‍याः तम्‌ अब्रुवन्‌।

³⁶यदा येशुः स्‍वकैः शिष्‍यैः सह गेतसेमनीम्‌ प्राप्‍तवान्‌, तदा तान्‌ अवदत्‌, “यूयम्‌ अत्र उपविशत। अहं तावत्‌ तत्र प्रार्थनां कर्तुम्‌ गच्‍छामि।”

³⁷सः पतरसं जेबेदिनश्‍च द्वौ पुत्रौ आत्‍मना सार्द्धम्‌ नीतवान्‌।

³⁸येशुः शोकाकुलः विषण्‍णश्‍च भूत्‍वा तान्‌ इदम्‌ अब्रवीत्‌, “मम आत्‍मा शोकम्‌ आपन्‍नः मृत्‍युः मे भविता यथा। यूयम्‌ अत्र तिष्‍ठत मया सह जाग्रत च।

³⁹किंचित्‌ अग्रे गत्‍वा भुवि अधोमुखः न्‍यपतद्‌, एवं कथयन्‌ प्रार्थनाम्‌ अकरोत्‌, मत्‍पितः! चेत्‌ एतत्‌ शक्‍यम्‌ पानपात्रम्‌ अपसरेत्‌। तथापि मम इच्‍छा न, अपितु भवतः इच्‍छैव पूर्णा भवेत्‌।”

⁴⁰तदा सः स्‍वान्‌ शिष्‍यान्‌ एत्‍य, तान्‌ निद्रायां दृष्‍ट्‌वा, पतरसम्‌ आह, “किं यूयम्‌ एकां घण्‍टां अपि मया सह जागर्तुम्‌ न अशक्‍नुत?

⁴¹जागृत प्रार्थयध्‍वं च, येन यूयं परीक्षायां न पतिष्‍यथ। आत्‍मा तु तत्‍परः, किन्‍तु शरीरं तु अति दुर्बलम्‌।”

⁴²येशुः पुनः द्वितीयवारं गतवान्‌, तेन इत्‍थं कथयन्‌ प्रार्थना कृता, “मत्‍पितः! इदं पानपात्रम्‌ चेत्‌ मे पानेन विना मत्‌ अपसरितुं न एव शक्‍नोति, तर्हि भवतः इच्‍छा एव सिध्‍यतु।” पुनश्‍च

⁴³तान्‌ शिष्‍यान्‌ तथैव निद्राणान्‌ समलोकयत्‌। तेषां नेत्राणि निन्‍द्रालसानि आसन्‌।

⁴⁴येशुः तान्‌ परित्‍यज्‍य गत्‍वा तत्र तथैव व्‍याहरन्‌, पुनः तृतीयकं बारं प्रार्थयामास।

⁴⁵अनन्‍तरं स तान्‌ शिष्‍यान्‌ उपगम्‍य इदम्‌ अब्रवीत्‌, “इदानीमपि किं यूयं निद्राकुलाः विश्राम्‍यथ?” पश्‍यत, कालः उपस्‍थितः, यदा मानवपुत्रः पापात्‍मनां करे समर्पितः भविष्‍यति।

⁴⁶अतएव उत्तिष्‍ठत, गच्‍छामः, मम विश्‍वासघाती मे समीपम्‌ आगतः अस्‍ति।

⁴⁷येशुः ब्रुवन्‌ एव आसीत्‌ द्वादशानां सः यूदसः एकः तत्र आगतः। तेन सार्द्धम्‌ दण्‍डासि - धारिणाम्‌, दर्शकानां च महान्‌ जनानां राशिः आसीत्‌। सः महापुरोहितैः समाजस्‍य धर्मवृद्धैश्‍च प्रेषितः आसीत्‌।

⁴⁸विश्‍वासघाती तेभ्‍यः इमं संकेतं दत्तवान्‌ “यम्‌ अहम्‌ चुम्‍बयिष्‍यामि, सः असौ, तं धरत।” ततः सः येशोः समीपं प्राप्‍य प्रोक्‍तवान्‌,

⁴⁹”गुरो! त्‍वां सादरं नौमि” इति उक्‍त्‍वा तं चुचुम्‍ब।

⁵⁰येशुः तम्‌ अब्रवीत्‌, “मित्र! यदर्थम्‌ इह आगतः कुरुष्‍व।” तदा जनाः येशोः अन्‍तिकम्‌ आगत्‍य, तं गृहीत्‍वा बबन्‍ध च।

⁵¹येशोः संगिनाम्‌ एकः स्‍वेन असिना प्रधानमहापुरोहितस्‍य दासस्‍य एकं कर्णम्‌ आहरत्‌।

⁵²येशुः मित्रम्‌ आह, “खड्‌गं कोषे निधेहि, यतः ये खड्‌गम्‌ उत्तोलयन्‍ति, ते खड्‌गैः विनश्‍यन्‍ति।

⁵³यूयं किम्‌ एतत्‌ मन्‍यध्‍वे यत्‌ अहम्‌ स्‍वकं पितरं साहाय्‍यं याचितुं नैव शक्‍नोमि? किं सः इदानीं मह्‌यम्‌ द्वादशभ्‍योऽपि सेनाभ्‍यः शक्‍तिशालिनः अधिकान्‌ स्‍वर्गदूतान्‌ न प्रेषयिष्‍यति?

⁵⁴परन्‍तु धर्मग्रन्‍थस्‍य उक्‍त्‍यः कथम्‌ सेत्‍स्‍यन्‍ति? तत्र लिखितमस्‍ति, इदृशम्‌ एव भवितव्‍यम्‌ आवश्‍यकमस्‍ति।”

⁵⁵तदनन्‍तरम्‌ येशुः जनसमूहम्‌ उवाच, “कि यूयं मां दस्‍युम्‌ अवगच्‍छथ? यत्‌ खड्‌गान्‌ दण्‍डान्‌ च नीत्‍वा समागताः? अहं तु प्रत्‍यहं मन्‍दिरे युष्‍मत्‌ सकाशम्‌ उपविश्‍य युष्‍मान्‌ शिक्षयन्‌ आसम्‌ तथापि युष्‍माभिः मां धर्तुम्‌ यत्‍नः न हि व्‍यधीयत।”

⁵⁶सर्वम्‌ एतत्‌ तु सम्‍भूतं नबिभिः लिखितं, तत्‌ सर्वम्‌ सिद्धिमाप्‍नोतु। तदा सर्वे शिष्‍याः येशुं परित्‍यज्‍य पलायितवन्‍तः।

⁵⁷ये येशुं धृतवन्‍तः, ते प्रधानमहापुरोहितं कैफसं तं निन्‍युः, यत्र धर्मवृद्धाः शास्‍त्रिणश्‍च एकत्राः अभवन्‌।

⁵⁸पतरसः दूरतः येशुम्‌ अनुसरन्‌ गतः। प्रधानमहापुरोहितस्‍य भवनं सम्‍प्राप्‍य अभ्‍यन्‍तरं गतवान्‌, परिणतिं द्रष्‍टुं तत्र एव सेवकैः सह समुपाविशत्‌।

⁵⁹प्रधानपुरोहिताः सर्वा कृत्‍स्‍ना सा च धर्ममहासभा येशुं हन्‍तुं तस्‍य विरुद्धं कित्र्चन मृषासाक्ष्‍यं समावेष्‍टुं अयतन्‍त,

⁶⁰किन्‍तु ते तत्‌ न लेभिरे। यद्यपि अनेके मृषासाक्ष्‍यप्रदायिनः तत्र आसन्‌।

⁶¹अन्‍ते द्वौ मृषासाक्ष्‍यदायिनौ तत्र समायातौ। तौ इदं प्रोचतुः -’’अयं जनः अकथयत -अहम्‌ ईशमन्‍दिरं भड्‌.क्‍त्‍वा दिनत्रये तच्‍च पुनः तथा कर्तुम्‌ क्षमः।”

⁶²ततः प्रधानमहापुरोहितः उत्‍थाय येशुम्‌ अब्रवीत्‌- “इमौ ते विरुद्धं साक्ष्‍यं दत्तः त्‍वं किं न भाषसे?”

⁶³येशुः तूष्‍णीम्‌ अतिष्‍ठत्‌। तदा प्रधानमहापुरोहितः पुनः येशुम्‌ अब्रवीत्‌, “त्‍वां जीवितपरमेश्‍वरस्‍य शपथः यदि त्‍वं मसीहः, परमेश्‍वरस्‍य पुत्रः असि, नः ब्रूहि।” येशुः तम्‌ आह -

⁶⁴”भवता सत्‍यम्‌ एव निगद्‌यते। अहं त्‍वाम्‌ इदमपि ब्रवीमि - भविष्‍ये भवान्‌ मानवपुत्रं सर्वशक्‍तिमतः दक्षिणे आसीनं, नभसः मेघेषु समायान्‍तं द्रक्ष्‍यति।”

⁶⁵इदं श्रुत्‍वा प्रधानमहापुरोहितः स्‍वीयवासांसि विदार्य बभाषे -”अनेन ईशनिन्‍दा कृता। अतः अस्‍माकं साक्षिभिः प्रयोजनम्‌ न वर्तते? युष्‍माभिः अधुना एव ईशनिन्‍दावचः श्रुतम्‌।

⁶⁶तदत्र युष्‍माकं विचारः कोऽस्‍ति इति कथ्‍यताम्‌।” ते ऊदुः - “अयं प्राणदण्‍डस्‍य योग्‍यः अस्‍ति।”

⁶⁷तदा ते तस्‍य मुखे न्‍यष्‍ठीवन्‌, मुष्‍टिभिः आजध्‍नुः, अपरे तं प्रहरन्‍तः अवदन्‌ “मसीह! त्‍वं नबी चेत्‌ नः कथयस्‍व-कः त्‍वां ताडितवान्‌।”

⁶⁸

⁶⁹पतरसः तदानीं बहिः प्रांगणे समासीनः आसीत्‌। काचिद्‌ दासी तम्‌ उपेत्‍य तं प्राह- “त्‍वम्‌ अपि गलीलीयेन सह आसीः।”

⁷⁰किन्‍तु तेषां समक्षम्‌ अस्‍वीकुर्वन्‌ इदम्‌ अब्रवीत्‌ - “न एव अहम्‌ अवगच्‍छामि त्‍वया किं कथ्‍यते।”

⁷¹तदा तं गोपुरम्‌ अभिसरन्‍तं वीक्ष्‍य काचन अन्‍या दासी तत्र वर्तमानान्‌ जनान्‌ अभाषत- “अयं पुरुषः येशोः नासरिणः सह आसीत्‌।”

⁷²सः शप्‍त्‍वा पुनः अस्‍वीकुर्वन्‌ जगाद - “अहं तं मनुष्‍यं न जानामि।”

⁷³तत्र स्‍थिताः जनाः सर्वे पतरसं समुपागमन्‌ आहुः च - “नूनं त्‍वम्‌ अपि तेषाम्‌ एकः हि असि। यतः तव वचसा इदम्‌ स्‍पष्‍टतां व्रजति।”

⁷⁴तदा पतरसः विनिन्‍द्‌य शप्‍त्‍वा च पुनः अब्रवीत्‌ - “अहं तं जनं न जानामि।” तस्‍मिन्‌ एव क्षणे कुक्‍कुटः अरौषीत्‌।

⁷⁵तदा पतरसः येशोः तद्‌ वाक्‍यं सस्‍मार यत्‌ कुक्‍कुटध्‍वनेः पूर्वमेव त्‍वं त्रिवारं मां न स्‍वीकरिष्‍यसि। सः बहिः गत्‍वा स्‍फुटम्‌ रोदितुम्‌ आरेभे।