Read Sanskrit साधोः योहनस्‍य (यूहन्‍नः) अनुसारं शुभः समाचारः 12 Bible Online

साधोः योहनस्‍य (यूहन्‍नः) अनुसारं शुभः समाचारः 12 - Sanskrit bible

साधोः योहनस्‍य (यूहन्‍नः) अनुसारं शुभः समाचारः 12

¹ततः पास्‍का (फसहस्‍य) त्‍योहारस्‍य षट्‌दिनानां पूर्वम्‌ एव येशुः बेतनियाहग्रामम्‌ आगतवान्‌। तत्र लाजरुसः अवसत्‌, यः तेन मृतकानां मध्‍यात्‌ उत्‍थापितः।

²तत्र जनैः येशोः सम्‍माने भोज्‍यमायोजितम्‌। मर्था पर्यवेषयत्‌। तेन सह भोजिनामेको लाजरुसः अपि आसीत्‌।

³मेरी तु अर्धलीटरं बहुमूल्‍यं सुगन्‍धिततैलम्‌ नीत्‍वा येशोः पादावलेपयत्‌। स्‍वकचैः तस्‍यपादौ परिमृजवती च। कृत्‍सनं गृहं च तैलस्‍य सुगन्‍धैः पूर्णम्‌ अभवत।

⁴तदा येशोः एकः शिष्‍यः यूदसइस्‍करियोती, यः तेन सह विश्‍वासघातं कर्तुमभाषत,

⁵इदं सुगन्‍धितैलं दीनाराणां त्रिभिः शतैः विक्रीय मूल्‍यं दीनेभ्‍यः तत्‌ कथं न प्रदतम्‌?”

⁶दरिद्राणां हितं कर्तुम्‌ तेन न इदम्‌ अब्रवीत्‌, प्रत्‍युत असौ महाचौरः आसीत्‌। सः सम्‍पुटवाहकः अपि आसीत्‌। तस्‍मिन्‌ सम्‍पुटके सज्‍जनाः यत्‌ यत्‌ निक्षपन्‍ति स्‍म, सः तत्‌ सर्वम्‌ अपाहरत्‌।

⁷येशुः तम्‌ अवदत्‌, इमां मुत्र्चस्‍व। एषा मम समाधिदिनार्थम्‌ एतत्‌ कार्यम्‌ अकरोत्‌।

⁸दरिद्राः युष्‍माभिः साकं सर्वदा स्‍थास्‍यन्‍ति, परन्‍तु अहं युष्‍माभिः साकं न स्‍थास्‍यामि।

⁹बहवः यहूदिनः “येशुः तत्र एव वर्तते“ इति ज्ञात्‍वा तत्र जग्‍मुः। ते येशोः हेतोः न समाजग्‍मुः, प्रत्‍युत पुनरुत्‍थापितं लाजरुसं द्रष्‍टुम्‌ आयाताः।

¹⁰ते लाजरुसम्‌ अपि हन्‍तुम्‌ ऐच्‍छन्‌;

¹¹यतः तस्‍मात्‌ कारणात्‌ बहवः जनाः तेभ्‍यः पृथकाः भवन्‍ति स्‍म तथा येशौ विश्‍वासम्‌ अकुर्वन्‌।

¹²अन्‍यस्‍मिन्‌ दिने पर्वणि आगति सति, विशालजनसमूहः येशुं द्रष्‍टुं समुत्‍सुकः, सः येरुसलेमम्‌ आगच्‍छति, इति ज्ञात्‍वा,

¹³खर्जूरपल्‍लवैः सह तस्‍य स्‍वागतार्थम्‌ आगच्‍छत्‌। ते उच्‍चैः ऊचिरे “जयतु! यः प्रभोः नाम्‍ना एति। धन्‍यास्‍ति इस्राएलस्‍य राजा!

¹⁴येशुस्‍तु एकं सुन्‍दरं युवगर्दभम्‌ प्राप्‍तवान्‌, सः तस्‍य पृष्‍टं उपविष्‍टः, यथा धर्मग्रन्‍थे लिखितम्‌ -

¹⁵“हे सियोन नगर! मा बिभेतु! तव राजा युवगर्दभे आसीनः त्‍वाम्‌ उपायाति।”

¹⁶येशोः शिष्‍यैः प्रथमम्‌ इदं न अवबुध्‍यत, परन्‍तु येशोः पुनरुत्‍थानस्‍य पश्‍चात्‌ ते अस्‍मरन्‌, यत्‌ इदं तस्‍य विषये लिखितमासीत्‌, जनाश्‍च तेन सह एवम्‌ एव अकुर्वन्‌।

¹⁷यदा येशुः लाजरुसं शवागारात्‌ आह्‌वयत्‌, तस्‍मिन्‌ समये येः जनाः तेन सह आसन्‌, ते सर्वे तस्‍य चमत्‍कारस्‍य साक्षीम्‌ ददुः।

¹⁸अतः तस्‍य स्‍वागतं कर्तुम्‌ बहवः आगतवन्‍तः। ते अशृण्‍वन्‌ इमं चमत्‍कारम्‌ येशुः अदर्शयत्‌।

¹⁹इदं दृष्‍ट्‌वा फरीसिनः मिथः बभाषिरे, “युष्‍माकं सर्वयत्‍नस्‍तु सर्वथा निष्‍फलोऽभवत्‌। पश्‍यत, सर्वः संसारः तम्‌ अनुसरति।”

²⁰ये जनः पर्वणि उपासनार्थम्‌ आगताः तेषां मध्‍ये केचित्‌ यूनान-वासिनः आसन्‌।

²¹ते फिलिपं समागत्‍य सादरं न्‍यवेदयन्‌ - “महाशय! वयं येशो र्दर्शनस्‍य अभिकाङि्‌क्षणः।” फिलिपः गलीलप्रदेशस्‍यः बेतसैदानगरस्‍य निवासी आसीत्‌।

²²सः गत्‍वा अन्‍द्रेयसं सूचितवान्‌। पुनश्‍च तौ उभौ गत्‍वा येशुम्‌ एतत्‌ अवोचताम्‌।

²³येशुः तौ प्रत्‍युवाच इत्‍थम्‌, “असौ समयः समागतः यदा मानवपुत्रः महिमानम्‌ आप्‍स्‍यति।

²⁴अहं युवां वच्‍मि यावद्‌ गोधूमबीजम्‌ मृत्तिकायां पतित्‍वा नाशं न आप्‍नोति, तावद्‌ गोधूमबीजं तु एकम्‌ एव तिष्‍ठति, किन्‍तु तद्‌ नाशं याति चेत्‌, बहु फलं ददाति।

²⁵यः स्‍वप्राणेषु प्रेम करोति, असौ तान्‌ नाशयति। यः प्राणेषु विरक्‍तः अस्‍ति, तस्‍य प्राणाः अनन्‍तजीवनाय सुरक्षिताः।

²⁶कश्‍चित्‌ मां सेवतुम्‌ इच्‍छेत्‌, तर्हि सः माम्‌ अनुगच्‍छतु। यत्र अहम्‌ अस्‍मि तत्रएव मम सेवकः अपि स्‍थास्‍यति। यस्‍तु मां सेवते, तं मे पिता सम्‍मानयिष्‍यति।”

²⁷“अधुना मे प्राणाः व्‍याकुलाः सन्‍ति। किं अहं वदिस्‍यामि - “हे पितः! अस्‍मिन्‌ समये संकटात्‌ मां रक्ष” किन्‍तु अस्‍य समयस्‍य कारणात्‌ एव अहं लोके आगतः अस्‍मि।

²⁸हे पितः! साम्‍प्रतं त्‍वं स्‍वं महिमानं प्रकाशय।” तस्‍मिन्‍नेव काले इयं वाणी स्‍वर्गलोकात्‌ आगता, “मया महिमा प्रकटिता, पुनश्‍च तां प्रकटयिष्‍यामि।” तां वाणीं निशभ्‍य तत्र स्‍थिताः

²⁹केचित्‌ जनाः अब्रुवन्‌, “मेघध्‍वनिः अजायत।” अन्‍ये प्रोचुः “कश्‍चन स्‍वर्गदूतः एनं जगाद।”

³⁰येशुः प्रत्‍यब्रवीत्‌, “इयं वाणी मदर्थं, न युष्‍मदर्थम्‌ आसीत्‌।

³¹अधुना अस्‍य संसारस्‍य न्‍यायः विधीयते। इदानीम्‌ अस्‍य जगतः स्‍वामी बहिः निक्षेप्‍स्‍यते,

³²तथा अहं महीतलात्‌ उत्‍थापयिष्‍ये, तर्हि सर्वान्‌ लोकान्‌ मम अन्‍तिकम्‌ उपस्‍थास्‍यामि।”

³³एतेन वचसा येशुः एतत्‌ असूचयत्‌, यत्‌ तस्‍य मृत्‍युः कीदृशी भविष्‍यति।

³⁴जनाः तम्‌ अभाषन्‍त, “व्‍यवस्‍थया वयं जानीमः, यत्‌ मसीहः सर्वदा स्‍थास्‍यति, पुनः कथं भवान्‌ ब्रूते यत्‌ मानवपुत्रः भूतलात्‌ ऊर्ध्‍वम्‌ उत्‍थापयिष्‍यते? को ऽसौ मानवपुत्रः?”

³⁵येशुः तान्‌ आह, “अधुना युष्‍माकं मध्‍ये ज्‍योतिः स्‍वल्‍पकालम्‌ एव स्‍थास्‍यति। यावद्‌ ज्‍योतिः वर्तते, तावत्‌ अग्रे गच्‍छत। नो चेत्‌ तमो युष्‍मान्‌ आच्‍छादयिष्‍यति। यः तमसि व्रजति, असौ न वेत्ति क्‍व याति इति।

³⁶यावद्‌ युष्‍मासु सा ज्‍योतिः, तावत्‌ तां प्रति श्रद्‌धत, येन ज्‍योतिपुत्राः यूयं सर्वे भविष्‍यथ।” एतद्‌ उक्‍त्‍वा येशुः र्निगत्‍य द्रुतम्‌ अन्‍तर्दधे।

³⁷यद्‌यपि येशुः तान्‌ एतान्‌ चमत्‍कारान्‌ अदर्शयत्‌ तथापि तेषां हृदयेषु विश्‍वासः न उत्‍पद्‌यत।

³⁸यतः अनिवार्यम्‌ आसीत्‌ यत्‌ नबिनः यशायाहस्‍य इदं कथनं पूर्णतां ब्रजेत्‌ - “प्रभो! केन मत्‍संदेशे विश्‍वासः कृतः कस्‍मै प्रभोश्‍च सामर्थ्‍यः प्रकाशितः बभूव।

³⁹ते तस्‍मिन्‌ विश्‍वासं न अकुर्वन्‌ यतः यशायाहः इदमपि अवदत्‌

⁴⁰परमेश्‍वरेण तेषां नेत्राणि अन्‍धानि कृतानि तेषां बुद्धिः च कुण्‍ठिता कृता। परमेश्‍वरण कथितम्‌ - “इट्टक्‌ न भवेत्‌ यत ते नेत्रैः प्‍श्‍यन्‍तु, बुद्धया अवगच्‍छन्‍तु, मां प्रत्‍यागच्‍छन्‍तु, अहं च तान्‌ स्‍वास्‍थान्‌ करिष्‍याभि।”

⁴¹यशायाहेन तस्‍य महिमा दृष्‍टा आसीत्‌, अतएव सर्वम्‌ एतत्‌ अभाषत।

⁴²तथापि नायकेषु बहवः तस्‍मिन्‌ विश्‍वासम्‌ अकुर्वन्‌, परन्‍तु फरीसिनाम्‌ भयात्‌ प्रकटरूपे येशौ न स्‍वीकृतवन्‍तः। तेषां भयम्‌ आसीत्‌ यत्‌ सभागृहात्‌ ते बहिष्‍कृताः करिष्‍यन्‍ते।

⁴³यतः तेम्‍यः परमेश्‍वरस्‍य सम्‍मानात्‌ मनुष्‍यसम्‍मानम्‌ अधिकप्रियम्‌ आसीत्‌।

⁴⁴येशुः उच्‍चैः उवाच, “यः मयि श्रद्‌धां करोति, असौ न मयि एव श्रद्‌धते किन्‍तु अहं येन प्रेषितः तस्‍मिन्‌ श्रद्‌धां करोति।

⁴⁵यः तु मां पश्‍यति, सः तु तं पश्‍यति येन अहं लोके प्रेषितः अस्‍मि।

⁴⁶अहं ज्‍योत्‍याः स्‍वरूपः अस्‍मिन्‌ संसारे आगतः अस्‍मि, येन यः मयि श्रद्धां करोति, असौ तिमिरे न तिष्‍ठेत्‌।

⁴⁷यः मम शिक्षां श्रुत्‍वाऽपि तस्‍यां न श्रद्‌धां करोति असौ नरः मम मत्‍या दोषभाजनम्‌ न भवति, यतः संसारस्‍य दोषान्‌ निर्णेतुम्‌ अहं न आगतः अस्‍मि, प्रत्‍युतः अहं जगतः समुद्‌धर्तुम्‌ आगतः अस्‍मि।

⁴⁸यश्‍च मां तिरस्‍करोति, मम वचांसि न गृह्‌णाति, सः अवश्‍यमेव दोषभाक्‌ सम्‍भविष्‍यति। मत्‌ प्रदत्ता एव शिक्षा तम्‌ अन्‍तिमदिवसे दोषैः सिद्‌धं करिष्‍यति।

⁴⁹मया स्‍वतः कित्र्चित्‌ न उक्‍तम्‌ किन्‍तु मया किम्‌ नु वाच्‍यम्‌ एतत्‌ पित्रा समादिष्‍टं येन अहम्‌ प्रेषितः अस्‍मि।

⁵⁰अहं जानामि यत्‌ तस्‍य आज्ञा अनन्‍तजीवनम्‌ अस्‍ति, अतः अहं यत्‌ किंचित्‌ ब्रवीमि तत्‌ तथैव ब्रवीमि, यथा पित्रा आदिष्‍टः।”