Read Shughni روت 1 Bible Online

روت 1 - Shughni bible

روت 1

¹۱‏-۲ دَر زَموْن ادی غَل پادښاهی قَوم اِسراییل تی حُکومَت څه نه ڤُد حُکومَت قاضیېن مِڎوست ڤُد، سَرزَمین اِسراییل دِچار خُښک سالی سُت. چارِکی از مَردُم اِفراته به نوْم الیملک اِدی تَر ښأر بَیت لحم زِنده‌گی څه چود، از دَست می خُښک سالی یی از خو وَطَن تَر یی جای بَنوْمی موآب کوچ چود. وی ږِن نعومی اَت وَم ڎو پُڅ محلوْن اَت کَلیوْنېن مِس وی قَتی ڤَد.

³۳‏-۴ دَر وَخت زِنده‌گی تَر موآب، الیملک از بَین توید اَت وی ږِن نعومی خو ڎو پُڅ قَتی طاقٲ رېد. نعومی پَڅېنېن ڎو موآبی غأڅېن به نوْمېن عرفه اَت روت قَتی یېن سور چود.

⁵ڎیس سال نَږجید محلوْن اَت کِلیوْن مِس ماد. اَت دِسگه اِدی نعومی، خو چار اَت خو ڎو پُڅی از ڎُست ڎاد اَت طاقٲ رېد.

⁶۶‏-۷ یٲ یی تَصمیم اَنجوڤد خو ڎو زِنَږارج قَتی پَس تَر خو وَطَن تیزد، دِجأت ښُدی یِدی خُڎای پَس خو قَومَرد حاصِل فَریوْن ڎاڎج. اَت دَر جای اِدی څه ڤَدېن اَزَمَندېن نَښتاید، اَت وَم ڎو زِنَږارج وَم قَتی څه ڤَد تَر پوْندېن ڎاد تا تَر خاک یَهودا فِرأپېن،

⁸اَت نعومی یی تَر خو زِنَږارج لوْد: «تَمه مو قَتی مٲ یَدېت! پَس تَر خو داد چید سېت! خُداوَند تَمَرد بَرَکَت ڎید اِکوی جِناو اِدی تَمه یېت مُرد اَت مو پَڅېنَرد خُبی څه چود.

⁹اُمېڎ ڤٲرُم به لُطف خُداوَند ڤأرڎیېت ڤاگه چارېت اَت آروْم ڤِیېت.» تٲم نعومی وېڤ بٲ چود اَت وٲڎېن دَرَو نیود ڎاد.

¹⁰اَت تَر نعومِیېن لوْد: «مأش خواهِښ کنٲم تو قَتی تَر تو قَوم خېز سأوٲم.»

¹¹اَما نعومی وېڤَرد لوْد: «اې رِزینېن بیدی پَس گٲرڎېت. چیزَرد خواهِښېت مو قَتی یَدېت؟ آیا وُز ڤأرڎیم صاحب هَچگه پَڅېن سأوُم اِدی تَمَرد چار ڤِیېن؟

¹²تَر خو چید سېت، وُزُم دِگه پیر سِڅ نه ڤأرڎیم ڤاگه سور کِنُم. حَتا اگه دِسگه چیز اِمکوْن څه ڤُڎجَت اِکنُر ښأبُم سور چوږج اَت صاحب ڎو پُڅُم سِڅَت

¹³آیا تَمه ڤأرڎېت صَبر کِنېت تا وٲڎ غُلٲ سېن؟ اِکِد اُمېڎ مانع از سور تَمه دِگه یېن قَتی نَسوْدا؟ نَی، رِزینېن، تَمه فأمېت اِدی اِکِد غَیر مُمکِن. خُداوَند مُخالِف مو اَت از اِکدی بابَتم تَمَرد لَپ مُتاسِف.»

¹⁴وٲڎېن ڤاگه سراواز دَرَو نیود سَت اَت عرفه خو خیښ بٲ چود اَت وَم قَتی پَناه بَخُڎای چود اَت تَر خو داد جای وِژاڤد. اَما روت از وَم جِدا نه سَت.

¹⁵نعومی تَر روت لوْد: «رِزین چِس، تو مِجأد ڤاگه تَر خو قَوم اَت خو خُڎای یېن خېز سَت. تو مِس وَم قَتی سه!»

¹⁶اَما روت تَر خو خیښ لوْد: «مو مَجبور مأکِن اِدی تو لأکُم، دِجأت هر جاه څه سأوی تو قَتی ته یَدُم اَت هر جاه ته څه رِسی تو قَتی ته رِسُم. تو قَوم، مو قَوم اَت تو خُڎای، مو خُڎای.

¹⁷خواهِښُم جای اِدی تو څه مَری، وُز مِس مَرُم اَت تو پَلِندی گوْر سأم. خُداوَند بَدتَرین جَزا مو ڎید، اگه لأکُم چیزی بَغَیر از میداو مو از تو جِدا کِښت.»

¹⁸دِجٲت نعومی وینت تَصمیم روت قَطعی اَت هَچَٿ نه بافت وَم گَرڎېنت تٲم سَخره نه سَت.

¹⁹تٲمېن ڤَرٿ تَر بَیت الحم تاید. وَختی تَرَمېن څه فِریپت فُکَٿ مَردُم وورڤ ڎاد اَت ږِنکېنېن از یَکدیگَر پېښڅت: «آیا یَم خُبَٿ نعومی نِستا؟»

²⁰نعومی وېڤَرد لوْد: «مو نعومی یعنی «خُشحال» مٲ لوْڤېت! مو ماره یعنی «څیښ» قیوېت؛ دِجأت خُڎای قادَر مُطلق مو زِنده‌گی څیښ چوږج.

²¹وَختی یِدی می جایُم تَرک څه چود صاحب فُک چیزُم ڤَد اَما خُداوَند مو خالی گَرڎېنت. چیز جأت مو نعومی لوْڤېت، شِچ دوْندَرد خُداوَند قادَر مُطلق خو پیڅ از مو گَرڎېنچ اَت می موصیبَت غُلٲ یی مو تی ڤوږج.»

²²وَختی نعومی اَت روتېن از موآب تَر بَیت الحم څه فِریپت، چوشچ ځاو ڤُد.