Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 1 Подшоҳон 2 Bible Online

1 Подшоҳон 2 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

1 Подшоҳон 2

¹Ва айёми фавти Довуд наздик омад, ва ӯ ба писари худ Сулаймон васият карда, гуфт:

²«Ман ба роҳи тамоми аҳли замин меравам, пас ту қавидил ва мард бош.

³Ва амри Худованд Худои худро ба ҷо оварда, бо роҳҳои Ӯ равона шав, фароизи Ӯ, аҳкоми Ӯ ва дастурҳои Ӯ ва шаҳодоти Ӯро, чунон ки дар Тавроти Мусо навишта шудааст, риоя намо, то дар ҳар коре ки мекунӣ ва ба ҳар ҷое ки рӯ меоварӣ, комьёб гардӣ,

⁴То ки Худованд каломи Худро, ки дар ҳаққи ман ба забон рондааст, ба ҷо оварад, яъне гуфтааст: „Агар писаронат роҳи худро риоя намуда, бо тамоми дили худ ва бо тамоми ҷони худ ба хузури Ман бо ростӣ рафтор кунанд, ба яқин касе аз насли ту аз болои тахти Исроил маҳв нахоҳад шуд“.

⁵Ва низ он чиро, ки Юоб ибни Саруё ба ман кард, яъне он чиро, ки ӯ дар ҳаққи ду сарлашкари Исроил, — дар ҳаққи Абнир ибни Нир ва Амосо ибни Ётар, — кард, ту медонӣ: ӯ онҳоро кушта, хуни ҷангро дар вақти сулҳ рехт, ва камарбандеро, ки ба камараш дошт, ва кафшеро, ки ба пойҳояш буд, ба хуни ҷанг олуда кард.

⁶Пас, бар тибқи ҳикмати худ амал намо, ва намон, ки мӯи сафедаш ба саломатӣ ба гӯр фурӯд ояд.

⁷Валекин ба писарони Барзилои ҷилъодӣ эҳсон намо, ва бигзор онҳо дар миёни касоне бошанд, ки дар сари суфраи ту хӯрок мехӯранд, зеро ки онҳо ба ман ҳамин тавр наздик шуда буданд, вақте ки аз дасти бародарат Абшолӯм рӯ ба гурез овардам.

⁸Ва инак, Шимъӣ ибни Ҷерои биньёминӣ, ки аз Баҳурим аст, назди ту мебошад, ва ӯ маро, дар рӯзе ки ба Маҳаноим мерафтам, бо дашномҳои сахт дашном дода буд; вале ӯ ба пешвози ман назди Урдун омад, ва ман барои ӯ ба Худованд қасам хӯрда гуфтам, ки „туро бо шамшер нахоҳам кушт“

⁹Ва алҳол ту ӯро бегуноҳ ҳисоб накун, зеро ки ту марди хирадманд ҳастӣ, ва медонӣ, ки ба ӯ чӣ коре бикунӣ, то ки мӯи сафедашро хунолуд гардонида ба гӯр фурӯд оварӣ».

¹⁰Ва Довуд бо падарони худ хобид, ва дар шаҳри Довуд дафн карда шуд.

¹¹Ва айёме ки Довуд бар Исроил подшоҳӣ кард, чил сол буд: дар Ҳебрӯн ҳафт сол подшоҳӣ кард, ва дар Ерусалим сию се сол подшоҳӣ кард.

¹²Ва Сулаймон бар тахти падараш Довуд нишаст, ва салтанати ӯ бағоят мустаҳкам гардид.

¹³Ва Адӯниё ибни Ҳаҷҷит назди Батшобаъ, модари Сулаймон, омад. Вай гуфт: «Оё ба саломатӣ омадаӣ?» Ва ӯ ҷавобан гуфт: «Ба саломатӣ».

¹⁴Ва ӯ гуфт: «Ба ту сухане дорам». Вай гуфт: «Бигӯ».

¹⁵Ва ӯ гуфт: «Ту медонӣ, ки салтанат ба ман тааллуқ дошт, ва тамоми Исроил рӯи худро сӯи ман нигаронида буданд, ки ман подшоҳ шавам; валекин салтанат аз ман рӯй гардонида, аз они бародарам шуд, зеро ки он аз ҷониби Худованд насиби ӯ гардидааст.

¹⁶Ва алҳол ман илтимосе аз ту дорам, хоҳиши маро рад накун». Вай ба ӯ гуфт: «Бигӯ».

¹⁷Ва ӯ гуфт: «Лутфан, ба подшоҳ Сулаймон бигӯ, — зеро ӯ хоҳиши туро рад нахоҳад кард, — ки Абишаги шунаммиро ба ман ба занӣ бидиҳад».

¹⁸Ва Батшобаъ гуфт: «Хуб шудааст; ман дар бораи ту ба подшоҳ сухан хоҳам гуфт».

¹⁹Ва Батшобаъ назди подшоҳ Сулаймон омад, то ки ба ӯ дар бораи Адӯниё сухан гӯяд. Ва подшоҳ ба пешвози вай бархоста, ба вай саҷда бурд, ва бар тахти худ нишаст. Барои модари подшоҳ низ тахте гузоштанд, ва вай аз тарафи рости ӯ нишаст,

²⁰Ва гуфт: «Як илтимоси хурде ман аз ту дорам, хоҳиши маро рад накун». Ва подшоҳ ба вай гуфт: «Бигӯ, эй модарам, зеро ки ман хоҳиши туро рад нахоҳам кард».

²¹Вай гуфт: «Изн бидеҳ, ки Абишаги шунаммиро ба бародарат Адӯниё ба занӣ бидиҳанд».

²²Ва подшоҳ Сулаймон ба модараш ҷавоб гардонида, гуфт: «Чаро ту Абишаги шунаммиро барои Адӯниё илтимос мекунӣ? Пас, салтанатро низ барои вай илтимос кун, ки вай бародари калонии ман аст, — ҳам барои вай, ҳам барои Абьётори коҳин ва ҳам барои Юоб ибни Саруё».

²³Ва подшоҳ Сулаймон ба Худованд қасам хӯрда, гуфт: «Худо ба ман чунин ва зиёда аз ин бикунад, агар Адӯниё ин суханро ба зарари ҷони худ нагуфта бошад!

²⁴Ва алҳол қасам ба ҳаёти Худованде ки маро мустаҳкам намуда ва бар тахти падарам Довуд нишонида ва хонае барои ман, чунон ки гуфта буд, барпо кардааст, — худи имрӯз Адӯниё бояд бимирад!»

²⁵Ва подшоҳ Сулаймон Баноё ибни Еҳӯёдоъро фиристод, ки вай ӯро зарба зад, ва ӯ мурд.

²⁶Ва подшоҳ ба Абьётори коҳин гуфт: «Ба киштзори худ ба Анотӯт бирав, зеро ту сазовори қатл ҳастӣ, вале имрӯз туро нахоҳам кушт, чунки ту сандуқи Худованди Парвардигорро ба хузури падарам Довуд бардоштаӣ, ва дар ҳамаи азиятҳои падарам азият кашидаӣ».

²⁷Ва Сулаймон Абьёторро аз каҳонати Худованд бадар ронд, то каломи Худовандро, ки дар ҳаққи хонадони Элӣ дар Шилӯ гуфта буд, ба амал оварад.

²⁸Овозаи ин ба гӯши Юоб расид, — дар сурате ки Юоб ба тарафи Адӯниё моил шуда буд, вале ба тарафи Абшолӯм моил нашуда буд, — ва Юоб ба хаймаи Худованд гурехта, шохҳои курбонгоҳро гирифт.

²⁹Ва ба подшоҳ Сулаймон хабар расониданд, ки Юоб ба хаймаи Худованд гурехтааст, ва инак назди курбонгоҳ мебошад. Ва Сулаймон Баноё ибни Ехӯёдоъро фиристода, гуфт: «Рафта, ӯро зарба зан».

³⁰Ва Баноё назди хаймаи Худованд омада, ба ӯ гуфт: «Подшоҳ чунин гуфт: „Баро!“» Ва ӯ гуфт: «Не, балки дар ин ҷо мехоҳам бимирам». Ва Баноё ба подшоҳ хабар расонида, гуфт: «Юоб чунин сухан ронд, ва ба ман чунин ҷавоб дод».

³¹Ва подшоҳ ба вай гуфт: «Аз рӯи гуфтаи ӯ амал намо, ва ӯро зарба зада, дафн кун, ва хуни ноҳаққеро, ки Юоб рехта буд, аз ман ва аз хонадони падарам дур соз.

³²Ва бигзор Худованд хуни ӯро бар сари худи ӯ баргардонад, барои он ки ӯ ба ду шахсе ки аз ӯ одилтар ва некӯтар буданд, зарба расонида, онҳоро бо шамшер кушт, ва падарам Довуд аз ин бехабар буд, яъне: Абнир ибни Нирро, ки сарлашкари Исроил буд, ва Амосо ибни Ётарро, ки сарлашкари Яҳудо буд;

³³Ва бигзор хуни онҳо бар сари Юоб ва бар сари насли ӯ ба сурати абадӣ баргардад, вале барои Довуд ва наслаш ва хонадонаш ва тахташ осоиштагӣ аз ҷониби Худованд то абад бошад!»

³⁴Ва Баноё ибни Ехӯёдоъ баромада, ӯро зарба зад, ва ӯро кушт; ва ӯ дар хонааш, ки дар биёбон буд, дафн карда шуд.

³⁵Ва подшоҳ Баноё ибни Еҳӯёдоъро ба ҷои ӯ бар лашкар таъин кард; ва подшоҳ Содӯқи коҳинро ба ҷои Абьётор таъин намуд.

³⁶Ва подшоҳ фиристода, Шимъиро даъват намуд ва ба ӯ гуфт: «Барои худ хонае дар Ерусалим бино карда, дар он ҷо сокин шав, ва аз он ҷо ба ҳеҷ тараф берун нарав.

³⁷Ва дар рӯзе ки ту берун рафта, аз наҳри Қидрӯн бигзарӣ, яқинан бидон, ки хоҳӣ мурд, ва хунат бар сари худат хоҳад буд».

³⁸Ва Шимъӣ ба подшоҳ гуфт: «Ин сухан хуб аст; чунон ки оғоям подшоҳ гуфтааст, бандаат ончунон амал хоҳад кард». Ва Шимъӣ айёми зиёде дар Ерусалим иқомат намуд.

³⁹Вале баъд аз гузаштани се сол чунин воқеъ шуд, ки ду навкари Шимъӣ назди Окиш ибни Маако, подшоҳи Ҷат, гурехтанд; ва ба Шимъӣ хабар дода, гуфтанд: «Инак, навкаронат дар Ҷат мебошанд».

⁴⁰Ва Шимъӣ бархоста, харашро зин кард, ва ба Ҷат назди Окиш рафт, то ки навкаронашро ҷустуҷӯ намояд, ва Шимъӣ рафта, навкаронашро аз Ҷат овард.

⁴¹Ва ба Сулаймон хабар расид, ки Шимъӣ аз Ерусалим ба Ҷат рафтааст, ва баргаштааст.

⁴²Ва подшоҳ фиристода, Шимъиро даъват намуд, ва ба вай гуфт: «Туро, охир, ба Худованд қасам додам, ва туро огоҳ намуда, гуфтам: „Дар рӯзе ки берун рафта, ба ягон тараф равона шавӣ, бидон, ки яқинан хоҳӣ мурд“. Ва ту ба ман гуфтӣ: „Ин сухан, ки шунидам, хуб аст“.

⁴³Пас, чаро қасами Худованд ва амреро, ки ба ту фармудам, риоя накардӣ?»

⁴⁴Ва подшоҳ ба Шимъӣ гуфт: «Тамоми бадиеро, ки дар ҳаққи падарам Довуд кардаӣ, ту медонӣ, ва дилат аз он хабар дорад; ва Худованд он бадии туро ба сарат баргардонидааст.

⁴⁵Ва подшоҳ Сулаймон муборак хоҳад буд, ва тахти Довуд ба ҳузури Худованд то абад устувор хоҳад монд».

⁴⁶Ва подшоҳ ба Баноё ибни Еҳӯёдоъ амр фармуд, ва ӯ берун рафта, варо зарба зад, ва вай мурд. Ва салтанат дар дасти Сулаймон мустаҳкам гардид.