Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 1 Подшоҳон 22 Bible Online

1 Подшоҳон 22 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

1 Подшоҳон 22

¹Ва се сол умр ба сар бурданд, бе он ки дар миёни Арам ва Исроил ҷанг бошад.

²Ва дар соли сеюм чунин воқеъ шуд, ки Еҳӯшофот, подшоҳи Яҳудо, назди подшоҳи Исроил фурӯд омад.

³Ва подшоҳи Исроил ба навкарони худ гуфт: «Оё медонед, ки Ромӯт‐Ҷилъод аз они мост? Ва мо аз гирифтани он аз дасти подшоҳи Арам худдорӣ намуда, хомӯш мондаем».

⁴Ва ӯ ба Еҳӯшофот гуфт: «Оё бо ман ба ҷанги зидди Ромӯт‐Ҷилъод меравӣ?» Ва Еҳӯшофот ба подшоҳи Исроил гуфт: «Ман мисли ту ҳастам, қавми ман мисли қавми ту, аспони ман мисли аспони ту».

⁵Ва Еҳӯшофот ба подшоҳи Исроил гуфт: «Лутфан, ту имрӯз каломи Худовандро бипурс».

⁶Ва подшоҳи Исроил анбиёро, ки тақрибан чорсад нафар буданд, ҷамъ карда, ба онҳо гуфт: «Оё ба ҷанги зидди Ромӯт‐Ҷилъод биравам, ё ки худро боздорам?» Ва онҳо гуфтанд: «Бирав, ва Худованд онро ба дасти подшоҳ хоҳад супурд».

⁷Ва Еҳӯшофот гуфт: «Оё дар ин ҷо боз набии Худованд нест, то ки аз вай бипурсем?»

⁸Ва подшоҳи Исроил ба Еҳӯшофот гуфт: «Боз як мард ҳаст, ки ба воситаи вай аз Худованд пурсидан мумкин аст, вале ман аз вай нафрат дорам, зеро ки вай дар ҳаққи ман ба хубӣ нубувват намекунад, балки ба бадӣ; вай Микойҳу ибни Йимла аст». Ва Еҳӯшофот гуфт: «Подшоҳ чунин нагӯяд».

⁹Ва подшоҳи Исроил як хоҷасарои худро хонда, гуфт: «Микойҳу ибни Йимларо ба зудӣ биёр».

¹⁰Ва подшоҳи Исроил ва Еҳӯшофот, подшоҳи Яҳудо, ҳар яке либосҳои худро пӯшида, бар тахти худ дар майдони даҳани дарвозаи Сомария нишаста буданд, ва тамоми анбиё ба ҳузури онҳо нубувват мекарданд.

¹¹Ва Сидқиё ибни Канъона шохҳои оҳанин барои худ сохта, гуфт: «Худованд чунин мегӯяд: „Арамиёнро бо инҳо шох хоҳӣ зад, то ки тамоман маҳв шаванд“».

¹²Ва тамоми анбиё ҳамин тавр нубувват карда, мегуфтанд: «Ба Ромӯт‐Ҷилъод бирав, ва комьёб шав, чунки Худованд онро ба дасти подшоҳ хоҳад супурд».

¹³Ва қосиде ки барои хондани Микойҳу рафта буд, ба вай сухан ронда, гуфт: «Инак, анбиё бо як овоз суханони хуб дар ҳаққи подшоҳ мегӯянд; бигзор сухани ту низ мисли сухани яке аз онҳо бошад, яъне ту ҳам сухани хуб бигӯй».

¹⁴Ва Микойҳу гуфт: «Қасам ба ҳаёти Худованд, ки он чи Худованд ба ман бигӯяд, ҳамонро хоҳам гуфт».

¹⁵Ва ӯ назди подшоҳ омад, ва подшоҳ ба ӯ гуфт: «Эй Микойҳу, оё ба ҷанги зидди Ромӯт‐Ҷилъод биравем, ё ки худро боздорем?» Ва ӯ ба вай гуфт: «Ба Ромӯт‐Ҷилъод бирав ва комьёб шав, чунки Худованд онро ба дасти подшоҳ хоҳад супурд».

¹⁶Ва подшоҳ ба ӯ гуфт: «Чанд маротиба ман туро қасам бидиҳам, ки ба исми Худованд, ғайр аз он чи рост аст, ба ман нагӯӣ?»

¹⁷Ва ӯ гуфт: «Тамоми Исроилро мисли рамае ки чӯпон надорад, бар кӯҳҳо пароканда дидам. Ва Худованд гуфт: „Инҳо соҳиб надоранд, пас бигзор ҳар яке ба хонаи худ ба саломатӣ баргарданд“».

¹⁸Ва подшоҳи Исроил ба Еҳӯшофот гуфт: «Оё ба ту нагуфтам, ки вай дар ҳаққи ман ба хубӣ нубувват намекунад, балки ба бадӣ?»

¹⁹Ва ӯ гуфт: «Пас каломи Худовандро бишнав: ман Худовандро бар тахти Худ нишаста дидам, ва тамоми лашкари осмон назди Ӯ аз тарафи рост ва аз тарафи чап истода буданд.

²⁰Ва Худованд гуфт: „Кист, ки Аҳъобро розӣ кунад, то ки вай ба Ромӯт‐Ҷилъод рафта фурӯ ғалтад?“ Ва яке ин тавр гуфт, ва дигаре он тавр гуфт.

²¹Ва рӯҳе берун омада, ба ҳузури Худованд истод ва гуфт: „Ман ӯро розӣ мекунам“. Ва Худованд ба вай гуфт: „Чӣ гуна?“

²²Вай гуфт: „Ман берун омада, рӯҳи козибе дар даҳони тамоми анбиёи ӯ мегардам“. Ва Ӯ гуфт: „Ту розӣ хоҳӣ кард ва низ муваффақият хоҳӣ ёфт; пас берун омада, чунин амал намо“.

²³Ва инак, алҳол Худованд рӯҳи козибе дар даҳони тамоми ин анбиёи ту гузоштааст; вале Худованд дар ҳаққи ту сухани бад гуфтааст».

²⁴Ва Сидқиё ибни Канъона наздик омада, Микойҳуро торсакӣ зад ва гуфт: «Бо кадом роҳ Рӯҳи Худованд аз ман убур кардааст, то ки бо ту сухан гӯяд?»

²⁵Ва Микойҳу гуфт: «Инак, дар он рӯзе ки ту ба ҳуҷраи дохилӣ даромада пинҳон шавӣ, инро хоҳӣ дид».

²⁶Ва подшоҳи Исроил гуфт: «Микойҳуро бигир, ва ӯро назди Амӯн, ҳокими шаҳр, ва Йӯош, писари подшоҳ, баргардон

²⁷Ва бигӯй: „Подшоҳ чунин мегӯяд: инро дар зиндон биандозед, ва нони кам ва оби кам варо бихӯронед, то даме ки ман ба саломатӣ баргардам“».

²⁸Ва Микойҳу гуфт: «Агар ту ба саломатӣ баргардӣ, Худованд ба воситаи ман сухан нагуфта бошад». Ва гуфт: «Бишнавед, ҳамаи қавмҳо!»

²⁹Ва подшоҳи Исроил ва Еҳӯшофот, подшоҳи Яҳудо, ба Ромӯт‐Ҷилъод рафтанд.

³⁰Ва подшоҳи Исроил ба Еҳӯшофот гуфт: «Ман либоси дигар пӯшида, ба ҷанг медароям, валекин ту либоси худро бипӯш». Ва подшоҳи Исроил либоси дигар пӯшида, ба ҷанг даромад.

³¹Ва подшоҳи Арам ба сардорони аробаҳояш, ки сию ду нафар буданд, амр фармуда, гуфт: «На бо хурде ва на бо калоне, балки танҳо бо подшоҳи Исроил ҷанг кунед».

³²Ва ҳангоме ки сардорони аробаҳо Еҳӯшофотро диданд, гуфтанд: «Яқинан, подшоҳи Исроил ҳамин аст». Ва давиданд, то ки бо ӯ чанг кунанд. Ва Еҳӯшофот фарьёд зад.

³³Ва чун сардорони аробаҳо диданд, ки ӯ подшоҳи Исроил нест, аз ӯ дур шуданд.

³⁴Ва касе зеҳи камонашро тасодуфан кашида, подшоҳи Исроилро аз миёни кӯкҳои ҷавшанаш зад; ва ӯ ба аробакаши худ гуфт: «Ҷилавро гардонида, маро аз майдони ҷанг берун барор, зеро ки захмӣ шудаам».

³⁵Ва дар он рӯз ҷанг авҷ гирифт, ва подшоҳро дар аробааш дар рӯ ба рӯи арамиён ба по хезонида нигоҳ медоштанд; ва бегоҳирӯзӣ ӯ мурд, ва хуни ҷароҳаташ ба даруни ароба рехт.

³⁶Ва дар вақти ғуруби офтоб дар лашкаргоҳ бонг зада, гуфтанд: «Ҳар кас ба шаҳри худ ва ҳар кас ба сарзамини худ биравад!»

³⁷Ва подшоҳ мурд, ва ӯро ба Сомария оварданд; ва подшоҳро дар Сомария дафн карданд.

³⁸Ва аробаро дар ҳавзи Сомария, дар ҷое ки фоҳишагон ғусл мекарданд, шустанд, ва сагон хунашро лесиданд, бар тибқи каломе ки Худованд гуфта буд.

³⁹Ва бақияи аъмоли Аҳъоб, ва ҳар чи ӯ кард, ва хонаи оҷе ки ӯ бино намуд, ва ҳамаи шаҳрҳое ки ӯ бино намуд, дар китоби вақоеъномаи подшоҳони Исроил навишта шудааст.

⁴⁰Ва Аҳъоб бо падарони худ хобид, ва писараш Аҳазьё ба ҷои ӯ подшоҳ шуд.

⁴¹Ва Еҳӯшофот ибни Осо дар соли чоруми Аҳъоб, подшоҳи Исроил, бар Яҳудо подшоҳ шуд.

⁴²Еҳӯшофот дар вақти подшоҳ шуданаш сию панҷсола буд, ва бисту панҷ сол дар Ерусалим подшоҳӣ кард; ва номи модараш Азубо бинти Шилҳӣ буд.

⁴³Ва ӯ аз ҳар чиҳат бо роҳи падараш Осо рафтор менамуд, аз он дур нашуда, он чиро, ки дар назари Худованд рост аст, ба амал меовард. Аммо баландиҳо барҳам дода нашуд: кавм ҳанӯз бар баландиҳо қурбонӣ мекарданд ва бухур месӯзониданд.

⁴⁴Ва Еҳӯшофот бо подшоҳи Исроил сулҳ баст.

⁴⁵Ва бақияи аъмоли Еҳӯшофот, ва корнамоие ки ӯ кард, ва ҷангҳое ки ӯ бурд, дар китоби вақоеъномаи подшоҳони Яҳудо навишта шудааст.

⁴⁶Ва бақияи ливотагаронро, ки дар айёми падараш Осо боқӣ монда буданд, аз рӯи замин маҳв кард.

⁴⁷Ва дар Адӯм подшоҳе набуд, балки волие аз ҷониби подшоҳ буд.

⁴⁸Еҳӯшофот киштиҳои таршишӣ сохт, то ки барои овардани тилло ба Ӯфир биравад, вале нарафт, зеро ки киштиҳо дар Эсйӯн‐Ҷобар шикаст.

⁴⁹Он гоҳ Аҳазьё ибни Аҳъоб ба Еҳӯшофот гуфт: «Бигзор навкарони ман бо навкарони ту дар киштиҳо бираванд». Вале Еҳӯшофот розӣ нашуд.

⁵⁰Ва Еҳӯшофот бо падарони худ хобид, ва бо падарони худ дар шаҳри падараш Довуд дафн карда шуд. Ва писараш Еҳӯром ба ҷои ӯ подшоҳ шуд.

⁵¹Аҳазьё ибни Аҳъоб дар соли ҳабдаҳуми Еҳӯшофот, подшоҳи Яҳудо, бар Исроил дар Сомария подшоҳ шуд, ва ду сол бар Исроил подшоҳӣ кард.

⁵²Ва он чи дар назари Худованд бад буд, ба амал меовард; ва бо роҳи падараш ва модараш ва бо роҳи Ёробъом ибни Набот, ки Исроилро гирифтори гуноҳ гардонида буд, рафтор менамуд,

⁵³Ва Баалро ибодат карда, ба вай саҷда мебурд; ва бо ҳар коре ки падараш карда буд, Худованд Худои Исроилро ба ғазаб овард.