Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Хуруҷ 14 Bible Online

Хуруҷ 14 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Хуруҷ 14

¹Ва Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:

²«Ба банӣ‐Исроил бигӯ, ки тоб хӯрда, пеши Фӣ‐Ҳаҳирӯт, дар миёни Миҷдӯл ва баҳр, пеши Баал‐Сафӯн ӯрду зананд; дар рӯ ба рӯи он назди баҳр ӯрду занед.

³Ва фиръавн дар бораи банӣ‐Исроил хоҳад гуфт: „Онҳо дар ин замин саргум шудаанд, биёбон онҳоро бандубаст кардааст“.

⁴Ва Ман дили фиръавнро сахт хоҳам кард, то ки вай онҳоро таъқиб намояд, ва ҷалоли Худро ба воситаи фиръавн ва тамоми лашкараш зоҳир хоҳам сохт, то мисриён бидонанд, ки Ман Худованд ҳастам». Ва чунин карданд.

⁵Ва ба подшоҳи Миср хабар расид, ки қавм рӯ ба гурез овардаанд; ва дили фиръавн ва навкаронаш нисбат ба қавм дигаргун шуд, ва онҳо гуфтанд: «Ин чӣ кор аст, ки мо кардем? Чаро банӣ‐Исроилро равона кардем, то ки дигар барои мо меҳнат накунанд?»

⁶Ва аробаи худро тайёр кард, ва қавми худро бо худ гирифт.

⁷Ва шашсад аробаи гузинро гирифт, ва ҳамаи аробаҳои Мисрро, ки бар ҳамаашон саркардаҳо буданд.

⁸Ва Худованд дили фиръавн, подшоҳи Мисрро сахт кард, ва вай банӣ‐Исроилро таъқиб намуд; ва банӣ‐Исроил бо дасти баланд мерафтанд.

⁹Ва мисриён бо ҳамаи аспон ва аробаҳои фиръавн ва саворонаш ва лашкараш онҳоро таъқиб намуда, ба онҳо расида гирифтанд, дар сурате ки онҳо назди баҳр, дар Фӣ‐Ҳаҳирӯт, пеши Баал‐Сафӯн ӯрду зада буданд.

¹⁰Ва фиръавн наздик омад, ва банӣ‐Исроил чашмони худро боло карда диданд, ки инак, мисриён аз қафои онҳо меоянд, ва бағоят ҳаросон шуданд; ва банӣ‐Исроил сӯи Худованд нола карданд.

¹¹Ва ба Мусо гуфтанд: «Оё дар Миср қабрҳо набуд, ки моро овардӣ, то дар биёбон бимирем? Ин чист ба мо кардӣ, ки моро аз Миср берун овардӣ?

¹²Ин, охир, ҳамон чизест, ки мо ба ту дар Миср сухан ронда, гуфта будем: „Моро бимон, то ки барои мисриён меҳнат кунем“. Зеро меҳнати мисриён барои мо беҳтар аст аз он ки дар биёбон бимирем».

¹³Ва Мусо ба қавм гуфт: «Ҳаросон нашавед! Биистед ва наҷоти Худовандро бубинед, ки онро Ӯ имрӯз барои шумо ба амал хоҳад овард; зеро мисриёнро, ки имрӯз дидаед, дигар ҳаргиз нахоҳед дид.

¹⁴Худованд барои шумо ҷанг хоҳад кард, ва шумо хомӯш бошед».

¹⁵Ва Худованд ба Мусо гуфт: «Чаро сӯи Ман нола мекунӣ? Ба банӣ‐Исроил бигӯ, ки равона шаванд.

¹⁶Ва ту асои худро баланд бардор, ва дасти худро бар баҳр дароз карда, онро аз ҳам чудо кун, то ки банӣ‐Исроил андаруни баҳр бар хушкӣ бигзаранд.

¹⁷Ва Ман, инак, дили мисриёнро сахт мекунам, то ки аз қафои онҳо бираванд; ва ҷалоли Худро ба воситаи фиръавн ва тамоми лашкараш, ба воситаи аробаҳо ва саворонаш зоҳир хоҳам сохт,

¹⁸Ва мисриён хоҳанд донист, ки Ман Худованд ҳастам, вақте ки ҷалоли Худро ба воситаи фиръавн, ба воситаи аробаҳо ва саворонаш зоҳир созам».

¹⁹Ва фариштаи Худо, ки пешопеши ӯрдуи Исроил мерафт, ба ҳаракат омада, аз қафои онҳо равона шуд; ва сутуни абр аз пеши онҳо ҳаракат карда, дар қафояшон истод;

²⁰Ва дар миёни ӯрдуи мисриён ва ӯрдуи исроилиён ҷойгир шуда, барои он ӯрду абр ва торикӣ гардид, ва барои ин ӯрду шабро равшан кард, ва тамоми шаб онҳо ба якдигар наздик нашуданд.

²¹Ва Мусо дасти худро бар баҳр дароз кард, ва Худованд баҳрро бо боди шарқии сахте тамоми шаб ба ҳаракат даровард, ва баҳрро хушк гардонид, ва обҳо аз ҳам ҷудо шуд.

²²Ва банӣ‐Исроил андаруни баҳр бар хушкӣ равона шуданд, ва обҳо барои онҳо аз тарафи рост ва аз тарафи чап девор буд.

²³Ва мисриён бо ҳамаи аспони фиръавн, бо аробаҳо ва саворонаш, таъқибкунон аз қафои онҳо андаруни баҳр даромаданд.

²⁴Ва дар поси саҳарӣ чунин воқеъ шуд, ки Худованд аз даруни сутуни оташ ва абр бар ӯрдуи мисриён назар андохт, ва ӯрдуи мисриёнро ба изтироб овард.

²⁵Ва чархҳои аробаҳошонро баровард, ба тавре ки онҳо базӯр ҳаракат мекарданд. Ва мисриён гуфтанд: «Аз пеши исроилиён бигрезем, зеро ки Худованд барои онҳо бо мисриён ҷанг мекунад».

²⁶Ва Худованд ба Мусо гуфт: «Дасти худро бар баҳр дароз кун, то ки обҳо бар мисриён, ба аробаҳо ва саворони онҳо баргардад».

²⁷Ва Мусо дасти худро бар баҳр дароз кард, ва баҳр ҳангоми дамидани субҳ ба маҷрои худ баргашт, ва мисриён ба пешвози он медавиданд; ва Худованд мисриёнро андаруни баҳр вожгун сохт.

²⁸Ва обҳо баргашта, аробаҳо ва саворон ва тамоми лашкари фиръавнро, ки аз қафои онҳо дар баҳр меомаданд, пӯшонид; аз онҳо як нафар ҳам боқӣ намонд.

²⁹Ва банӣ‐Исроил андаруни баҳр бар хушкӣ равона шуданд, ва обҳо барояшон аз тарафи рост ва аз тарафи чап девор буд.

³⁰Ва Худованд дар он рӯз Исроилро аз дасти мисриён раҳо кард; ва исроилиён мисриёнро дар соҳили баҳр мурда диданд.

³¹Ва чун исроилиён он қудрати бузургро, ки Худованд бар мисриён зоҳир сохт, диданд, қавм аз Худованд тарсиданд, ва ба Худованд ва ба бандаи Ӯ Мусо имон оварданд.