Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Хуруҷ 16 Bible Online

Хуруҷ 16 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Хуруҷ 16

¹Ва аз Элим равона шуданд, ва тамоми ҷамоати банӣ‐Исроил дар рӯзи понздаҳуми моҳи дуюм, баъд аз берун омаданашон аз замини Миср, ба биёбони Син, ки дар миёни Элим ва Сино воқеъ аст, расиданд.

²Ва тамоми ҷамоати банӣ‐Исроил дар биёбон аз Мусо ва Ҳорун шикоят карданд.

³Ва банӣ‐Исроил ба онҳо гуфтанд: «Кошки аз дасти Худованд дар замини Миср мемурдем, вақте ки назди деги гӯшт менишастем ва серона нон мехӯрдем! Зеро ки моро ба ин биёбон берун овардед, то ки тамоми ин ҷамоатро аз гуруснагӣ бикушед».

⁴Ва Худованд ба Мусо гуфт: «Инак, Ман барои шумо нон аз осмон меборонам, ва бигзор қавм берун омада, ризқи ҳаррӯзаро ҷамъ кунанд, то онҳоро имтиҳон намоям, ки оё мувофиқи шариати Ман рафтор мекунанд, ё не.

⁵Ва дар рӯзи шашум чунин воқеъ хоҳад шуд, ки дар вақти тайёр кардани он чи чида овардаанд, назар ба миқдоре ки ҳар рӯз мечиданд, дучандон хоҳад буд».

⁶Ва Мусо ва Ҳорун ба тамоми банӣ‐Исроил гуфтанд: «Шомгоҳон хоҳед донист, ки Худованд шуморо аз замини Миср берун овардааст;

⁷Ва бомдодон ҷалоли Худовандро хоҳед дид, зеро ки Ӯ шикоятеро, ки шумо аз Худованд кардаед, шунидааст; ва мо чистем, ки аз мо шикоят мекунед?»

⁸Ва Мусо гуфт: «Пас, Худованд барои шумо шомгоҳон гӯшт хоҳад дод, то ки бихӯред, ва бомдодон нони серона; зеро Худованд шикоятҳои шуморо, ки аз Ӯ кардаед, шунидааст; ва мо чистем? Шикоятҳои шумо на аз мо, балки аз Худованд аст».

⁹Ва Мусо ба Ҳорун гуфт: «Ба тамоми ҷамоати банӣ‐Исроил бигӯ: „Ба ҳузури Худованд наздик оед, зеро ки Ӯ шикоятҳои шуморо шунидааст“».

¹⁰Ва чунин вокеъ шуд, ки чун Ҳорун ба тамоми ҷамоати банӣ‐Исроил сухан меронд, онҳо сӯи биёбон рӯй гардониданд, ва инак, ҷалоли Худованд дар абр зоҳир шуд.

¹¹Ва Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:

¹²«Ман шикоятҳои банӣ‐Исроилро шунидаам; ба онҳо сухан ронда, бигӯ: „Шомгоҳон гӯшт хоҳед хӯрд, ва бомдодон аз нон сер хоҳед шуд; ва хоҳед донист, ки Ман Худованд Худои шумо ҳастам“».

¹³Ва шомгоҳон чунин вокеъ шуд, ки бедонаҳо пайдо шуда, ӯрдугоҳро пӯшонид; ва бомдодон як қабат шабнам гирдогирди ӯрдугоҳ нишаст.

¹⁴Ва ҳангоме ки қабати шабнам нопадид шуд, инак, бар рӯи биёбон чизи резаи лӯнда‐лӯндае, резгие мисли яхча бар замин хобидааст.

¹⁵Ва банӣ‐Исроил онро диданд, ва ба якдигар гуфтанд: «Ин чист?» Зеро намедонистанд, ки он чист. Ва Мусо ба онҳо гуфт: «Ин нон аст, ки Худованд ба шумо додааст, то ки бихӯред.

¹⁶Ин аст амре ки Худованд фармудааст: ҳар кас аз он ба андозаи хӯрданаш бигирад, яъне як ӯмар барои ҳар сар, мувофиқи шумораи нуфуси шумо; ҳар яке барои касоне ки дар хаймаи вай ҳастанд, бигиред».

¹⁷Ва банӣ‐Исроил чунин карданд, ва баъзе бисьёр ва баъзе кам чида гирифтанд.

¹⁸Ва ҳангоме ки бо ӯмар чен карданд, он ки бисьёр чида буд, зиёдатӣ надошт, ва он ки кам чида буд, камӣ надошт: ҳар яке ба андозаи хӯрданаш чида буд.

¹⁹Ва Мусо ба онҳо гуфт: «Касе аз он то субҳ боқӣ нагузорад».

²⁰Вале онҳо ба Мусо гӯш надоданд, ва баъзе касон аз он то субҳ боқӣ гузоштанд, ва он кирм карда, бӯй гирифт; ва Мусо бар онҳо хашмгин шуд.

²¹Ва онро ҳар субҳ, ҳар яке ба андозаи хӯрдани худ, мечиданд; ва ҳамин ки офтоб гарм мекард, вай об мешуд.

²²Ва чунин воқеъ шуд, ки дар рӯзи шашум дучандон нон чиданд, яъне ду ӯмар барои ҳар одам; ва ҳамаи сардорони ҷамоат омада, ба Мусо хабар доданд.

²³Ва ӯ ба онҳо гуфт: «Ин аст он чи Худованд гуфтааст: фардо оромӣ, шанбеи муқаддаси Худованд аст, он чи пухтан хоҳед — бипазед, ва он чи ҷӯшонидан хоҳед — биҷӯшонед, ва ҳар он чи зиёдатӣ кунад, барои худ саришта карда то субҳ нигоҳ доред».

²⁴Ва онро то субҳ нигоҳ доштанд, чунон ки Мусо амр фармуда буд; ва он бӯй нагирифт, ва кирм ҳам дар он пайдо нашуд.

²⁵Ва Мусо гуфт: «Имрӯз онро бихӯред, зеро ки имрӯз шанбеи Худованд аст; имрӯз онро дар саҳро нахоҳед ёфт.

²⁶Шаш рӯз онро бичинед, ва рӯзи ҳафтум шанбест; он дар ин рӯз нахоҳад буд».

²⁷Ва чунин воқеъ шуд, ки баъзе аз қавм барои чидан баромаданд, вале наёфтанд.

²⁸Ва Худованд ба Мусо гуфт: «То ба кай аз риоя кардани аҳком ва дастуроти Ман гардан мекашед?

²⁹Бубинед, ки Худованд шанберо ба шумо бахшидааст, бинобар ин Ӯ дар рӯзи шашум нони дурӯзаро ба шумо медиҳад; пас, ҳар яке дар ҷои худ биншинед, ҳеҷ кас дар рӯзи ҳафтум аз маконаш берун наравад!»

³⁰Ва қавм дар рӯзи ҳафтум ором гирифтанд.

³¹Ва хонадони Исроил онро манн номиданд; ва он ба тухми кашниҷ монанд буда, ранги сафед дошт, ва таъмаш мисли кулчаи асалин буд.

³²Ва Мусо гуфт: «Ин аст амре ки Худованд фармудааст: „Ӯмаре аз он пур кунед, барои он ки дар наслҳои шумо нигоҳ дошта шавад, то нонеро бубинанд, ки дар биёбон шуморо аз он хӯронида будам, вақте ки шуморо аз замини Миср берун овардам“».

³³Ва Мусо ба Ҳорун гуфт: «Зарфе бигир, ва ӯмари пур аз маннро дар он бимон, ва онро ба хузури Худованд бигузор, то ки барои наслҳои шумо нигоҳ дошта шавад».

³⁴Чунон ки Худованд ба Мусо амр фармуд, ончунон Ҳорун онро пеши алвоҳи шаҳодат гузошт, то ки нигоҳ дошта шавад.

³⁵Ва банӣ‐Исроил чил сол манн хӯрданд, то вақте ки ба замини маскун расиданд, яъне то вақте ки ба ҳудуди замини Канъон қадам монданд, манн хӯрданд.

³⁶Ва ӯмар даҳьяки эфа мебошад.