Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Айюб 33 Bible Online

Айюб 33 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Айюб 33

¹Ва акнун, эй Айюб, суханони маро бишнав ва ба ҳамаи гуфтаҳоям гӯш андоз.

²Инак, лабҳои худро кушодам: забонам дар даҳонам сухан меронад.

³Суханонам ифодаи дили софи ман аст, ва лабҳоям дониши холисро баён мекунад.

⁴Рӯҳи Худо маро ба вуҷуд овардааст, ва нафаси Қодир ба ман ҳаёт бахшидааст.

⁵Агар тавонӣ, ба ман ҷавоб гардон: пеши ман ба мунозира ҳозир шав.

⁶Инак, ман нисбат ба Худо мисли ту ҳастам: ман низ аз гил сиришта шудаам.

⁷Инак, бими ман туро дар даҳшат нахоҳад андохт, ва фишори ман бар ту гарон нахоҳад омад.

⁸Ба яқин, ту дар гӯши ман сухан рондӣ, ва ман садои каломатро шунидам:

⁹„Ман пок ҳастам ва бе маъсият; ман айбе надорам, ва гуноҳе дар ман нест;

¹⁰Инак, Ӯ баҳонаҳо бар ман меҷӯяд, маро душмани Худ ҳисоб мекунад,

¹¹Пойҳоямро дар ишкел меандозад, ҳамаи роҳҳои маро мепояд“.

¹²Ана дар ҳамин хусус ба ту ҷавоб мегардонам, ки ҳақ ба ҷониби ту нест, чунки Худо аз инсон бузургтар аст.

¹³Чаро ба Ӯ даъво мекунӣ, ки аз тамоми аъмоли Худ ҳисобот намедиҳад?

¹⁴Зеро ки Худо ба як тарз сухан меронад, ва ба тарзи дуюм, агар ба он суханаш сарфаҳм нараванд:

¹⁵Дар хоб, дар рӯъёи шаб, вақте ки одамонро хоб зер мекунад; вақте ки бар бистар ғанабашон мебарад.

¹⁶Он гоҳ Ӯ гӯши одамонро мекушояд ва панд дода, бар онҳо асаре мегузорад,

¹⁷То ки одамизодро аз амали бад дур кунад, ва ғурурро аз мард пинҳон дорад.

¹⁸Ҷони варо Ӯ аз гӯр маҳфуз медорад, ва ҳаёти варо аз нобуд шудан ба дами шамшер.

¹⁹Ё ки вай болои бистари худ аз дарде азият мекашад, ва изтироби устухонҳояш пурзӯр аст,

²⁰Ва ҳаёти вай аз нон нафрат дорад, ва ҷони вай аз хӯроки лазиз.

²¹Ҷисми вай барбод меравад, ба тавре ки дида намешавад, ва устухонҳояш, ки ноаён буд, барҷаста мебарояд.

²²Ва ҷони вай ба гӯр наздик мешавад, ва ҳаёташ ба малакулмавт.

²³Агар барои вай фариштае, як ҳимоятгаре аз байни ҳазор бошад, то ки росткории одамро баён намояд, —

²⁴Дар он сурат Ӯ ба вай раҳм карда, ба он фаришта хоҳад гуфт: „Варо аз фурӯд омадан ба гӯр раҳо намо; Ман кафорате пайдо кардаам“.

²⁵Ҷисми вай бештар аз ҷавониаш тароват хоҳад гирифт: вай ба айёми наврасии худ хоҳад баргашт.

²⁶Ба ҳузури Худо дуо хоҳад гуфт, ва он мустаҷоб хоҳад шуд, ва рӯи Ӯро бо шодӣ хоҳад дид, ва Ӯ ба инсон адолати варо хоҳад баргардонид.

²⁷Вай ба мардум рӯ оварда, хоҳад гуфт: „Гуноҳ кардам ва роҳи ростро каҷ кардам, ва сазои ман дода нашуд;

²⁸Ҷони маро аз фурӯд омадан ба гӯр Ӯ раҳо намуд, ва ҳаёти ман аз нур баҳра мебарад“.

²⁹Инак, ҳамаи ин чизҳоро Худо бо мард ду‐се дафъа ба амал меоварад,

³⁰То ки ҷони варо аз гӯр баргардонад ва бо нури ҳаёт мунаввар созад.

³¹Диққат намо, эй Айюб, маро бишнав; хомӯш нишин, ва ман сухан хоҳам ронд.

³²Агар сухане дошта бошӣ, ба ман ҷавоб гардон; бигӯ, зеро мехоҳам, ки адолати худро исбот намоӣ.

³³Вагар на, ту маро бишнав; хомӯш бош, ва ман ҳикматро ба ту таълим хоҳам дод».