Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Айюб 34 Bible Online

Айюб 34 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Айюб 34

¹Ва Элиҳу суханашро давом дода, гуфт:

²«Эй хирадмандон, суханони маро бишнавед; ва эй донишмандон, ба ман гӯш андозед.

³Зеро ки гӯш суханонро месанҷад, чунон ки ком таъми хӯрокро фарқ мекунад.

⁴Биёед, барои худ адлу инсофро интихоб кунем, дар миёни худ бифаҳмем, ки чизи накӯ чист?

⁵Зеро ки Айюб гуфт: „Ҳақ ба ҷониби ман аст, вале Худо маро аз адлу инсоф маҳрум намудааст;

⁶Гарчанде ки адлу инсоф бо ман аст, каззоб ҳисоб ёфтаам; гарчанде ки ҷинояте накардаам, дарди ман бедавост“.

⁷Он мард кист, ки мисли Айюб тамасхурро мисли об бинӯшад,

⁸Бо бадкирдорон ҳамроҳ шавад ва бо мардуми шароратпеша қадамгузор бошад?

⁹Зеро ки ӯ гуфт: „Барои одам фоидае нест аз он ки иродаи Худоро ба ҷо оварад“.

¹⁰Бинобар ин, эй соҳибдилон, маро бишнавед: калло ва ҳошо, ки аз Худо шарорате сар барзанад, ва аз Қодир ноинсофие.

¹¹Зеро ки Ӯ музди одамро аз рӯи амали вай адо мекунад, ва мувофиқи роҳи ҳар кас ба вай подош медиҳад.

¹²Дар ҳақиқат, Худо шароратро пеша намекунад, ва Қодир адлу инсофро таҳриф наменамояд.

¹³Кист, ки Ӯро ҳокими замин таъин карда бошад? Ва кист, ки тамоми дуньёро ба дасти Ӯ супурда бошад?

¹⁴Агар Ӯ дили Худро сӯи Худ нигаронида, рӯҳи Худ ва нафаси Худро назди Худ фароҳам оварад, —

¹⁵Тамоми башар якбора нест хоҳад шуд, ва одамизод ба хок хоҳад баргашт.

¹⁶Пас, агар хирад дорӣ, инро бишнав, ба садои суханонам гӯш андоз.

¹⁷Оё бадхоҳи адлу инсоф метавонад салтанат ронад? Ва оё ту Одили Кабирро ба шарорат айбдор мекунӣ?

¹⁸Оё ба подшоҳ гуфтан мумкин аст, ки „сафил ҳастӣ“; ё ба яке аз наҷибон, ки „шарир ҳастӣ“?

¹⁹Ва ҳол он ки Ӯ ба мирон рӯйбинӣ намекунад, ва сарватдорро аз бенаво афзал намедонад, чунки ҳамаашон амали дастҳои Ӯ ҳастанд.

²⁰Онҳо дар як он мемиранд, ва нисфи шаб қавм ба шӯр омада, ба ҳуҷум мегузаранд, ва зӯроваронро нест мекунанд, бе он ки ба онҳо даст расонанд.

²¹Зеро ки чашмони Ӯ бар роҳҳои кас аст, ва ҳамаи қадамҳои варо мебинад.

²²На торикӣ ҳаст ва на зулмот, ки бадкирдорон дар он ҷо тавонанд пинҳон шаванд.

²³Зеро боз ба зиммаи кас намегузорад, ки назди Худо ба мурофиа биёяд.

²⁴Зӯроваронро, бе он ки тафтиш намояд, шикаст медиҳад, ва дигаронро ба ҷои онҳо мемонад.

²⁵Чунки кирдорҳошонро медонад, ва дар як шаб онҳоро вожгун мекунад, ва онҳо маҳв мешаванд.

²⁶Онҳоро барои шарораташон пеши назари ҳама зарба мезанад,

²⁷Чунки онҳо аз пайравии Ӯ дур шудаанд ва ҳамаи роҳҳои Ӯро нафаҳмидаанд

²⁸Ва боиси он гардидаанд, ки фарьёди бенавоён ба Ӯ расидааст, ва Ӯ фиғони мазлумонро шунидааст.

²⁹Агар ӯ сокит карда бошад, кист, ки тавонад зътироз намояд? Ва агар Ӯ рӯи Худро пӯшида бошад, кист, ки тавонад ба Ӯ назар андозад? Ин хоҳ нисбат ба халқе ва хоҳ нисбат ба одаме баробар аст.

³⁰Ӯ риёкорро аз подшоҳӣ маҳрум мекунад, то касоне ки қавмро ба дом меоваранд, салтанат наронанд.

³¹Оё мумкин аст, ки одам ба Худо бигӯяд: „Ҷазо дидаам, бе он ки бадкирдорие карда бошам;

³²Он чиро, ки намебинам, Ту ба ман бифаҳмон, ва агар гуноҳе карда бошам, дигар нахоҳам кард“?

³³Оё мукофоти амал фақат ба ҳасби фикри ту бояд дода шавад, ки чунин гиламанд ҳастӣ? Оё онро фақат ту бояд интихоб намоӣ, ва на ман? Ва дар ин хусус ту чӣ медонӣ, ки бигӯӣ?

³⁴Соҳибони фаҳм хоҳанд гуфт, ва ҳар марди бохирад низ, ки маро мешунавад:

³⁵„Айюб на аз рӯи дониш сухан меронад, ва суханонаш ба хирад мувофиқ нест“.

³⁶Орзумандам, ки Айюб то ба охир озмуда шавад, барои он ки мисли хабисон ҷавоб мегардонад,

³⁷Зеро ки бар хатои худ ҷиноятро зам мекунад, дар миёни мо даст бар ҳам месояд ва бар зидди Худо бисьёр сухан меронад».