Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Айюб 36 Bible Online

Айюб 36 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Айюб 36

¹Ва Элиҳу суханашро давом дода, гуфт:

²«Андаке ба ман сабр намо, то ба ту изҳор кунам, зеро ки боз суханон дар ҳаққи Худо дорам.

³Фикри худро аз дур баён хоҳам кард, ва ба Офаридагори худ васфи адолатро хоҳам гуфт.

⁴Зеро ки ҳақиқатан суханони ман дурӯғ нест: шахси комилфикре бо ту сухан меронад.

⁵Инак, Худо тавоност ва касеро тарк намекунад; ҳам дар қувват тавоност ва ҳам донодил аст.

⁶Шарирро зинда намегузорад, ва доди мазлумонро медиҳад.

⁷Чашмони Худро аз одилон дур намекунад, балки онҳоро ба сурати абадӣ бо подшоҳон бар тахт мешинонад, ва онҳо сарафроз мешаванд.

⁸Вале агар онҳо бо завлонаҳо баста шуда бошанд, ва гирифтори қайди мусибат гардида бошанд,

⁹Дар он сурат аъмолашонро ба онҳо мефаҳмонад, ва ҷиноятҳошонро, ки афзудааст;

¹⁰Ва гӯшашонро барои панд мекушояд, ва ба онҳо мегӯяд, ки аз хабосат даст кашанд.

¹¹Агар онҳо гӯш кунанд ва Ӯро ибодат намоянд, рӯзҳои худро дар хушбахтӣ мегузаронанд, ва солҳои худро дар хурсандӣ.

¹²Ва агар гӯш накунанд, ба дами шамшер нобуд мешаванд, ва бе он ки донише пайдо кунанд, мемиранд.

¹³Валекин касоне ки дили пур аз риё доранд, дарғазаб мешаванд, ва ба Ӯ истиғоса намебаранд, вақте ки онҳоро гирифтори қайди мусибат мекунад.

¹⁴Ҷонашон дар ҷавонӣ фано мешавад, ва ҳаёташон дар миёни аҳли фисқу фуҷур.

¹⁵Мусибатзадагонро Ӯ ба воситаи мусибаташон халос мекунад, ва гӯшашонро бо фишор мекушояд.

¹⁶Ва ҳатто туро Ӯ аз даҳони бадбахтӣ берун меоварад ба вусъатобод, ки мусибате дар он ҷо набошад; ва ҳар таоме ки бар суфраи ту фурӯд меомад, пур аз равған мебуд.

¹⁷Вале ту аз даъвоҳои шарир пур ҳастӣ; доварӣ ва бозхости Ӯ туро фаро хоҳад гирифт.

¹⁸Барҳазар бош, ки мабодо ғазабат туро фирефта намуда, ба зарбаи Ӯ гирифтор кунад: ва кафорати бисьёр набояд туро дар иштибоҳ андозад.

¹⁹Оё истиғосаи ту қимате дорад барои он ки Ӯ туро ба вусъатобод барорад? Ва тамоми ин шиддату қуввате ки ба зидди Ӯ ба кор мебарӣ?

²⁰Орзуманди он шабе набош, ки қавмҳо дар он аз ҷояшон нест мешаванд.

²¹Эҳтиёт намо, ба маъсият моил нашав, зеро ки онро бештар аз итоат баргузидаӣ.

²²Инак, Худо бо қуввати Худ олист; кист, ки мисли Ӯ таълим диҳад?

²³Кист, ки роҳи Ӯро амр фармуда бошад? Ва кист, ки бигӯяд: „Ту ноинсофӣ кардаӣ“?

²⁴Дар ёд дошта бош, ки корҳои Ӯро такбир гӯӣ, ки онҳоро мардум месароянд.

²⁵Ҳамаи одамон онҳоро мебинанд; ҳар кас ба онҳо аз дур назар меандозад.

²⁶Инак, Худо муаззам аст, ба тавре ки мо наметавонем Ӯро бишиносем; шумораи солҳои Ӯ ҳадду ҳисоб надорад.

²⁷Ӯ қатраҳои обро ҷудо мекунад; онҳо андаруни буғ борони зулол мегардад,

²⁸Ки онро абрҳо фурӯ рехта, бар одамон фаровон меборонад.

²⁹Кист, ки тавонад амали абрҳои густурда ва гулдурроси хаймаи Ӯро дарк намояд?

³⁰Инак, нури Худро бар он мегустаронад ва қаъри баҳрро мепӯшонад.

³¹Ба ин васила қавмҳоро доварӣ мекунад, ба фаровонӣ ризқу рӯзӣ медиҳад.

³²Нурро дар кафҳои Худ ниҳон медорад, ва онро амр мефармояд, ки ба ҳадафе бизанад.

³³Гулдурроси он аз наздик омадани он хабар медиҳад, ва тундбод аз ҷӯшиши ғазаби Ӯ.