Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Айюб 9 Bible Online

Айюб 9 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Айюб 9

¹Ва Айюб ҷавоб гардонда, гуфт:

²«Яқин медонам, ки чунин аст, вале инсон чӣ гуна ба ҳузури Худо одил шавад?

³Агар бихоҳад бо Ӯ баҳс кунад, яке аз ҳазор ҳам ба вай ҷавоб нахоҳад дод.

⁴Ӯ донодил ва бо қуввати Худ ҷасур аст; кист, ки бар зидди Ӯ қиём карда, саломат монда бошад?

⁵Ӯ кӯҳҳоро мекӯчонад, ва намефаҳманд; дар ғазаби Худ онҳоро чаппа мекунад.

⁶Заминро аз ҷои он меҷунбонад, ва сутунҳои он ба ларза меояд.

⁷Ба офтоб амр мефармояд, ва он тулӯъ намекунад; ва ситорагонро мӯҳр мезанад.

⁸Танҳо Худаш осмонро мегустаронад, ва бар баландиҳои баҳр қадамгузор мешавад.

⁹Дубби Акбар, Ҷаббор ва Парвин ва бурҷҳои ҷанубро офаридааст.

¹⁰Корҳои бузурги беҳадду ҳисобе мекунад, ва корҳои аҷоибе ки сону шумор надорад.

¹¹Инак, аз пешам убур менамояд, вале Ӯро намебинам; ва бодвор гузашта меравад, вале Ӯро пайхас намекунам.

¹²Инак, мерабояд; кист, ки Ӯро боздорад? Кист, ки ба Ӯ бигӯяд: „Чӣ мекунӣ“?

¹³Худо ғазаби Худро бознамедорад; мададгорони раҳаб [2] зери пои Ӯ пахш мешаванд.

¹⁴Алалхусус ман магар метавонам ба Ӯ ҷавоб гардонам, ва суханони худро ба ҳузури Ӯ интихоб намоям?

¹⁵Ҳарчанд ҳақ ба ҷониби ман бошад ҳам, ҷуръат надорам ҷавоб гардонам, балки назди Довари худ тазаррӯъ хоҳам кард.

¹⁶Агар Ӯро мехондам, ва Ӯ ба ман ҷавоб медод, — бовар намекардам, ки овози маро шунидааст,

¹⁷Чунки Ӯ маро бо тундбоди хашмаш шикаст медиҳад, ва ҷароҳатҳои маро бесабаб афзун мекунад,

¹⁸Маро намегузорад, ки нафаси худро рост кунам, балки маро аз талхиҳо сер мекунад.

¹⁹Агар ин бо қувват вобаста бошад, инак Ӯ ҷасур аст, ва агар бо доварӣ вобаста бошад, кист, ки маро хабар кунад?

²⁰Агар худро сафед кунам, даҳонам маро айбдор менамояд; ва агар беайб бошам, Ӯ маро каҷкор мешуморад.

²¹Ман беайб ҳастам, ғами ҷони худро намехӯрам, аз зиндагии худ безор шудаам.

²²Фарқ надорад, бинобар ин мегӯям, ки Ӯ беайб ва шарирро ба ҳалокат мерасонад.

²³Агар тозиёна баногоҳ бикушад, ба яъси бегуноҳон Ӯ истеҳзо мекунад.

²⁴Замин ба дасти шарир дода шудааст; вай рӯи доварони онро мепӯшонад. Агар Ӯ набошад, пас кист?

²⁵Ва рӯзҳои ман аз даванда тезравтар аст, — медавад, некӣ намебинад,

²⁶Мисли заврақҳои бардӣ ба зудӣ мегузарад, мисли уқобе ки ба нахҷир дартоз ҳамла мекунад.

²⁷Агар бигӯям, ки „биё, андӯҳи худро фаромӯш кунам, туршрӯии худро бартараф намоям ва кушодарӯй гардам“, —

²⁸Аз азиятҳои худ саропо ба изтироб меоям, зеро медонам, ки Ту маро бегуноҳ ҳисоб нахоҳӣ кард.

²⁹Модоме ки ман айбдор ҳисоб ёбам, чаро бар абас заҳмат кашам?

³⁰Агар дар оби барф ғусл намоям ва дастҳои худро бо собун тоза кунам,

³¹Он гоҳ маро дар ифлосӣ меғӯтонӣ, ба тавре ки либосҳоям аз ман нафрат хоҳад кард.

³²Зеро ки Ӯ мисли ман одамизод нест, ки тавонам ба Ӯ ҷавоб гардонам, ва якҷоя ба дорулқазо биравем.

³³Дар миёни мо ҳакаме нест, ки дасти худро бар ҳар дуи мо бигузорад.

³⁴Кошки асои Худро аз ман дур мекард, ва бими Ӯ маро дар даҳшат намеандохт!

³⁵Он гоҳ сухан мерондам ва аз Ӯ наметарсидам, зеро ки ман ба худии худ чунин нестам.