Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Забур 34 Bible Online

Забур 34 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Забур 34

¹Таронаи Довуд. Ба мухолифонам, эй Худованд, мухолифат намо, ба ҷангҷӯёнам ҷанг кун;

²Сипар ва ҷавшан бигир, ва ба мадади ман бархез;

³Ва найзаро бикаш ва пеши роҳи таъқибкунандагони маро бигир; ба ҷонам бигӯй: «Ман наҷоти ту ҳастам!»

⁴Бигзор толибони ҷонам хиҷил ва расво шаванд; бадандешонам қафо гарданд ва шарманда шаванд;

⁵Мисли коҳрезае пеши бод бошанд, ва фариштаи Худованд онҳоро биронад;

⁶Роҳашон торик ва лағжонак бошад, ва фариштаи Худованд онҳоро таъқиб намояд,

⁷Зеро ки бе сабабе барои ман доми худро дар ҳафра пинҳон кардаанд; онро бе сабаб барои ҷонам кандаанд.

⁸Бигзор бар ӯ таҳлукаи ногаҳоние биёяд, ва доме ки пинҳон кардааст, худи ӯро бигирад; дар торикӣ дар он фурӯ ғалтад.

⁹Валекин ҷонам дар Худованд хурсандӣ хоҳад кард; дар наҷоти Ӯ шод хоҳам шуд.

¹⁰Хамаи устухонҳоям мегӯяд: Худовандо! Кист монанди Ту, ки камбағалро аз каси пурзӯртар аз вай халос мекунӣ, ва камбағалу мискинро аз ғораткунандаи вай!

¹¹Шоҳидони бадкин бархостаанд: он чи намедонам, аз ман мепурсанд;

¹²Ба ивази некӣ ба ман бадӣ мекунанд, ҷонамро гирифтори бекасӣ мегардонанд.

¹³Валекин ман дар бемории онҳо палос мепӯшидам, ҷонамро бо рӯзадорӣ азоб медодам, аммо бигзор дуоям ба оғӯшам баргардад.

¹⁴Мисли он ки дӯстам ё бародарам бошад, рафтор мекардам; мисли он ки барои модарам мотам гирифта бошам, ғамгин ва сархам будам.

¹⁵Валекин вақте ки меафтодам, шодӣ мекарданд ва ҷамъ мешуданд; нокасоне бар зидди ман ҷамъ мешуданд, ки намешинохтам; маро дашном медоданд, ва бас намекарданд;

¹⁶Бо масхарабозони риёкор дар ҳаққи ман дандонҳои худро ғиҷиррос мезанонданд.

¹⁷Худовандо! То ба кай нигоҳ хоҳӣ кард? Ҷонамро аз ситамҳои онҳо, ягонаамро аз шерони ҷавон халос кун.

¹⁸Туро дар ҷамоати бузург ҳамд хоҳам гуфт, дар миёни қавми азим Туро мадҳ хоҳам кард,

¹⁹То онҳое ки ноҳақ ба ман адоват доранд, бар ман шодкомӣ наёбанд, онҳое ки бесабаб аз ман нафрат доранд, ба ҳамдигар чашмакӣ назананд;

²⁰Зеро ки на дар бораи сулҳу осоиштагӣ сухан меронанд, балки дар ҳаққи сулҳҷӯёни замин бӯҳтонҳои макромез мебофанд;

²¹Ва даҳони худро ба ман воз карда, мегӯянд: «Ҳай‐ҳай, чашми мо дид!»

²²Инҳоро Ту, эй Худованд, дидаӣ, хомӯш набош. Худовандо! Аз ман дур набош.

²³Барои мурофиаи ман, барои даъвои ман аз хоб хез ва бедор шав, эй Худои ман ва Худованди ман!

²⁴Маро аз рӯи адолати Худ дар доварӣ ҳимоят намо, эй Худованд Худои ман, то ки бар ман шодкомӣ наёбанд,

²⁵Ва дар дили худ нагӯянд: «Ҳай‐ҳай, ҷони мо ҳузур кард!» Ва нагӯянд: «Ӯро фурӯ бурдем».

²⁶Бигзор онҳое ки дар мусибати ман шодӣ мекунанд, якҷоя шарманда ва расво шаванд, онҳое ки бар ман такаббур менамоянд, пероҳани хиҷолат дар бар кунанд.

²⁷Бигзор онҳое ки хоҳишманди ҳаққонияти мананд, шод ва хурсанд шаванд ва доимо гӯянд: «Афзун бод кибриёи Худованд, ки саломатии бандаи Худро хоҳон аст!»

²⁸Ва забонам адолати Туро ва ҳамду санои Туро ҳар рӯз баён хоҳад кард.