Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Забур 9 Bible Online

Забур 9 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Забур 9

¹Барои сардори муғанниён бар мамоти Лабин. Таронаи Довуд.

²Худовандро бо тамоми дилам ҳамд хоҳам гуфт; ҳамаи корҳои аҷоиби Туро ҳикоят хоҳам кард.

³Дар Ту шодӣ ва хурсандӣ хоҳам кард, исми Туро, эй Ҳаққи Таоло, хоҳам сароид.

⁴Вақте ки душманонам ба ақиб баргарданд, пешпо хӯрда, аз пеши Ту нест хоҳанд шуд,

⁵Зеро ки Ту доварӣ ва мурофиаи маро ба амал овардаӣ; Ту, эй Довари одил, бар тахт нишастаӣ.

⁶Ту бар қавмҳо итоб намудаӣ, шарирро нест кардаӣ, номи онҳоро маҳв намудаӣ то абад.

⁷Душман барҳам хӯрда, ба сурати абадӣ хонавайрон гардидааст; шаҳрҳояшро бе беху буньёд кардаӣ, зикрашон нест шудааст.

⁸Валекин Худованд то абад қоим аст; Ӯ тахти Худро барои доварӣ барқарор кардааст,

⁹Ва Ӯ дуньёро аз рӯи инсоф доварӣ хоҳад кард, қабилаҳоро аз рӯи ростӣ додгарӣ хоҳад намуд.

¹⁰Ва Худованд паноҳгоҳи мазлумон хоҳад буд, паноҳгоҳ дар лаҳзаҳои тангӣ.

¹¹Ва орифони исми Ту ба Ту таваккал хоҳанд кард, чунки Ту, эй Худованд, толибони Худро тарк намекунӣ.

¹²Худовандро, ки бар Сион сокин аст, бисароед, корномаҳои Ӯро дар миёни қавмҳо шӯҳрат диҳед.

¹³Зеро ки Ӯ подоши хунҳоро металабад, онҳоро дар хотир дорад, фиғони мазлумонро фаромӯш намекунад.

¹⁴Ба ман марҳамат намо, эй Худованд; ба мусибате ки аз дасти бадхоҳонам мекашам, назар андоз, ки Ту маро аз дарвозаи мамот баланд бардоштаӣ,

¹⁵Барои он ки тамоми ҳамду санои Туро баён намоям: дар наҷоти Ту хурсандӣ хоҳам кард.

¹⁶Халқҳо ба чоҳе ки канда буданд, фурӯ ғалтиданд; дар доме ки ниҳон карда буданд, пои худашон андармон шуд.

¹⁷Худованд ба василаи доварие ки кард, шӯҳрат меёбад: шарир ба доме афтод, ки бо кафҳои худ сохта буд. Ҳиҷойӯн [2]. Село.

¹⁸Шарирон ба дӯзах хоҳанд рафт, яъне ҳамаи халқҳое ки Худоро фаромӯш мекунанд.

¹⁹Зеро ки мискин ба сурати абадӣ фаромӯш нахоҳад шуд, ва умеди камбағалон то ба охир барбод нахоҳад рафт.

²⁰Бархез, эй Худованд, то ки одамизод густох набошад, ва халқҳо пеши Ту маҳкум гарданд.

²¹Онҳоро, эй Худованд, ба ҳарос андоз, то халқҳо бидонанд, ки онҳо фақат одамизод ҳастанд. Село.

²²Чаро, эй Худованд, дур меистӣ? Ва дар вақти тангӣ Худро пинҳон медорӣ?

²³Шарир дар ғурури худ камбағалро таъқиб мекунад; кошки худашон ба найрангҳое ки андешидаанд, гирифтор шаванд!

²⁴Зеро ки шарир бо ҳирси нафси худ меболад, ва тамаъкор ба Худованд беэътиноӣ мекунад.

²⁵Шарир дар такаббури худ мегӯяд: «Ӯ бозхост нахоҳад кард»; тамоми хаёли вай ин аст, ки «Худо нест».

²⁶Роҳҳои вай ҳама вақт бомуваффақият аст; довариҳои Ту аз вай бағоят дур аст; ба ҳамаи хасмҳои худ беэътиноӣ мекунад;

²⁷Дар дили худ мегӯяд: «Фурӯ нахоҳам ғалтид; ҳаргиз бадие нахоҳам дид».

²⁸Даҳони вай аз лаънат, макр ва фиреб пур аст; дар зери забонаш бадӣ ва хабосат аст.

²⁹Дар пушти работҳо камин мегирад; дар ҷойҳои ниҳонӣ бегуноҳро мекушад; чашмонаш аз паи бечора мепояд.

³⁰Дар ҷои ниҳонӣ, мисли шер дар лонаи худ, камин мегирад; барои қапидани камбағал камин мегирад, ва камбағалро қапида, ба доми худ мекашад;

³¹Ба зону нишаста, хам мешавад, — ва бечорагон ба чанголи пурзӯри вай меафтанд.

³²Дар дили худ мегӯяд: «Худо фаромӯш кардааст, рӯи Худро пӯшидааст, ҳаргиз нахоҳад дид».

³³Эй Худованд, бархез! Эй Худо, дасти Худро бардор, ҳалимонро фаромӯш накун.

³⁴Чаро шарир ба Худо беэътиноӣ карда, дар дили худ мегӯяд: «Ту бозхост нахоҳӣ кард»?

³⁵Ту мебинӣ, зеро ки Ту ба азоб ва кулфат менигарӣ, то ки бо дасти Худ сазо диҳӣ. Бечора худро ба Ту месупорад; мададгори ятим Ту ҳастӣ.

³⁶Бозуи шарир ва бадкешро бишкан, ба тавре ки агар шарораташро ҷустуҷӯ намоӣ, ёфт нашавад.

³⁷Худованд подшоҳ аст то абад; мағрурон аз замини Ӯ нест хоҳанд шуд.

³⁸Худовандо! Орзуи ҳалимонро шунидаӣ; дили онҳоро қавӣ гардон; гӯшатро бикшо,

³⁹То ки ятим ва мазлумро дар доварӣ ҳимоят намоӣ, ва одаме ки аз хок аст, дигар онҳоро натарсонад.