Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Масалҳо 1 Bible Online

Масалҳо 1 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Масалҳо 1

¹Масалҳои Сулаймон, ибни Довуд, подшоҳи Исроил,

²Барои донистани ҳикмат ва насиҳат, барои фаҳмидани суханони хирад,

³Ва омӯхтани хулқу адаб, адолат, инсоф ва ҳаққоният,

⁴То ки ба соддадилон зиракӣ бахшанд, ба ҷавонон — дониш ва фаросат;

⁵Хирадманд бишнавад, ва донишаш биафзояд; ва оқил тадбирсоз гардад,

⁶То ки масал ва гуфтори кинояомезро, суханони хирадмандон ва муаммоҳои онҳоро дарк намояд.

⁷Худотарсӣ ибтидои дониш аст; беақлон аз ҳикмат ва насиҳат нафрат доранд.

⁸Эй писарам! Насиҳати падари худро бишнав, ва таълими модари худро рад накун,

⁹Чунки ин — тоҷи латофат аст бар сари ту ва тавқҳо бар гардани ту.

¹⁰Эй писарам! Агар гуноҳкорон туро иғво кунанд, ба онҳо таслим нашав;

¹¹Агар гӯянд: «Бо мо биё, то ки барои рехтани хун камин гирем, аз паи бегуноҳе ки беайб бошад, бипоем;

¹²Онҳоро зинда ба зинда, мисли касоне ки дар гӯр ва ба сояи дӯзах фурӯ мераванд; ба коми худ бикашем;

¹³Ҳар навъ молу мулки гаронбаҳо ба даст меоварем, хонаҳои худро аз ғанимат пур мекунем;

¹⁴Бо мо ҳамдасту шарик бош, ва ҳамаи моро як ҳамьён хоҳад буд», —

¹⁵Эй писарам! Бо онҳо дар як роҳ равона нашав, ва пои худро аз тариқи онҳо нигоҳ дор,

¹⁶Чунки пойҳои онҳо сӯи бадӣ медавад ва барои хунрезӣ мешитобад.

¹⁷Дар назари ҳамаи болдорон дом бар абас ниҳода шудааст,

¹⁸Валекин онҳо барои рехтани хуни худ камин мегиранд ва аз паи ҷонҳои худ мепоянд.

¹⁹Чунин аст тариқи ҳар касе ки ба чизи дигарон тамаъ кунад: он чиз ҷони тасарруфкунандаи худро мегирад.

²⁰Ҳикмат дар кӯча нидо мекунад, дар майдонҳо овози худро мебарорад,

²¹Дар сари гузарҳо даъват менамояд, дар даҳани дарвозаҳо ва дар шаҳр суханонашро мегӯяд:

²²«Эй соддадилон! То ба кай соддагиро дӯст хоҳед дошт? То ба кай масхарабозон аз масхарабозӣ лаззат хоҳанд бурд? Ва аблаҳон ба дониш адоват хоҳанд дошт?

²³Ба мазаммати ман руҷӯъ кунед! Инак, рӯҳи худро ба шумо ифода менамоям, суханонамро ба шумо баён мекунам.

²⁴Ман даъват намудам, ва шумо эътино накардед, дастамро дароз кардам, ва касе таваҷҷӯҳ накард.

²⁵Чун ҳамаи машваратҳои маро рад кардед, ва мазаммати маро қабул накардед,

²⁶Ман низ дар вақти мусибати шумо хоҳам хандид, ва ҳангоме ки тарсу бим бар шумо биёяд, истеҳзо хоҳам кард, —

²⁷Ҳангоме ки тарсу бим бар шумо мисли тундбод биёяд, ва мусибат шуморо мисли гирдбод фаро гирад, ҳангоме ки андӯҳ ва тангӣ бар шумо биёяд.

²⁸Он гоҳ маро хоҳанд хонд, ва ман иҷобат нахоҳам кард; аз субҳидам маро ҷустуҷӯ хоҳанд кард, ва маро нахоҳанд ёфт.

²⁹Азбаски онҳо ба дониш адоват доштанд ва худотарсиро интихоб накарданд,

³⁰Машварати маро напазируфтанд, аз ҳамаи мазамматҳои ман нафрат карданд, —

³¹Бинобар ин аз меваи рафтори худ хоҳанд хӯрд ва аз дасисаҳои худ сер хоҳанд шуд,

³²Чунки каҷравии соддадилон онҳоро хоҳад кушт, ва худписандии аблаҳон онҳоро ба ҳалокат хоҳад расонд.

³³Валекин ҳар кӣ маро бишнавад, дар амният сукунат хоҳад дошт ва аз бими шарорат эмин хоҳад буд».