Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Масалҳо 19 Bible Online

Масалҳо 19 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Масалҳо 19

¹Бенавое ки бо роҳи рости худ равон аст, беҳ аз каҷгуфторе ки аблаҳ бошад.

²Бепарвогии ҷон ҳам хуб нест, ва касе ки бо пойҳои худ шитобад, пешпо мехӯрад.

³Беақлии одам роҳи ӯро каҷ мекунад, вале дили ӯ аз Худованд гиламанд мешавад.

⁴Сарват ёрони бисьёрро ҳамроҳ мекунад, вале бенаво аз ёри худ ҷудо мешавад.

⁵Шоҳиди козиб беҷазо намемонад, ва касе ки суханони дурӯғ бофад, раҳо намешавад.

⁶Бисьёр касон дидори валинеъматро толибанд, ва ҳама ёри шахси инъомдеҳ ҳастанд.

⁷Ҳамаи бародарони бенаво аз ӯ нафрат мекунанд, алалхусус ёронаш аз ӯ дур мешаванд; аз паи ваъдаҳошон медавад, аммо нестанд.

⁸Касе ки ҳикмат пайдо кунад, ҷони худро дӯст медорад; касе ки хирадро нигоҳ дорад, файз меёбад.

⁹Шоҳиди козиб беҷазо намемонад, ва касе ки суханони дурӯғ бофад, ба ҳалокат мерасад.

¹⁰Ба аблаҳ айшу тараб намезебад, алалхусус ба ғулом — ҳукмронӣ бар мирон.

¹¹Ақли одам хашми ӯро бозмедорад, ва аз бадкорӣ чашм пӯшида гузаштан ҷалолати ӯст.

¹²Ғазаби подшоҳ мисли ғурриши шери ҷавон аст, ва хусни таваҷҷӯҳи ӯ мисли шабнам аст бар алаф.

¹³Писари аблаҳ фалокат аст барои падар, ва ситезаҳои зан мисли чак‐чаки шилқин аст.

¹⁴Хона ва дороӣ мероси падарон аст, вале зани соҳибфаҳм аз ҷониби Худованд аст.

¹⁵Коҳилӣ касро хоболуд мегардонад, ва шахси танбал гирифтори гуруснагӣ мешавад.

¹⁶Касе ки аҳкомро риоя кунад, ҷони худро нигаҳбонӣ менамояд, вале касе ки ба роҳҳои худ беэътиноӣ кунад, ба ҳалокат мерасад.

¹⁷Касе ки ба бенаво марҳамат кунад, ба Худованд қарз медиҳад, ва Ӯ мукофоти некии варо ба вай адо мекунад.

¹⁸Писари худро ҷазо деҳ, ҳанӯз ки умеде ҳаст, ва аз гирьяи ӯ ҷони худро накоҳон.

¹⁹Пурхашм албатта ҷазо мебинад, чунки агар ӯро раҳо намоӣ, боз ҳам ҷазо додан лозим мешавад.

²⁰Машваратро бишнав ва насиҳатро қабул намо, то ки оқибат ту хирадманд шавӣ.

²¹Дар дили одам фикрҳо бисьёр аст, вале фақат нақши Худованд ба амал меояд.

²²Ифтихори одам эҳсонкории ӯст, ва бенаво беҳ аз шахси каззоб.

²³Худотарсӣ боиси ҳаёт аст, ва тарсгор дар некӣ сокин аст ва аз ҳар бадӣ эмин аст.

²⁴Коҳил дасти худро дар табақ меандозад, ва онро ҳатто ба даҳони худ намебарад.

²⁵Масхарабозро шаллоқ занӣ, соддадил ҳушьёр мешавад; оқилро мазаммат намоӣ, насиҳатро дарк мекунад.

²⁶Писари нанговар ва беор падарро тороҷ мекунад, ва модарро меронад.

²⁷Эй писарам! Шунидани пандро бас кун, агар аз суханони дониш дур мешуда бошӣ.

²⁸Шоҳиди сафил довариро тамасхур мекунад, ва даҳони шарирон талбисро фурӯ мебарад.

²⁹Қасосҳо барои масхарабозон муҳайёст, ва зарбу латҳо — барои ҷисми аблаҳон.