Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ҷомъа 7 Bible Online

Ҷомъа 7 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ҷомъа 7

¹Номи нек беҳ аз равғани атрафшон; ва рӯзи мамот беҳ аз рӯзи таваллуд.

²Рафтан ба азохона беҳ аз рафтан ба шаробхона, чунки ин оқибати ҳар одам аст, ва зинда инро дар дили худ мегузорад.

³Ғусса беҳ аз ханда, зеро вақте ки чеҳра ғамгин аст, дил нек мешавад.

⁴Дили хирадмандон дар азохона аст, вале дили аблаҳон — дар тарабхона.

⁵Шунидани итоби хирадманд беҳ аз шунидани суруди аблаҳон,

⁶Чунки хандаи аблаҳон мисли чарс‐чарси хорҳо дар таги дег аст. Ин низ ҳеҷу пуч аст!

⁷Истисмор хирадмандро сабукмағз мегардонад, ва ришва дилро фосид мекунад.

⁸Оқибати кор беҳ аз оғози он; собир беҳ аз ҳавобаланд.

⁹Дар рӯҳи худ ба хашм гирифтан шитоб накун, чунки хашм дар синаи аблаҳон қарор меёбад.

¹⁰Нагӯй: «Чаро айёми қадим аз ҳозира беҳтар буд?» Чунки дар ин бобат на аз рӯи ҳикмат савол медиҳӣ.

¹¹Ҳикмат бо якҷоягии мерос хуб аст, алалхусус барои бинандагони офтоб,

¹²Зеро, чунон ки одам дар сояи ҳикмат аст, дар сояи нуқра низ мебошад; валекин бартарии дониш ин аст, ки ҳикмат ба соҳибони худ зиндагӣ мебахшад.

¹³Амали Худоро бубин: зеро кист, ки тавонад он чиро, ки Ӯ каҷ кардааст, рост кунад?

¹⁴Дар рӯзи нек хурсандӣ бикун, ва дар рӯзи бад андеша намо, ки Худо инро низ баробари он ба амал овардааст, то ки одамизод баъд аз он натавонад чизеро дарьёбад.

¹⁵Дар айёми ҳеҷу пучи худ ҳамаро дидам: одиле ҳаст, ки дар адолати худ нобуд мешавад, ва шарире ҳаст, ки дар шарорати худ умри дароз мебинад.

¹⁶Аз ҳад зиёд одил набош, ва берун аз андоза рафтори хирадмандона накун: чаро худро ба ҳалокат бирасонӣ?

¹⁷Аз ҳад зиёд ба шарорат дода нашав, ва аҳмақ набош: чаро бемаҳал бимирӣ?

¹⁸Хуб мешавад, ки инро пайравӣ намоӣ ва аз он низ дасти худро накашӣ, зеро ҳар кӣ аз Худо тарсад, аз ҳамаи инҳо ҳазар мекунад.

¹⁹Ҳикмат хирадмандро бештар аз даҳ ҳокиме ки дар шаҳр бошанд, пурзӯртар мегардонад.

²⁰Дар асл одами одиле дар рӯи замин нест, ки некӣ кунад ва хатое содир нанамояд.

²¹Ҳамчунин ба ҳамаи суханоне ки гуфта мешавад, диққат надеҳ, то ки ғуломи худро нашнавӣ, вақте ки вай дар ҳаққи ту лаънат мегӯяд.

²²Зеро дили ту дафъаи бисьёр донистааст, ки ту низ дар ҳаққи дигарон лаънат гуфтаӣ.

²³Ҳамаи инро бо ҳикмат озмудам; гуфтам: «Ҳикмат хоҳам варзид»; валекин он аз ман дур аст.

²⁴Он чи ҳаст, дур аст ва бағоят амиқ аст; пас кист, ки онро дарьёбад?

²⁵Ва ман бо дили худ ба он рӯ овардам, ки ҳикмат ва хулосаро дарк намоям ва тафтиш ва таҳқиқ кунам, то бидонам, ки то чӣ андоза шарорат аблаҳист ва ҳамоқат фисқу фуҷур аст.

²⁶Ва ман дарьёфтам, ки зан аз мамот талхтар аст, ки вай домҳост, ва дилаш тузоқҳост, ва дастҳояш завлонаҳост; касе ки дар назари Худо нек аст, аз вай раҳо хоҳад шуд, валекин хатокор ба доми вай хоҳад афтод.

²⁷Бубин, гуфт Воиз, инро дарьёфтам, вақте ки якояк шумурдам, то ки натиҷае дарьёбам.

²⁸Дар сурате ки ҷони ман боз ҷустуҷӯ кард, ва ман наёфтам, — як мардро аз байни ҳазор нафар ёфтам, вале зане аз байни ҳамаи онҳо наёфтам.

²⁹Аммо, бубин, фақат ҳаминро ёфтам, ки Худо одамизодро росткор офарид, валекин онҳо аз дунболи каҷкориҳои бисьёр рафтанд.