Read Китоби Муқаддас 1992, 2016 Ишаъё 49 Bible Online

Ишаъё 49 - Китоби Муқаддас 1992, 2016 bible

Ишаъё 49

¹Маро бишнавед, эй ҷазираҳо, ва гӯш андозед, эй қабилаҳои дурдаст! Худованд Маро аз батн даъват намудааст, аз амъои модарам исми Маро зикр кардааст.

²Ва даҳони Маро мисли шамшери тез сохтааст, Маро ба зери сояи дасти Худ паноҳ кардааст, ва Маро тири суфтае гардонида, дар тиркаши Худ пинҳон доштааст,

³Ва ба Ман гуфтааст: «Ту бандаи Ман ҳастӣ, эй Исроил, ки ба василаи Ту Ман ҷалол хоҳам ёфт».

⁴Ва Ман гуфтам: «Бар абас Ман заҳмат кашидаам, қуввати Худро беҳуда ва бесамар сарф намудаам. Аммо ҳаққи Ман бо Худованд аст, ва музди Ман бо Худои Ман аст».

⁵Ва алҳол Худованд, ки Маро аз батн барои бандагии Худ офаридааст, мегӯяд, ки Яъқубро сӯи Ӯ баргардонам, ва Исроил назди Ӯ ҷамъ шаванд; ва Ман дар назари Худованд мӯҳтарам хоҳам шуд, ва Худои Ман қуввати Ман хоҳад буд.

⁶Ва Ӯ мегӯяд: «Азбаски Ту бандаи Ман хоҳӣ буд, чизи саҳл аст, ки сибтҳои Яъқубро аз нав барқарор намоям ва бақияҳои Исроилро баргардонам, балки ҳамчунин Туро нури халқҳо хоҳам гардонид, то ки наҷоти Ман то ақсои замин бирасад».

⁷Худованд, ки Раҳокунандаи Исроил ва Қуддуси ӯст, ба нафратзадаи мардум, ба макраҳаи халқҳо, ба бандаи ҳокимон чунин мегӯяд: «Подшоҳон дида, ба по хоҳанд хест, мирон саҷда хоҳанд кард, ба хотири Худованд, ки амин аст, ба хотири Қуддуси Исроил, ки Туро баргузидааст».

⁸Худованд чунин мегӯяд: «Дар ҳини марҳамат Туро иҷобат намудаам, ва дар рӯзи наҷот Туро ёварӣ додаам, ва Туро нигаҳбонӣ хоҳам кард, ва Туро қавми аҳд хоҳам гардонид, то ки заминро аз нав барқарор намоям ва меросҳои валангоршударо ба ворисон баргардонам,

⁹Ва ба бандиён бигӯям: „Берун оед“! Ва ба онҳое ки дар зулмотанд: „Пеши нур биёед!“ Онҳо дар роҳҳо хоҳанд чаронид, ва бар ҳар теппа чарогоҳи онҳо хоҳад буд.

¹⁰Гурусна ва ташна нахоҳанд монд, ва гармо ва офтоб онҳоро нахоҳад сӯзонид, зеро ки Раҳмхӯрашон онҳоро ҳидоят хоҳад намуд, ва назди чашмаҳои об онҳоро хоҳад бурд.

¹¹Ва ҳамаи кӯҳҳои Худро ба роҳ мубаддал хоҳам намуд, ва ҳамаи ҷоддаҳои Ман баланд хоҳад шуд.

¹²Инак баъзе аз ҷои дурдаст хоҳанд омад, ва инак баъзе аз шимол ва аз ғарб, ва баъзе аз замини Синим».

¹³Шодӣ намо, эй афлок, ба ваҷд ой, эй замин, ва овози хурсандӣ бароред, эй кӯҳҳо! Зеро ки Худованд қавми Худро тасаллӣ медиҳад, ва ба ситамдидагони Худ раҳм мекунад.

¹⁴Вале Сион мегӯяд: «Худованд маро тарк намудааст, ва Худо маро фаромӯш кардааст».

¹⁵«Оё зан бачаи ширмаки худро фаромӯш карда, ба писари батни худ раҳмаш намеояд? Ва инҳо фаромӯш кунанд ҳам, Ман туро фаромӯш нахоҳам кард.

¹⁶Инак, Ман туро бар кафи дастҳои Худ нақш кашидаам; ҳисорҳои ту доим пеши назари Ман аст.

¹⁷Писарони ту шитобон хоҳанд омад; онҳое ки туро вайрон ва хароб кардаанд, аз ту берун хоҳанд рафт.

¹⁸Чашмони худро ба ҳар ҷониб баланд намуда, бингар: ҳамаашон ҷамъ шуда, сӯи ту меоянд. Ба ҳаётам қасам, — мегӯяд Худованд, — ки ту ҳамаи онҳоро мисли зеваре дар бар хоҳӣ кард, ва мисли арӯс худро бо онҳо оро хоҳӣ дод,

¹⁹Зеро ки вайронаҳои ту, ва харобаҳои ту, ва замини валангори ту обод гардида, ҳоло ту аз бисьёрии сокинон танг хоҳӣ шуд, ва маҳвкунандагонат аз ту дур хоҳанд гардид.

²⁰Боз писаронат, ки дар ғурбат ба дуньё омадаанд, ба самъи ту ба яқдигар хоҳанд гуфт: „Ин макон барои ман танг аст; дуртар бирав, то ки ман ҷойгир шавам“.

²¹Ва ту дар дили худ хоҳӣ гуфт: „Кист, ки инҳоро барои ман зоидааст? Ва ҳол он ки ман фарзандгумкарда ва нозой, ҷалои ватан ва ғариб будам; пас кист, ки инҳоро ба воя расонидааст? Ман, охир, танҳо монда будам; пас инҳо куҷо буданд?“»

²²Худованд Худо чунин мегӯяд: «Инак, дасти Худро сӯи халқҳо баланд хоҳам кард, ва ливои Худро сӯи қавмон хоҳам барафрошт, ва онҳо писаронатро дар оғӯши худ хоҳанд овард, ва духтаронат бар китфи онҳо бардошта хоҳанд шуд.

²³Ва подшоҳон мураббиёни ту, ва маликаҳошон дояҳои ту хоҳанд буд; рӯй бар замин ниҳода, ба ту саҷда хоҳанд кард, ва хоки пои туро хоҳанд лесид; ва ту хоҳӣ донист, ки Ман Худованд ҳастам, ва умедворони Ман хиҷил нахоҳанд шуд».

²⁴Оё мумкин аст, ки аз дасти зӯровар ғанимати вай гирифта шавад? Ва асирон аз дасти ситамгар халосӣ ёбанд?

²⁵Аммо Худованд чунин мегӯяд: «Асирон низ аз дасти зӯровар гирифта хоҳанд шуд, ва ғанимати ситамгар халосӣ хоҳад ёфт; чунки Ман бо душманонат хоҳам ҷангид, ва Ман писаронатро наҷот хоҳам дод;

²⁶Ва ба онҳое ки бар ту ситам мекунанд, гӯшти худашонро хоҳам хӯронид, ва онҳо аз хуни худ чун аз шароб маст хоҳанд шуд; ва ҳар башар хоҳад донист, ки Ман — Худованд Наҷотдиҳандаи ту ва Раҳокунандаи ту, Неруманди Яъқуб ҳастам».